Herbert De Paepe is journalist en thrillerauteur. Na vijf boeken in co-auteurschap, waarvan de epische ‘Swartwater’-trilogie werd genomineerd voor de Diamanten Kogel en de Gouden Strop, ging hij solo. In november 2023 verschijnt zijn nieuwe thriller Dodemansvingers, over een voormalige rockster die na vijftien jaar in een Portugese gevangenis opduikt in zijn geboortedorp in de Vlaamse Ardennen. Als journalist verzorgt Herbert De Paepe al een kwarteeuw de filmrubriek (en eigenlijk zowat alle rubrieken) van Guido Magazine, een tijdschrift voor studenten hoger onderwijs.
Herbert: “Toen Marc Bussens me vroeg om vijf vergeten films op te lijsten die dringend dienen te worden afgestoft, dacht ik: dat doe ik wel even snel. Viel dat even tegen. Zo’n selectie maken is veel moeilijker dan ik had gedacht. Maar kijk, hier zijn ze…”
THE SNAPPER (Stephen Frears, 1993)
Deze Roddy Doyle-verfilming van Stephen Frears was oorspronkelijk bedoeld als tv-film, maar The Snapper is zo goed dat hij een verdiende bioscooprelease kreeg. De snedige working class-dialogen in Dublins dialect zijn om van te smullen en Colm Meaney speelt de rol van z’n leven. Toen ik jaren later Stephen Frears mocht interviewen, zei hij dat hij The Snapper zijn “finest work” vond. Veel meer had hij trouwens niet te vertellen, want zoals collega-filmjournalisten zullen beamen, is Stephen Frears interviewen een aartsmoeilijke klus.
SHY PEOPLE (Andrey Konchalovskiy, 1987)
“Location, location, location” is volgens mij evengoed bruikbaar als vuistregel in de filmbusiness als in de vastgoedsector. Ik was indertijd zodanig onder de indruk van het broeierige decor van dit sfeervolle Amerikaanse uitje van de Russische regisseur Andrey Konchalovskiy, dat ik er tien jaar later zelf naartoe ben gereisd: de mysterieuze Atchafalaya Swamp in Louisiana.
50 CC (Felix Van Groeningen, 2000)
De allereerste dvd in mijn collectie was een compilatie van KASK-eindwerken. Ik hou niet zo van kortfilms, maar ik zag dat er een film van een respectabele 42 minuten tussen zat: 50 cc van een zekere Felix van Groeningen. Ik was meteen fan, want 50 cc is een parel. Het zou tot De Helaasheid der Dingen duren voor van Groeningen het niveau van zijn studentenfilm wist te overstijgen, en de rest is filmgeschiedenis.
EVENT HORIZON (Paul W.S. Anderson, 1997)
Dat Paul W.S. Anderson veel bagger heeft gemaakt, wil ik geenszins onder de mat vegen, maar zijn sciencefiction-horrorprent Event Horizon is mijns inziens een meesterwerk in het genre. Niet iedereen was het daar bij de release mee eens, om het zacht uit te drukken. Het doet me dan ook veel plezier dat de film een kwarteeuw later alsnog een cultstatus geniet.
THE GODS MUST BE CRAZY (Jamie Uys, 1980)
Telkens als in de jaren tachtig The Gods Must Be Crazy op televisie kwam, zaten mijn broer en ik klaar op de bank voor anderhalf uur gieren en brullen. Overheerlijke slapstick in de Kalahari. Toentertijd mocht je eigenlijk niet naar deze film kijken, omdat je dan stilzwijgend de apartheid zou steunen. Vandaag zou The Gods Must Be Crazy wellicht niet woke genoeg bevonden worden. Zo zie je maar weer dat cancel culture niets nieuws onder de zon is.
