Geboren op 10 mei 1993 in Brussel. Als kind was Bekim Vanbosche al gepassioneerd door special effects en filmmonsters, en al op jonge leeftijd begon hij met het maken van prototypes van fantastische wezens en het uitwerken van een aantal verhalen. Zijn liefde voor cinema bracht hem ertoe om in 2011 filmmaken te studeren aan de Royal School of Cinema (RITCS). In 2015 regisseerde Bekim Vanbosche ook zijn eerste kortfilm Missing Love waarvoor hij de Publieksprijs kreeg op het Kortfilmfestival van Kalmhout. Daarna begon de Brusselaar aan verschillende artistieke projecten. In 2023 begon hij met de productie van The Child en in oktober was hij er klaar mee.
Bekim: “Allereerst wil ik zeggen dat er veel films zijn waarover ik lang kan praten en die ik zou willen aanbevelen aan een nieuw publiek. Het was moeilijker om te kiezen welke titels ik wilde bespreken dan het daadwerkelijke bespreken ervan. Ik ben dol op allerlei soorten films, maar ik ben er sterk van overtuigd dat genrefilms net zo serieus genomen moeten worden als alle andere, zelfs als ze ‘campy’ zijn of minder ernstig dan films met een hogere status. Daarom heb ik in mijn definitieve selectie gekozen voor genrefilms met dramatische elementen en titels waarvan ik vermoed dat velen ze niet kennen. Een aantal andere titels die ook aandacht verdienen: Oldboy, Children of Men, The Devil’s Backbone, Black Sunday, The Others, Under the Skin en The VVitch.
GODZILLA MINUS ONE (2023) TAKASHI YAMAZAKI
De eerste film op mijn lijst is meteen ook de meest recente. Ik zag deze in een vrijwel lege zaal, maar voor mij was dit de beste film van 2023. Het verhaal gaat niet alleen over Godzilla die steden verwoest, maar ook over de menselijke aspecten van overleven en samenwerken. Gedurende de hele film leef je intens mee met de personages en juich je wanneer ze moeilijkheden overkomen. In een tijd van mainstream Hollywood-films is dit een lichtend voorbeeld van hoe je een sci-fi-film kunt maken met een diepgaand verhaal. De film heeft ook commentaar op oorlog en de atoombom.
Terwijl Oppenheimer vertelt hoe de bom tot stand kwam, toont Godzilla Minus One de kracht en de gevolgen ervan. En wie kan hier beter over spreken dan Japan, waar de film gemaakt is? De eerste Godzilla-film kwam uit in 1954 en representeert wat de atoombom aanrichtte in Japan. Net als deze film draait het daar eigenlijk niet om het amusement en spektakel van een monster dat steden verwoest, maar om het diepgewortelde trauma dat erachter zit. Japan heeft net de Tweede Wereldoorlog verloren en ligt in puin. Mensen proberen hun leven te herstellen, maar hun inspanningen worden tenietgedaan wanneer Godzilla verschijnt. We volgen een voormalige kamikazepiloot die worstelt met schuldgevoelens omdat hij zijn missie niet durfde uitvoeren. Hij ontmoet een jonge vrouw die een baby vond en onder haar hoede nam. Samen proberen ze te overleven. De film was zo populair in Japan, Azië en Noord-Amerika dat de regisseur een zwart-witversie uitbracht om het gevoel van de klassieke Godzilla-films op te roepen. Helaas is de zwart-witversie niet in ons land te zien geweest, en liep ook de originele kleurenversie in te weinig zalen. Hierbij wil ik Godzilla Minus One graag de aandacht geven die deze verdient.
THE ORPHANAGE (2007) J.A. BAYONA
Deze Spaanse parel is naar mijn mening de beste spookfilm die er is. De horror komt voort uit het ergste wat een moeder kan overkomen: de verdwijning van een kind en de onwetendheid over wat ermee gebeurd is. Elk personage wordt prachtig vertolkt door de acteurs, en elke scène tilt de film naar een hoger niveau. Het mysterie is naadloos verweven in het verhaal, wat resulteert in een horrorervaring met substantie die meer biedt dan wat oppervlakkige jump scares. The Orphanage is niet bloederig of gruwelijk. De finale is uitmuntend en naar mijn mening meer choquerend dan het einde van Fight Club. De film is geschikt voor zowel horrorliefhebbers als nieuwkomers. Het bevat voldoende drama om iedereen aan te spreken. Een vrouw keert met haar gezin terug naar het weeshuis waar ze is opgegroeid, met de intentie om het verlaten pand om te vormen tot een opvanghuis voor gehandicapte kinderen. Tijdens een bijeenkomst verdwijnt haar zoon spoorloos. Vastbesloten om hem te vinden, zet ze alles op alles en begint ze aan een zoektocht waarbij de enige hulp die ze krijgt die van de geesten is die in het weeshuis ronddwalen. Alhoewel de volledige film indrukwekkend is, is het hoogtepunt voor mij de pot-pot-piano-scène.
LES YEUX SANS VISAGE (1960) GEORGES FRANJU
Deze film behoort naar mijn mening tot het beste wat Frankrijk heeft voortgebracht. Hoewel Les Yeux Sans Visage uitkwam in 1960, blijft het thema vandaag de dag nog steeds relevant: schoonheid. Vooral in het tijdperk van sociale media, waarin we vaak gefilterde foto’s van onszelf delen en streven naar een schijn van perfectie, is het onderwerp nu meer dan ooit actueel.
