Filmmaker, filmkenner, filmverzamelaar en filmverslinder Jan Verheyen heeft net met zijn vrouw Lien Willaert de opnames afgerond voor zijn nieuwste thriller Het Geheugenspel die gebaseerd is op de bestseller van Nicci French. Ondanks deze drukke periode vond Jan tijd om voor ons vijf parels uit zijn filmgeheugen op te vissen.
Jan: “Ik vond het een zéér moeilijke vraag omdat er in het ridicule overaanbod van vandaag heel veel films verloren lopen, en dat er geen noemenswaardige filmpers meer is om dat te verhelpen en dat ook de distributiesector in een diepe coma lijkt te zijn verzonken. Anyway, hieronder vijf min of meer recente films die – zeker in de bioscoop – niet de liefde hebben gekregen die ze volgens mij verdienen.”
BUMPERKLEEF
Slimme, meeslepende en uitstekend vertolkte (o.a. door Jeroen Spitzenberger) Nederlandse (!) actiethriller over een geval van verkeersagressie dat helemaal uit de hand loopt. Lodewijk Crijns neemt geen enkele keer een foute afslag en levert met Bumperkleef een zeer onhollandse actiethriller af die zonder blozen naast het in dezelfde periode (en veel meer overdone) Russell Crowe-vehikel Unhinged kan staan.
GREED
Bij momenten hilarische satire met Steve Coogan als een dubieuze Britse entrepreneur die in de aanloop naar zijn obsceen duur verjaardagsfeestje in een luxe-hotel op een Grieks eiland geconfronteerd wordt met allerlei irritante problemen zoals gestrande bootvluchtelingen die het uitzicht op het strand komen verpesten, zijn rotverwende kinderen, en al dan niet ingehuurde celebrities met kapsones (cue heerlijke cameos van o.a. Stephen Fry, Fatboy Slim, Chris Martin, Keith Richards en James Blunt). Ik heb hier heel hard mee moeten lachen, maar blijkbaar was ik een van de weinigen.
QUO VADIS, AIDA?
Ondanks een Oscar-nominatie als Beste Buitenlandse Film viel dit aangrijpend drama over de Nederlandse UNO-blauwhelmen en hun onmacht om het bloedbad in Srebrenica tijdens de Joegoslavische Burgeroorlog te voorkomen, zowel in Nederland als Vlaanderen op een ijskoude steen. En ja, het is natuurlijk een downer, maar vooral een strak geregisseerde, in de juiste toon vertolkte (o.a. door ‘onze’ Johan Heldenbergh) en – durf ik het zeggen – belangrijke film over een zwarte bladzijde in de recente Europese geschiedenis.
RRR
Een tsunami van een film is dit, een exuberante, adembenemende rollercoaster met het ene verbluffende set piece na het andere. Deels historisch epos, deels Indiana Jones, deels buddy movie, deels melodrama, deels musical is dit – ruim drie uur lang (!) – cinema in zijn meest kinetische, overrompelende verschijning. Won de Oscar ‘Best Original Song’ maar had genomineerd moeten zijn in nog veel meer categorieën. Je moet er misschien even aan wennen, maar ik was dus, laat dat duidelijk zijn, zéér onder de indruk.
HOTEL MUMBAI
Deze reconstructie van de spectaculaire terreuraanslag op een luxehotel in de Indische hoofdstad in 2008 werd lauw onthaald door de pers en grotendeels genegeerd door het publiek, maar ik vond dat dus onterecht (maar ik hou van true stories, dat geef ik graag toe). Episch van schaal maar toch met juist gedoseerde emotie, heel spannend eigenlijk ook, en met nog maar eens Dev Patel (Slumdog Millionaire, Lion) in een geweldige hoofdrol.
