Hoewel Philippe Robrecht (Zele, 1966) van opleiding leraar is, is hij ook uitgegroeid tot een gekend en succesvol Vlaamse zanger, producer en multi-instrumentalist. In 1992 bracht hij De Overkant, zijn eerste single, uit. Zijn eerste grote hit scoorde hij een jaar later met Magie, dat de 18de plaats behaalde in de Ultratop 50. Deze mega-tophit werd gecoverd door onder meer Kate Ryan, Wim Soutaer en Mama’s Jasje. De opvolger Vurige Tongen deed het met een 16de plaats zelfs nog iets beter. Alle drie de singles stonden op zijn debuutalbum Magie.
In 1994 bereikte Philippe opnieuw de hitlijsten met de single Fatsoen, afkomstig van zijn tweede album Hoopvol. In de jaren die volgden (en nog tot op heden), blijft hij bijzonder actief optreden en muziek maken. Gedurende zijn muzikale carrière maakte hij niet minder dan acht albums, scoorde hij zo’n dikke vijftien hits en maakte hij naast zijn solocarrière deel ook deel uit van tal van projecten zoals Brel Blues (Ballet van Vlaanderen) met Jo Lemaire, het VPRO-Brel-project met Liesbeth List, kleinkunstcollecties met Wigbert, Johan Verminnen, Dirk Blanchart, tributes, groot orkest, big band, brassband, proms. Willy Sommers zong Philippe’s song Magie in het VTM-programma Liefde voor Muziek en dat leidde tot ongezien succes. De cover haalde de derde plaats in de hitlijst van iTunes, maar het origineel deed nog beter en bereikte er de eerste plaats.
Voor zijn eigenzinnigheid en inbreng binnen de Nederlandstalige muziek ontving hij in september 1995 de Wim De Craene-prijs tijdens een hulde-concert, precies vijf jaar na Wim’s dood. Het doel van Philippe blijft: het zoeken naar een eigen geluid, een eigen muzikaal karakter, een eigen taal, een eigen verhaal want hij laat zich bewust nooit leiden door stemmen of motieven van buitenaf, gaat zijn eigen weg, zonder compromis maar met liefde voor het verhaal, de muziek, de creatie. Hij gaat steeds op de meest authentieke manier te werk: het schrijven, arrangeren en opnemen, concerten spelen met uitgelezen muzikanten. Hij staat al meer dan dertig jaar op de planken, maar blijft voor ieder concert even gedreven, alsof het zijn eerste of laatste is.
Tot voor heel kort woonde Philippe op een eiland, in het dorp Inishbofin, aan de Ierse Westkust dat zo’n 200 inwoners telt en waar hij zich terugtrok van het gejaagde leven in Vlaanderen. Hij had er wel een eigen opnamestudio. Hij speelde er in de pubs om zijn Ierse ‘onderdompeling’ nog intenser te beleven. Momenteel woont hij in Colijnsplaat aan de haven van de Oosterschelde. Naast muziek, heeft Philippe altijd een grote liefde gehad voor film, getuige hiervan zijn vijf keuzes:
GOOD WILL HUNTING (GUS VAN SANT, 1997)
Naast geweldige acteurs is hier een rode draad doorheen de film die voor mij iets cruciaals weerspiegelt op vlak van ‘het begeleiden van mensen’. Het idee van een alwetende therapeut versus een cliënt die je goede raad moet opgieten, wordt hier geheel verpulverd en daar geloof ik zelf sterk in. Ik heb zelf heel mijn professionele loopbaan als leraar jongeren begeleid: Ik geloof er dus sterk in dat je de vitamines en drive haalt uit wat de ‘cliënt’ jou leert, maw dat het een leerproces is in twee richtingen. Dit is wat er – vrij extreem weliswaar – gebeurt in deze film. Ik noem hier deze prent omdat je dit basisidee levenslang meedraagt.
MY SAILOR, MY LOVE (KLAUS HÄRÖ,2022)
Een Iers-Finse samenwerking: dat klinkt dus meteen goed. Zelfde gedachte hier: iets wat zo cruciaal is in het leven: laat ouder wordende mensen in hun waardigheid, hun fierheid, hun verdiensten van vroeger. Daarbij een fijn decor (Ierland), wat het voor mij al de moeite waard maakt. Groot was mijn vreugde toen ik las dat Michelino Bisceglia – waarmee ik lang geleden occasioneel heb samengewerkt – tekende voor de muziek en de pianostukken opgenomen had in de studio van mijn goede vriend Pino Guarraci. Deze score maakt ook echt deel uit van het landschap.
LE GRAND BLEU (LUC BESSON, 1988)
Een stap verder dan ‘passie’, de volledige overgave aan een andere wereld, The Deep Blue met een onbegrensde drang naar grenzen verlengen en hierbij ook alle wereldse dingen uit het oog verliezen. Zich zelfs vrijwillig verliezen in die andere wereld. Ik heb nog steeds de cd met de muziek die me helemaal terugbrengt naar de betovering die ik voelde bij de film die ik ondertussen meermaals zag.
DE ACHT BERGEN (LE OTTO MONTAGNE) (FELIX VAN GROENINGEN EN CHARLOTTE VANDERMEERSCH, 2022)
Een trage film met veel landschap waar karakters levenstijd krijgen om zich genuanceerd te tonen en die tijdens zo’n film, tijd krijgen om te evolueren. Twee persoonlijke verhalen met een mooie onderliggende levensfilosofie. De ene moet de hele wereld afreizen om zichzelf te vinden, de andere zit gewoon ‘on top of the mountain’ van bij de start. Prachtige film van Felix Van Groeningen en Charlotte Vandermeersch. Wauw.
THE COMMITMENTS (ALAN PARKER, 1991)
Het hilarische van een band oprichten, de eerste stappen zetten, de dromen en verwachtingen, het gedoe tussen bandleden, het uiteenspatten. In Ierland heb ik iemand ontmoet die als muzikant uit de film destijds z’n halve leven getoerd heeft met The Commitments. Uit de cast is ook Glen Hansard geboren, één van Ierlands grootste singer-songwriters.
