Alex Vanhee werkt al meer dan 30 jaar als freelance persfotograaf. Vooral in de muziekwereld als portret en concertfotograaf. Daarnaast maakt hij ook documentairereeksen als Big Dreams-Dream Big, Dans Dans Dans en Hedendaagse Primitieven. Als fotograaf haalt hij veel inspiratie uit de filmwereld. Alex’s naam was dan ook voor de hand liggend om hem te vragen om zijn vijf filmparels.
Alex: “Ik had een film kunnen kiezen van één van mijn favoriete filmmakers Stanley Kubrick, Terence Malik, Wim Wenders, Pedro Almodovar, David Lynch, Jim Jarmusch, Joel en Ethan Coen en uiteraard Krzysztof Kieslowski. Deze laatste zal ik toch vernoemen omdat die mijn grootste inspiratiebron is. Maar voor deze lijst ga ik voor het iets minder bekendere werk. En voor de films waar ik vooral de fotografie heel belangrijk vind. Zo heb ik alle films uit dit lijstje al tientallen keren bekeken. Soms zelfs maar een stukje van 10minuten. Gewoon om het beeld te bestuderen. Ik laat me niet alleen inspireren door fotografie, schilders, beeldhouwers maar ook vooral door een goeie filmmaker.”
LA DOUBLE VIE DE VERONIQUE (Krzysztof Kieslowski)
Deze meester filmmaker is al meer dan 30 jaar mijn nummer één. Hij maakte cinematografische parels waar je kan naar blijven kijken. Toen ik La Double Vie De Veronique voor de eerste keer zag was ik weken onder de indruk. Omdat deze film zo veel vragen oproept. Ik heb alle films van Kieslowski in huis, zelfs zijn kortfilms die hij nog maakte in Polen voor zijn vertrek naar Frankrijk. Ook een aantal documentaires waar ik telkens opnieuw kan naar kijken. Zo leer je dat hij soms meer dan 50 shots maakte voor een scene van paar seconden.
Voor een take in Blue, waar Juliette Binoche een suikerklontje in een koffie dipt en het klontje de koffie opzuigt, probeerde hij tientallen suikerklontjes om de exacte tijd te vinden voor het shot. Oneerbiedig gezegd is het verhaal in La Double Vie De Veronique minder belangrijk, de film is onmogelijk te ontcijferen maar is eerder een poëtisch verhaal. Kieslowski gebruikt voor verschillende scènes verschillende kleurfilters die een bepaalde sfeer oproepen. Hij maakt ook veel gebruik van de Dutch Tilt of Dutch Angle (de camera lichtjes schuin houden) om het beeld extra kracht en emotie te geven. Ieder shot is een inspiratie voor mens en fotograaf.
IN THE MOOD FOR LOVE (Wong Kar Wai)
Misschien wel de mooiste melancholische liefdesfilm die er is gemaakt. Het zit vol gemis en verlangen naar liefde van twee mensen die als buren in hetzelfde appartement wonen. Alle scènes zijn tijdens de nacht of in verduisterde kamers gefilmd maar tegelijkertijd met een warm en vurig kleurenpalet. Veel camera standpunten zijn opgebouwd met ‘internal framing’. Vanachter een deur of gordijn gefilmd zodat je een kader in het filmkader krijgt en zich een voyeur voelt in hun verhaal naar liefde. De film gaat ook heel traag net zoals hun zoektocht in de liefde.
LATCHO DROM (Tony Gatlif)
Bij Tony Gatlif zijn latere films gaat het meestal over de Roma als mens. Films met een verhaal en plot. In dit verhaal, zijn eerste doorbraak trouwens, staat de dans en de muziek centraal. Latcho Drom is een muzikale reis, schrijf documentaire, van India naar Spanje met tussenstops in Egypte, Turkije, Roemenië, Hongarije, Slowakije en Frankrijk. In die landen filmt hij tijdens intieme momenten, op feesten en tijdens Roma-bijeenkomsten wanneer de muzikanten geweldige muziek maken. Je voelt ook dat hij met zijn Roma-roots en filmmaker aanvaard wordt in de soms gesloten gemeenschappen. Een fantastisch muziek- en dans festijn die je meeneemt op een wereldreis vanuit je zetel.
THE ISLE (Kim Ki-Duk)
Ik hou enorm van de Aziatische esthetiek die ver af staat van onze Europese kunsten. Alles van Kim Ki-Duk kan ik aanraden. Spring, Summer, Fall, Winter… and Spring is zijn meest bekendste film. The Bow is fantastisch en omdat ik dan toch moet kiezen. Dan ga ik voor één van zijn eerste films The Isle. Niet voor gevoelige kijkers want er zitten gruwelijke scènes in met vishaken. Het verhaal speelt zich af op een meer in Korea. Een vissersresort uitgebaat door een vrouw. Wanneer er een man arriveert, op de vlucht wegens een moord op zijn vrouw, ontstaat er een soort liefdesverhaal die gruwelijk wordt en ook zo eindigt. Alles is gefilmd in en rond de paar vierkante meter kleine woningen die op het meer drijven. De gruwelijke beelden staan in schril contrast met de schoonheid van de natuur waar het verhaal zich afspeelt.
DAS WEISSE BAND (Michael Haneke)
Het verhaal speelt zich af in een klein plattelandsdorpje in Duitsland net voor de Eerste Wereldoorlog. In het dorp gebeuren vreemde mysterieuze dingen. Zoals iemand die een kabel spant over de weg waar er een slachtoffer valt, een aangestoken brand en twee kinderen worden gemarteld. Dit alles zonder dat we de dader zien. Zoals het verhaal zijn de beelden koel en afstandelijk gefilmd in prachtige zwart-wit fotografie. Haneke vindt hier zijn inspiratie bij het werk van August Sander, een Duitse fotograaf die werkzaam was in de tijd waarin de film zich afspeelt. Deze fotograaf heeft veel portretten gemaakt van mensen in hun beroep en op het Duitse platteland. Haneke gebruikt ook heel bewust het kikvors- en vogelperspectief. Van onderuit gefilmd versterkt hij het aanzien en vrees van de personages en van bovenuit gefilmd worden de personages zwak en onderdanig. Haneke vertelt met deze film ook, dat het ontstaan van terrorisme, niet alleen in die tijd in Duitsland mogelijk was maar dat in alle vormen kan ontstaan.
