Bjorn: “Stel aan mij de vraag: welke 5 films zou jij aanraden en elke keer dat je het vraagt, zal je waarschijnlijk een ander antwoord krijgen. Met de tonnen aan prachtmateriaal om te kiezen, van niche tot blockbuster, van een celluloidfossiel tot net in de zaal en dat over een pallet van genres die het hele emotionele spectrum van de mens in hun verhalen proberen te vatten, keuze te over is een understatement. Zelfs als ik mij zo beperken tot mijn geliefde horrorgenre, lijkt 5 titels kiezen oneerlijk weinig. Dus het dan maar over een andere boeg gooien, zeg ik: waarom dan gewoon niet films van allerlei genres, films die misschien onder mensen hun radar zijn gevlogen, maar ook een zekere inkijk geven in wie ik ben als een persoon en als een filmfan? En hoewel ik er van overtuigd ben dat ik geweldig zal falen in deze eerste opzet, kan ik je garanderen dat de vijf films zeker wel erg veel over mij vertellen.”
HEVI REISSU (2018)
Hevi reissu, verschenen in het Engels onder de titel: Heavy Trip en is een Finse muziekkomedie uit 2018 met Juuso Laatio en Jukka Vidgren die de regiestoel delen. Als je de woorden muziekkomedie en Heavy neemt, weet je eigenlijk al dat dit maar eigenlijk één richting kan ingaan en inderdaad: het is een heavy metal geïnspireerde film.
Een groepje van 4 metalfans heeft één grote en herkenbare droom: hun plaats voor het podium inruilen voor een plaats op het podium. Die droom lijkt voor hun bandje in vervulling te gaan als ze hun eerste demo overhandigen aan een promotor voor het grootste metalfestival van het hoge Noorden. Er is maar één probleem: zij wonen in Finland en Northern Damnation gaat door in Noorwegen. Maar voor zo’n kans willen de misfits wel eens een tripje maken, een complex, doldwaas en internationaal conflict veroorzakend tripje. Met het metalsploitation horrorgenre om uit te kiezen, met heel goede keuzes, is deze relatief bravere muziekkomedie echter, of je metalfan bent of niet, een geweldige aanwinst in elke filmcollectie. Een film in de eerste plaats voor en door metalheads maar waar iedereen met een gezond gevoel voor humor wel plezier zal aan beleven.
LITTLE JOE (2019)
Van Finland naar het ruimere Europa, een ietwat ondergewaardeerde sciencefictiondrama Little Joe. In dit Europese project waarbij meerdere landen zich hebben ingezet voor deze film, en onder de regie van Jessica Hausner, maken we kennis met Alice, een alleenstaande moeder en de duistere onderkant van genetische manipulatie.
Deze briljante vrouw produceert de ultieme gift, een plant die je, als je er goed zorg voor draagt, je immens gelukkig kan maken. Als een cadeautje voor haar zoon, neemt ze haar creatie mee naar huis maar dan leert Alice de betekenis van wat ze nu eigenlijk heeft gemaakt…
Met thema’s die we al zo mooi zagen in Mary Shelley’s Frankenstein, namelijk spelen voor God door te prutsen met de wetten van moeder natuur, gebracht met een waar Black Mirror-gevoel en met een cinematografie om je vingers bij af te likken, Little Joe zal niet ieders favoriet zijn, maar is zeker een film die toch minstens eens in je leven moet gezien hebben, al was het maar om nog een excuus te hebben om je kamerplanten af en toe eens te vergeten water te geven.
GIRL (2018)
En van een beetje vaderlandsliefde is nog nooit iemand dood gegaan (ofschoon toch niet als die vaderlandsliefde zich beperkt tot het scherm), noch van een beetje sociale thematiek. Girl, een 2018 drama van Belgische bodem, en geregisseerd door Lukas Dhondt voldoet aan beide meer dan goed.
Semi-biografisch vertelt Girl het verhaal van een jong transmeisje, Lara. Geboren als Victor, Lara heeft twee dromen in haar leven. Het meisjeslichaam hebben van de persoon die zij voelt dat ze is in plaats van het jongenslichaam dat de natuur haar mee heeft opgezadeld, en een succesvolle balletdanseres worden. Gender en transgenderisme zullen nooit de simpelste onderwerpen worden maar Girl doet een geweldige job om het allemaal dan toch dat tikkeltje bespreekbaarder te maken.
Het is een prachtige film met een hart, die een erg diepe inkijk in deze gevoelige materie weet te bieden, verteld door de ogen van één transmeisje, dan ook nog eens met griezelige perfectie gespeeld door Victor Polster. En zelfs als de thematiek je niet meteen aanspreekt, Victor Polsters performance als Lara is ook al op zich één goede reden om deze toch eens een kans te geven.
IRREVERSIBLE (2002)
Een film die waarschijnlijk geen introductie nodig heeft, van een regisseur die nog minder introductie behoeft: Irréversible. Een pikdonkere prent uit 2002 van de Franse regisseur Gaspar Noé. Een grimmig crimedramathriller wiens impact op film tot ver binnen andere genres, in het bijzonder het horrorgenre heeft doorgeklonken, Irréversible is cinema op zijn meest nihilistisch, het meest naargeestig en misschien net daarom zo’n aanrader. Want goede cinema durft in te spelen op alle emoties en niet alleen op de fijne.
Onze perceptie van hoe we naar de wereld kijken, wordt door heel wat factoren bepaald maar niet één is zo doorslaggevend als tijd. En zoals Irréversible ons zo gezellig op het hart drukt: Le temps détruit tout… De tijd maakt alles kapot. Onze mentors voor deze harde les zijn 13 segmenten, in omgekeerd chronologische volgorde die een hele zaal zou hebben stil gekregen op Cannes. Irréversible is een lesje in misantropie, een wondermooi, aangrijpend maar toch vooral duister lesje.
MARTYRS (2008)
Zonder twijfel de moeilijkste keuze, de horrorfilm van de lijst, één film uit de duizenden zwarte parels die het macaberste der genres heeft voorgebracht. Daarom is het misschien makkelijker om in Frankrijk te blijven, om te kiezen voor een film die tegen wil en dank vaak in één adem wordt vernoemd de losse filmbeweging met de ronkende naam: New French Extremity.
We hebben het over Martyrs (2008). Een psychologische horrorfilm van Pascal Laugier, Martyrs volgt twee jongen vrouwen nadat één van hen net een gezin heeft uitgemoord. Een vreselijke, onverklaarbare misdaad die ze nu moeten proberen in te dekken maar dan komt de ware aard van het gezin bovendrijven, wordt de ware toedracht van de moordpartij toegelicht en wordt de ware betekenis van wat een martelaar is ons duidelijk gemaakt. Een niet-vergevende film en een onvergetelijke kijkervaring, die zelfs bij meest hardcore horrorliefhebber eventjes tijd nodig heeft om te verwerken. Een waar meesterwerk binnen het genre en er buiten, met heel wat filosofische ideeën en meer dan genoeg gruwel.
