DE KEUZE VAN AMJAD AL RASHEED 

(English version below)

Waarschijnlijk heeft hij door de nog steeds in alle hevigheid woedende oorlog tussen Israël en Jordanië nu andere zorgen aan zijn hoofd, maar 2023 begon wel fantastisch voor Amjad Al Rasheed. Hij slaagde er als eerste Jordaanse filmmaker ooit in om een selectie af te dwingen voor het prestigieuze filmfestival van Cannes en ging in La Semaine de la Critique zelfs aan de haal met de Gan Foundation Award voor zijn sterke debuut Inshallah A Boy. Wij zijn bijzonder vereerd dat Amjad Al Rasheed even tijd vond om voor ons een keuze te maken welke films een indruk op hem hebben gemaakt en laten de regisseur dan ook graag zelf aan het woord:

Het beperken van mijn favoriete films tot slechts vijf voelt als het kiezen van sterren aan de uitgestrekte hemel – een ongelofelijk moeilijke taak! De volgorde hier geeft geen favorieten aan; elk heeft een unieke plaats in mijn hart. Voordat we de lijst induiken, moet ik de film erkennen die mijn droom heeft aangewakkerd: , de eerste film die ik ervoer op het grote doek van een bioscoop. In de heilige duisternis van die bioscoop was Titanic meer dan alleen maar een filmische ervaring. Het kijken ernaar als kind gaf me het vertrouwen om mijn ambities als verhalenverteller, regisseur en schrijver na te streven. Laten we nu duiken in de films die veel voor me betekenen.

THE SILENCES OF THE PALACE (Moufida Tlatli , 1994)

Het beginnen aan de cinematografische reis van The Silences of the Palace was een transformerende ervaring tijdens mijn studie voor een Master of Fine Arts/Cinematic Arts 13 jaar geleden. Als jonge Jordaanse filmmaker toen, lieten de briljante regie van Moufida Tlatli en de betoverende vertolking van Hend Sabri een onuitwisbare indruk op me achter. De film, een aangrijpende verkenning van het postkoloniale Tunesië, betrad niet alleen nieuw terrein in de Arabische cinema met zijn feministische benadering, maar werd ook een persoonlijke inspiratie. Het ontstak een passie voor authentiek vertellen van verhalen en beïnvloedde mijn toewijding om diverse stemmen te versterken door middel van film. Het verhaal speelt zich af tegen de achtergrond van de onafhankelijkheid van Tunesië en weeft op ingenieuze wijze het leven van vrouwen binnen de paleismuren, en biedt een uniek en meeslepend perspectief. De diepgaande impact van dit cinematografische meesterwerk op mijn creatieve reis benadrukt de blijvende kracht van storytelling om perspectieven vorm te geven en een nieuwe generatie vertellers te inspireren. Als je je nog niet hebt ondergedompeld in de magie van The Silences of the Palace, is het een cinematografische parel die wacht om je hart te veroveren en de vlammen van artistieke inspiratie aan te wakkeren.

ROSEMARY’S BABY (Roman Polanski, 1968)

Rosemary’s Baby springt er voor mij uit als een van de grootste films ooit gemaakt en liet een onuitwisbare indruk op mij na. Het is meer dan een genre-definiërende meesterwerk; het is een cinematografische kracht die alledaagse angsten omzet in meeslepende nachtmerries. Deze invloedrijke horrorfilm maakt gebruik van baanbrekend psychologisch realisme, waarbij het publiek wordt ondergedompeld in de huiveringwekkende aspecten van het dagelijks leven. Door zijn meesterlijke verteltechnieken speelt het in op echte angsten over het stadsleven, religie, het vrouwelijk lichaam, zwangerschap en het verlies van controle. Elke visuele keuze is een bewuste penseelstreek, die psychologische toestanden vertegenwoordigt die ons niet alleen overtuigen van de realiteit van het verhaal, maar ons ook doen geloven dat het ons zou kunnen overkomen. Het is een ware horrorervaring die blijft hangen en niet alleen mij, maar een hele generatie filmmakers beïnvloedt die zijn geïnspireerd door de atmosferische spanning en innovatieve technieken.