De film gaat over het creëren van een perfect leven te midden van een imperfecte realiteit, en hoe ver we bereid zijn te gaan om schoonheid te bereiken. Een ware klassieker voor kenners, maar zelfs voor de gemiddelde filmliefhebber is dit een must-see. Een unieke ervaring die je niet vaak tegenkomt. Voor een film uit 1960 zijn de effecten opmerkelijk goed, zelfs zodanig dat de operatiescène uit Face Off van John Woo erbij verbleekt. Het acteerwerk is buitengewoon overtuigend, met Pierre Brasseur voorop. Deze film heeft een aanzienlijke invloed gehad op talloze andere films, waaronder La Piel Que Habito. Zelfs het masker van Michael Myers uit de Halloween-serie vindt zijn oorsprong in deze film.
Een dokter veroorzaakt per ongeluk een auto-ongeval, waardoor zijn dochter verminkt raakt aan haar gezicht. Om haar opnieuw een mooi uiterlijk te geven, besluit de dokter jonge vrouwen te ontvoeren en hun gezichten te stelen. Meer zal ik niet verklappen; de ervaring van het zien van deze film is de moeite waard.
CAPE FEAR (1991) MARTIN SCORSESE
De originele Cape Fear uit 1962, met Gregory Peck en Robert Mitchum in de hoofdrollen, staat bekend als een klassieker. In 1991 bracht Martin Scorsese een meesterlijke heruitvoering uit, die ik beschouw als één van de beste remakes ooit. Deze uitstekende thriller maakt duidelijk hoe mensen met slechte bedoelingen de wet tegen jou kunnen gebruiken. Ook vandaag blijft de film relevant. Iedere gebeurtenis die gefilmd wordt met een smartphone kan op het internet gezet worden, en vaak ziet men daardoor maar één kant van het verhaal.
Een slachtoffer kan zo makkelijk afgeschilderd worden als dader. Cape Fear toont hoe een crimineel op legale wijze mensen stalkt en hen subtiel in de problemen brengt. Ook de keerzijde wordt getoond: een vader moet als advocaat net illegaal handelen om zijn familie te beschermen. Het is een film vol spanning, met geweldige vertolkingen van Nick Nolte en Robert De Niro. Scorsese geeft een subtiele knipoog naar het origineel door Gregory Peck een rol te geven als advocaat.
Cape Fear wordt vaak geparodieerd; zelfs The Simpsons wijdden een hele aflevering aan de film. Ook voor fans van Scorsese is de film interessant. Hoewel Cape Fear afwijkt van zijn gebruikelijke stijl, blijft zijn signatuur nog steeds herkenbaar. Het verhaal draait om Max, een crimineel die recent werd vrijgelaten uit de gevangenis na een veroordeling wegens verkrachting. Tijdens zijn verblijf in de gevangenis begon hij rechten te studeren en kwam hij tot het besef dat zijn advocaat hem slecht had verdedigd. Hierdoor besluit Max wraak te nemen op zijn voormalige advocaat en diens hele familie, waarbij hij de wet tegen hen gebruikt.
THE IRON GIANT (1999) BRAD BIRD
Wellicht hebben de meeste mensen van mijn leeftijd deze film gezien toen ze jong waren, maar zijn ze hem ondertussen vergeten. De jongere generaties daarentegen hebben The Iron Giant nog nooit ervaren. Ik herinner me nog levendig dat mijn familie mij voor mijn zesde verjaardag meenam naar Kinepolis Brussel om er Toy Story 2 te zien, een goede maar commerciële Hollywood-film. Bij aankomst in de bioscoop bleek die echter nog niet uit te zijn. Daarom besloten we in de plaats naar The Iron Giant te gaan kijken, iets waar ik nooit spijt van heb gehad.
De film was een verrassende en emotionele ervaring. Ik herinner me nog precies na welke scène de pauze was (de plons in het meer). Deze animatiefilm komt niet uit de stal van Disney of Pixar, maar is daardoor zeker niet minder goed. Het vertelt een prachtig verhaal over vriendschap. Toen ik de film aan mijn nichtjes liet zien, waren ze laaiend enthousiast. Een dikke aanrader voor iedereen die kinderen heeft.
De film belichaamt perfect het tijdsbeeld van de jaren 50, van het design van de robot, het decor en de kledij tot de persoonlijkheden van de personages: een alleenstaande moeder die haar man verloor in de oorlog, een amateurkunstenaar die zijn stijl ontwikkelt, een overheidsfunctionaris die vreest voor Russische spionnen…
De film behandelt op een toegankelijke manier thema’s als de angst voor oorlog en de dreiging van de atoombom, waardoor deze zowel voor kinderen als voor volwassenen een aanrader is. Als je denkt dat animatiefilms alleen voor kinderen zijn, moet je The Iron Giant zeker eens bekijken. De manier waarop elke scène zowel warm als spannend is doet mij wat denken aan E.T.
Een bijzonder moment voor mij is het stuk waar het hoofdpersonage en de robot een hert tegenkomen, en waarin het verschil tussen goed en kwaad wordt uitgelegd. Het verhaal gaat over een gigantische ijzeren man die op de aarde landt en zich in een bos verstopt. Hogarth, een nieuwsgierige jongen die veel kattenkwaad uithaalt, ontdekt hem, sluit er vriendschap mee en leert hem wat het betekent om mens te zijn. Het ministerie van Defensie, dat op zoek is naar de robot, komt Hogarth op het spoor en verdenkt hem ervan informatie achter te houden.
