Subscribe Now
Trending News

Blog Post

CULTTIP VAN ANTHONY: IN NOME DEL POPOLO ITALIANO
IN NOME DEL POPOLO ITALIANO (c) The Movie Database (TMDB)
Culttip van Anthony

CULTTIP VAN ANTHONY: IN NOME DEL POPOLO ITALIANO 

Rome, 23 oktober 2011. Onder een stralend zonnetje stak ik de straat over – ik had groen licht – en werd net niet van mijn sokken gereden door een overenthousiaste Italiaan in een gedeukte Fiat. De Carabinieri die op de hoek van de straat stond keek me aan een haalde zijn schouders op. Welkom in Italië.

Met vijfentachtig films op zijn conto zal Dino Risi bij de modale filmfan, en zelfs bij uitbreiding bij de cinefiel, niet meteen een belletje doen rinkelen. Nochtans gingen de Italianen na het verorberen van de pasta uitgezakt voor de buis zitten of – het thuiskabaal ontvluchtend – een bezoekje brengen aan een van de vele cinema’s voor de films van onze Italiaanse vriend. Zijn doorbraak kwam er in 1957 bij zijn elfde film, de komedie Poveri ma belli. Hij zou zich dit genre meester maken, op enkele uitzonderingen na zoals het uitstekende drama Anima persa, dat later nog in een Halloween-special van The Simpsons zou gepersifleerd worden.

In the name of the Italian people is, om meteen met een boute uitspraak van bil te gaan, mogelijks een van de beste Italiaanse films ooit losgelaten op het publiek. Deze prent uit 1971 is een sociaal-politieke satire die het heersende klimaat in het toenmalige Italië een enorme veeg uit de pan geeft. Meerdere zelfs. Italië is altijd al een chaotische eend in de Europese bijt geweest. Van parlement tot de straat, werkelijk niets liep zoals het zou moeten lopen en meer nog; Italianen houden hiervan. Een ongedwongen, chaotische en haast anarchistische sfeer, die helaas ook een hoop gevolgen had voor de gang van zaken. De politieke impasses en sociale ongeregeldheden waren niet op een hand te tellen en zorgde voor veel miserie die zowel in het openbaar als achter de gesloten deuren welig tierde. Dino Risi schetst de typische tijdsgeest op magistrale wijze en verweeft symboliek met een dosis ratelende en krachtige dialogen, die bol staan van gefilosofeer, vaak doorspekt met een komisch randje.

De premisse van het verhaal is eerder basaal. Een magistraat (Ugo Tognazzi) onderzoekt de dood van een jonge vrouw die mogelijks vermoord werd door een industriële magnaat (Vittorio Gassman) wiens politieke connecties hem onaantastbaar doen lijken. Hij wast zijn handen in onschuld op typisch onnavolgbare wijze waarop zich een strijd ontwikkelt tussen hem en Tognazzi, die op zijn beurt op onnavolgbare wijze bewijs tracht te bekomen van zijn hoodverdachte.

De wisselwerking tussen Ugo Tognazzi en Vittorio Gassman is geweldig. Ze schreeuwen de halve tijd elkaar de oren van het hoofd (de eerste ruzie in de eerste act is een absoluut hoogtepunt, zeker door het Romeinse kostuum dat Gassman draagt). Ze maken ruzie zoals enkel Italianen dat kunnen. Overigens loop iedereen tegen elkaar te schreeuwen, naar alom Italiaanse gewoonte. An sich lijkt de cinematografie simpel maar als je verder kijkt dan je neus lang is merk je pas hoe perfect elk shot gekadreerd is. Geen tierlantijntjes, gewoon pure perfectie. Het lijkt zelfs soms op toneel, waarbij de acteurs van de ene set naar de andere lopen. Over sets gesproken, de mise en scène waar Tognazzi een lithanie afsteekt over het falende justitiesysteem terwijl er letterlijk brokstukken van het justitiepaleis vallen is om duimen en vingers af te likken en smijt de symboliek nog maar eens in het gezicht van de kijker. De laatste minuten lijken an sich banaal maar geven de film een enorm nihilistische lading mee, zonder dat de film daarvoor verzandt in een drama want de komische noot doorheen de film is niet-aflatend, mede dankzij de dialogen en het geruzie tussen onze twee hoofdacteurs.

Met een jazzy soundtrack van Carlo Rustichelli en een ijzersterk script dat voetbalt in de hoogste klasse zoals Chayefsky’s Network zijn zowat alle superlatieven opgebruikt om deze absoluut vergeten parel in een vitrine te plaatsen.

Genre : Komedie, Misdaad, Mysterie
Jaar : 1971
Regie : Dino Risi
Cast : Ugo Tognazzi, Vittorio Gassman, Ely Galleani, Yvonne Furneaux, Michele Cimarosa
Land: ITALIE

Related posts