CLOSE-UP (Abbas Kiarostami, 1990)

Voor mij is Close-Up niet alleen een film; het is een cinematografische revolutie! Het genie van Abbas Kiarostami schittert door zijn combinatie van documentaire en fictie, waardoor een verteldans ontstaat die normen uitdaagt. Dit Iraanse meesterwerk duikt diep in identiteit, en schildert een levendig beeld van de contrasten in de samenleving en de transformerende magie van kunst. Toen ik het voor de eerste keer zag, begon ik aan een reis waar de realiteit vervaagt, waardoor ik de waarheid in twijfel trek. Kiarostami’s menselijke benadering en empathie lieten me diep meevoelen met de personages in deze culturele verkenning, en daarom hield ik van deze film. Als je een toegangsbewijs wilt hebben naar het hart van de Iraanse cinema, raad ik Close-Up aan.

BABEL (Alejandro González Iñárritu, 2006)

Babel betoverde mij de eerste keer dat ik hem zag, mijn verbeelding werd gevangen door zijn charme en cinematografische taal. De innovatieve verhaalstructuur van de film, waarbij emotioneel geladen verhalen uit diverse culturen naadloos worden samengeweven, opende nieuwe horizonten in mijn creatieve landschap. Terwijl ik me verbaasde over de regievaardigheid van Alejandro González Iñárritu en de visueel verbluffende cinematografie van Rodrigo Prieto, voelde ik me geïnspireerd om complexe en precieze verhalen te creëren zoals de boeiende vertellingen in de film. De authentieke optredens van de ensemblecast voegden een emotionele laag toe die diep resoneerde. De complexiteit van de onderling verbonden verhalen, waarin thema’s van miscommunicatie, culturele nuances en de verstrekkende impact van individuele handelingen worden onderzocht, maakte de film tot een cinematografische schat die niet alleen mijn ziel raakte, maar ook een oprechte wens aanwakkerde om de complexe kunst van storytelling te verkennen met nieuwe creativiteit en diepgang. Kortom, Babel toont de diepgaande impact die verhalen kunnen hebben op ons begrip van de wereld!

THE MATCH FACTORY GIRL (Aki Kaurismäki, 1990)

The Match Factory Girl is een cinematografisch juweeltje dat verder gaat dan het gewone! Het resoneert persoonlijk met mij, dankzij Aki Kaurismäki’s unieke vertelstijl en zijn vermogen om in de strijd van de arbeidersklasse te duiken met een perfecte mix van droge humor en scherpzinnige sociale commentaar. Deze film is het laatste deel van Kaurismäki’s Proletariaat-trilogie Shadows in Paradise (1986), Ariel (1988), en The Match Factory Girl (1990). Het verhaal volgt het sombere leven van Iris, een fabrieksarbeidster, en ontvouwt zich zowel visueel opvallend als emotioneel krachtig is. Ik hou van de minimalistische benadering van dialogen in de film, en de atmosferische cinematografie draagt bij aan een diepgaande kijkervaring. Het is niet zomaar een film; het verkent de menselijke conditie, en belicht thema’s van isolement, marginalisatie en maatschappelijke verwaarlozing.

Deze film behoort tot de prikkelende cinema die een uniek perspectief biedt op de uitdagingen van het leven, en daarom is The Match Factory Girl voor mij een must-see!

English version:

Due to the ongoing intense war between Israel and Jordan, he now has other concerns on his mind, but 2023 started off fantastically for Amjad Al Rasheed. He became the first Jordanian filmmaker ever to secure a selection for the prestigious Cannes Film Festival and even won the Gan Foundation Award for his strong debut Inshallah A Boy at La Semaine de la Critique. We are honored that Amjad Al Rasheed found some time to choose which films left an impression on him, and we are delighted to let the director speak for himself:

Narrowing down my favorite films to just five feels like picking stars from the vast sky – an incredibly tough task! The order here doesn’t indicate any favorites; each holds a unique place in my heart. Before we dive into the list, I must acknowledge the movie that sparked my dream: Titanic, the first film I experienced on the grand canvas of a movie theater. In the sacred darkness of that cinema, Titanic exceeded being a mere cinematic experience. Watching it as a child instilled in me the confidence to pursue my aspirations as a storyteller, director, and writer. Now, let’s jump into the films that mean the world to me.

