De Keuze van Masaki Nishiyama 

(English version below)

Regisseur en scenarist Masaki Nishiyama is nog piepjong – geboren in 1999 – maar zet met The Invisible Half nu al zijn eerste langspeelfilm op de wereld los. Hij begon dan ook vroeg: op zijn veertiende draaide hij zijn eerste kortfilm, goed voor een selectie op Short Shorts Film Festival & Asia, het grootste kortfilmfestival van Azië. In 2021 won hij met Smahorror de Best Vertical Film Award op datzelfde festival, en hij was bovendien de eerste die met een kortfilm in portretformaat een selectie wist te behalen voor het LA Shorts International Film Festival.

Op 30 oktober opent The Invisible Half de Japanse thema-avond van Razor Reel Flanders Film Festival. Nishiyama speelt daarin met moderne angsten en met de dunne grens tussen online en offline, en levert een broeierige J-horror af waarin elk bericht het laatste kan zijn.

Maar welke films inspireerde het jonge regietalent? Nisihyama’s keuzes:

2001: A Space Odyssey (Stanley Kubrick – 1968)
Het lijkt misschien wat vreemd dat ik, geboren in 1999, als eerste film 2001: A Space Odyssey noem. Maar toen ik de film als middelbare scholier bekeek, was ik diep geraakt. Wat me het meest trof, was het gebruik van stilte – niet alleen geluid, maar juist de afwezigheid ervan. Voor mij was het de eerste keer dat een film niet alleen voelde als iets om te bekijken, maar als iets om te ervaren.

It Follows (David Robert Mitchell – 2014)
Dit is een van de horrorfilms waar ik het meest van hou. De aantrekkingskracht zit niet alleen in hoe beangstigend hij is, maar ook in het feit dat er een prachtige, krachtige boodschap in schuilt. Het laatste shot van de film staat me nog steeds helder voor de geest – een beeld zo sterk dat het zich in mijn geheugen heeft gegrift.

Shin Godzilla (Hideaki Anno & Shinji Higuchi – 2016)
Ik was opgetogen om een kaiju-film te zien die zo totaal anders was dan welke Godzilla-film ik ooit had gezien. De zorgvuldige cameravoering en de razendsnelle dialogen gaven me een vreemd gevoel van ritme en zelfs comfort. Ik denk eerlijk gezegd dat het een van de beste Godzilla-films ooit gemaakt is.

The Lobster (Yorgos Lanthimos – 2015)
Dit was mijn eerste kennismaking met Yorgos Lanthimos. Ik werd meteen aangetrokken door zijn bizarre regiestijl. Het is vreemd, ja, maar in de kern schuilt er een universeel liefdesverhaal. Die combinatie van het unheimische en het universele maakt hem een werkelijk unieke filmmaker.

District 9 (Neill Blomkamp – 2009)
Dit is opnieuw een film die een blijvende indruk op me heeft achtergelaten. De documentaire-achtige stijl van de cinematografie zorgde voor een ongelooflijke spanning. En opnieuw is het een film met een werkelijk opmerkelijk einde.

English version:

Director and screenwriter Masaki Nishiyama may still be very young – born in 1999 – but with The Invisible Half he’s already unleashing his first feature film onto the world. He started early: at just fourteen, he shot his first short film, which earned him a selection at Short Shorts Film Festival & Asia, the largest short film festival in the region. In 2021, he won the Best Vertical Film Award at that same festival with Smahorror, and became the first filmmaker to have a portrait-format short selected for the LA Shorts International Film Festival.

On October 30, The Invisible Half will open the Japanese theme night at Razor Reel Flanders Film Festival. In this film, Nishiyama explores modern fears and the thin line between the online and offline worlds, delivering a simmering piece of J-horror where every message could be your last.

But which films inspired the young directing talent? Nisihyama’s choices:

2001: A Space Odyssey (Stanley Kubrick – 1968)
It might seem a little odd that, as someone born in 1999, the very first film I mention is 2001. But when I watched 2001: A Space Odyssey as a middle schooler, I was profoundly moved. What struck me most was its use of silence – not just sound, but the absence of it. For me, it was the first time a film didn’t just feel like something to watch, but something to experience.

It Follows (David Robert Mitchell – 2014)
This is one of the horror films I love most. Its appeal lies not only in how frightening it is, but also in the fact that it tells a beautiful, powerful story. The final shot of this film still lingers vividly in my mind – an image so strong it etched itself into my memory.

Shin Godzilla (Hideaki Anno & Shinji Higuchi – 2016)
I was thrilled to see a kaiju film so completely different from any Godzilla movie I had seen before. The meticulous camerawork and the rapid-fire delivery of dialogue created a strange sense of rhythm and comfort. I honestly think it’s one of the greatest Godzilla films ever made.

The Lobster (Yorgos Lanthimos – 2015)
This was my first encounter with Yorgos Lanthimos. I was immediately drawn to his bizarre directorial style. It’s strange, yes – but at its core lies a universal love story. That blend of the uncanny with the universal makes him a truly one-of-a-kind filmmaker.

District 9 (Neill Blomkamp – 2009)
This is another film that left a lasting impression on me. The documentary-like style of its cinematography created an incredible sense of tension. And once again, it’s a film with a truly remarkable ending.