Onlangs vertrok Bob Colaers naar Fantastic Fest in Austin om er de internationale première van Trizombie bij te wonen, zijn eerste professionele project. Eerder regisseerde hij enkele kortfilms en commercials en werkte hij als productie-assistent op diverse Vlaamse producties. Speciaal voor deze gelegenheid mocht hij zijn top 5 films samenstellen voor Fast Forward, een taak die volgens Bob allesbehalve eenvoudig was. Hij vergeleek het met in een snoepwinkel staan en slechts vijf snoepjes mogen kiezen.
THE PEANUT BUTTER FALCON (Michael Schwartz, 2019)
De film Disturbia introduceerde me op 12-jarige leeftijd aan Shia LaBeouf. Die film heeft mijn fascinatie (op professioneel vlak) voor Shia LaBeouf aangewakkerd. Ik bewonder method acting, en Shia is daar een uitgesproken voorbeeld van, soms (of vaak) zelfs in extremis. Zo liet hij voor de film Fury een echte tand trekken en tatoeëerde hij zijn hele borst voor zijn rol in The Tax Collector.
Genoeg over Shia, maar via hem ontdekte ik jaren later The Peanut Butter Falcon, geregisseerd door Michael Schwartz. In deze film speelt Shia de rol van Tyler, een man op de vlucht die zich over Zak (gespeeld door Zack Gottsagen), een jongen met het syndroom van Down, ontfermt. Zak is uit een verzorgingshuis ontsnapt met de droom om worstelaar te worden. The Peanut Butter Falcon is een prachtige roadmovie- komedie waarin het plezier van het filmmaken zich volledig uitstraalt in het eindresultaat.
BOOGIE NIGHTS (Paul Thomas Anderson, 1997)
Ik was 16 jaar en wist nog niet dat ik later film zou gaan studeren, deze film werd mij aangeraden door de broer van mijn toenmalige lief. Hoewel ik toen nog niet wist welke richting ik later in het leven zou inslaan, is deze film me altijd bijgebleven. Het fantastische camerawerk, het kleurenpalet en de acteerprestaties van een topcast zuigen je volledig mee in het verhaal van een jonge pornoacteur (gespeeld door Mark Wahlberg), die een bliksemcarrière maakt maar vervolgens even snel ten onder gaat door zijn sterallures, jaloezie en drugsgebruik. Boogie Nights was de tweede speelfilm van Paul Thomas Anderson, die op dat moment nog maar 26 jaar oud was. Je leest het goed, 26!!!
VICTORIA (2015, Sebastian Schipper)
Wat begint als een nacht met een spontane ontmoeting, eindigt in één groot drama. Het meest bijzondere? Het hele verhaal wordt verteld in één enkele take. Jawel, twee uur lang zonder enige knip in de opname. Tijdens mijn opleiding aan LUCA C-mine kwam deze film op mijn pad, en sindsdien droom ik ervan om zelf ooit een film te maken waarin het hele verhaal in één take wordt verteld. De uitdaging waar de regisseur (Sebastian Schipper) voor stond, is enorm. Op YouTube zijn er trouwens interessante behind-the-scenes-video’s te vinden waarin je kunt zien hoe de cast en crew aan het repeteren waren voor de film.
Een leuk weetje: er is een scène waarin de cast in een discotheek beland, en op een gegeven moment moest Sebastien hen letterlijk roepen om door te gaan naar de volgende scène. Door de intensiteit van de vorige scène waren ze zo in een soort extase geraakt dat ze even vergaten dat ze nog steeds een film aan het opnemen waren!
Het feit dat Sebastien ervoor koos om de film in één take te maken, maakt Victoria volgens mij rauw, realistisch en enorm spannend. Door de manier waarop de camera beweegt, lijkt het alsof je zelf deel uitmaakt van de groep, wat ervoor zorgt dat je ontzettend meeleeft met de personages.
THE LOBSTER (2015,Yorgos Lanthimos)
Na het zien van The Lobster werd Yorgos Lanthimos één van mijn favoriete regisseurs. In deze film is er in de maatschappij geen plaats voor alleenstaanden. Zij moeten binnen 45 dagen een partner vinden in een speciaal resort. Als dat niet lukt, worden ze getransformeerd in een dier dat ze bij aankomst hebben gekozen. Op een komische en absurde manier legt de film een pijnlijk thema bloot dat ook in onze huidige maatschappij speelt: de maatschappelijke druk om een partner te vinden, een druk die vaak als normaal wordt beschouwd. Ik vind het fantastisch hoe Lanthimos dit op deze manier blootlegt, want eigenlijk is het heel oké om single te zijn. Het absurdisme dat Lanthimos in The Lobster verwerkt, loopt als een rode draad door zijn gehele oeuvre, en dat is precies wat mij zo aanspreekt. Zijn unieke regiestijl en beeldtaal maken van The Lobster zowel een hilarische als schrijnende film. Een absolute aanrader!
ROCKY I (1976, Sylvester Stallone)
Bij het lezen van deze titel zal je waarschijnlijk veel vragen hebben, maar hierbij mijn pleidooi waarom deze film in mijn lijstje thuishoort. Toen ik eigenlijk nog te jong was voor deze film, heb ik deze toch samen met mijn broer bekeken. Omdat ik nog niet goed fictie van non-fictie kon onderscheiden, dacht ik dat Rocky Balboa (Sylvester Stallone) echt bestond. Toen mijn broer me uitlegde dat dit een fictief verhaal was, werd mijn fascinatie voor film geboren. Rocky wordt tegenwoordig vaak gezien als een blockbuster door de vele sequels, maar de eerste film was eigenlijk een low-budget productie. Wat ik zo bijzonder vind aan deze film, is het verhaal achter de film. Deze film werd geschreven en geregisseerd door Sylvester Stallone, die ook nog eens de hoofdrol speelde. In die tijd had Stallone af en toe wel een rol, maar hij was / is (sorry Sylvester) geen topacteur die grote hoofdrollen scoorde. Hij had zelfs een periode op straat geleefd. Het idee voor de film Rocky ontstond in die moeilijke tijd.
De film won uiteindelijk drie Oscars, en Stallone was voor goed gelanceerd. Wat ik zo inspirerend vind, is dat doorzettingsvermogen in deze sector cruciaal is, en dat zie je niet alleen in de film zelf, maar ook in het verhaal erachter. Daarom vind ik dit een topfilm. Het herinnert ons eraan dat we altijd moeten blijven vechten voor onze dromen!