THE SILENCES OF THE PALACE (Moufida Tlatli , 1994)
Embarking on the cinematic journey of The Silences of the Palace was a transformative experience during my studies for a Master of Fine Arts/ Cinematic Arts 13 years ago. As a young Jordanian filmmaker then, Moufida Tlatli’s directorial brilliance and Hend Sabri’s captivating performance left an indelible mark on me. The film, a poignant exploration of post-colonial Tunisia, not only broke new ground in Arab cinema with its feminist approach but became a personal inspiration. It ignited a passion for authentic storytelling, influencing my commitment to amplifying diverse voices through film. The narrative is set in the backdrop of Tunisia’s gaining independence and intricately weaves women’s lives within palace walls, offering a unique and immersive perspective. The profound impact of this cinematic masterpiece on my creative journey underscores the enduring power of storytelling to shape perspectives and inspire a new generation of storytellers. If you haven’t yet immersed yourself in the magic of The Silences of the Palace, it’s a cinematic gem waiting to captivate your heart and kindle the flames of artistic inspiration.

ROSEMARY’S BABY (Roman Polanski, 1968)
Rosemary’s Baby stands out to me as one of the greatest films ever made, leaving an unforgettable mark on my perspective. It’s more than a genre- defining masterpiece; it’s a cinematic force that transforms everyday fears into captivating nightmares. This influential horror film utilizes groundbreaking psychological realism, immersing the audience in the chilling aspects of everyday life. Through its masterful storytelling techniques, it taps into genuine fears about urban living, religion, the female body, pregnancy, and the loss of control. Every visual choice is a deliberate brushstroke, representing psychological states that not only convince us of the story’s reality but also make us believe it could happen to us. It’s a true horror experience that lingers, influencing not just me, but an entire generation of filmmakers who have been inspired by its atmospheric tension and innovative techniques.

CLOSE-UP (Abbas Kiarostami, 1990)
For me, Close-Up isn’t just a film; it’s a cinematic revolution! Abbas Kiarostami’s genius shines through in his blend of documentary and fiction, creating a storytelling dance that challenges norms. This Iranian masterpiece

dives deep into identity, painting a vivid picture of society’s contrasts and the transformative magic of art. Watching it for the first time put me on a journey where the reality blurs, leaving me questioning the truth. Kiarostami’s human touch and empathy made me care deeply for the characters in this cultural exploration, which is why I loved this film. If you want a passport into the heart of Iranian cinema, I recommend Close-Up.

BABEL (Alejandro González Iñárritu, 2006)
Babel cast its enchanting spell on me the first time I watched it, captivating my imagination with its charm and cinematic language. The film’s innovative narrative structure, seamlessly threading together emotionally charged stories across diverse cultures, opened new horizons in my creative landscape. As I marveled at Alejandro González Iñárritu’s directorial finesse and Rodrigo Prieto’s visually stunning cinematography, I found myself inspired to craft complex and precise narratives like the film’s thought-provoking tales. The ensemble cast’s authentic performances added a layer of emotional depth that resonated deeply. The intricacies of the interconnected stories, exploring themes of miscommunication, cultural nuances, and the far-reaching impact of individual actions, made the film a cinematic treasure that not only touched my soul but also fueled a genuine desire to explore the intricate art of storytelling with newfound creativity and depth. In short, Babel showcases the profound impact that stories can have on our understanding of the world!

THE MATCH FACTORY GIRL (Aki Kaurismäki, 1990)
The Match Factory Girl is a cinematic jewel that goes beyond the ordinary! It resonates with me personally, thanks to Aki Kaurismäki’s unique storytelling style and his ability to delve into the struggles of the working class with a perfect blend of deadpan humor and poignant social commentary. This film is the final part of Kaurismäki’s Proletariat Trilogy Shadows in Paradise (1986), Ariel (1988), and The Match Factory Girl (1990). The story follows the bleak life of Iris, a match factory worker, and unfolds a narrative that is both visually striking and emotionally powerful. I love the film’s minimalist approach to dialogue, and its atmospheric cinematography contributes to a profound viewing experience. It’s not just a movie; it explores the human condition, shedding light on themes of isolation, marginalization, and societal neglect.
This film belongs to the thought-provoking cinema that offers a unique perspective on life’s challenges, which is why, for me, The Match Factory Girl is a must-watch!