Soms passeren er geruisloos films zonder verklaarbare reden. Films, onttrokken aan het oog van de wellustige filmkijker die wel eens wat anders op z’n bord wil dan de zoveelste superhelden-verfilming. Het paradoxale ligt erin dat deze specifieke kijker zijn weg wel vindt in het bos van de kleinere en/of arthouse film, omdat deze meer in het zicht liggen dan een mid-big budget productie die, in tegenstelling tot zijn broertjes en zusjes, een geheel andere kijkervaring en vibe over ons laat neerdwarrelen. Vandaar dat ik deze parel niet met oester terug in zee smijt maar graag op jullie bord wil presenteren, gepolijst en stralend. De naam van deze parel? Vox Lux.
Brady Corbet staat meer bekend om zijn acteerwerk (Funny Games, Melancholia om er twee te noemen) dan van zijn oeuvre als regisseur, waarvan slechts drie werken op zijn conto staan. Het is me dan ook een raadsel hoe hij niet enkel een budget van elf miljoen dollar wist los te kweken, maar ook karakteracteurs als Natalie Portman, Willem Dafoe en Jude Law wist te strikken.
De film zet meteen de toon met een atypische opening. Na een bijzondere eerste tien minuten rollen de credits pas over het scherm op een manier die eerder registreert en waarbij de muziek de donkere rand van de film verraadt. De film is opgedeeld in een aantal hoofdstukken met elk een eigen titel (‘Prelude’, ‘Genesis’, ‘Regenesis’ en ‘Finale’).
Tijdens de prelude maken we kennis met de jonge Celeste, die als gevolg van een enorme traumatische ervaring muziek gebruikt als een vorm van therapie. Het nummer slaat aan bij generatiegenoten, die in Celeste en haar muziek een soulmate vinden, waardoor ze al snel als rijzende ster aan het popfirmament ligt te zweven en kennis maakt met de excessen waaraan zulke sterren vaak ten prooi vallen. In de volgende hoofdstukken registreert de camera de ouder geworden Celeste (nu vertolkt door Portman) die noest werkt aan haar comeback en bijhorende tournee. De film eindigt met het optreden, aan de kijker om te oordelen of de comeback al dan niet geslaagd is…
De vergelijking met A Star is Born, uitgebracht in hetzelfde jaar, is vlug getrokken maar Vox Lux is kouder, killer en rauwer. Hier geen sprookjes, liefde en een algemene tendens van gelukzaligheid. In zekere zin is het personage van Celeste een voorbode voor de huidige popcultuur, waar ook donkere nummers en dito personage Billie Ellish de harten van jonge meisjes en jongens streelt – of kerft, het is maar hoe je het bekijkt. De verfilming van het narratief oogt emotieloos, zonder dat de film vervalt in goedkope ,overdreven in your face negativiteit, die wel als onderstroom doorheen heel de film borrelt. Het is dan ook helemaal geen zweverige, snoepblije popfilm. Dit is een portret, niet alleen van een persoon maar van een hele maatschappij die behoorlijk op de korrel wordt genomen en refereert naar de huidige heersende moraal. Negen op tien!
