Raf Reyntjens is een notoire monteur, producent, scenarist en regisseur. Hij studeerde in 1999 af aan het RITCS in Brussel. Raf is een veelzijdig en meervoudig talent. Hij is bekend voor zijn schitterende videoclips voor onder meer Stromae (Papaoutai, Peace or Violence), de Franse rapper James Deano (Le Fils du Commissaire) en Irma (Hear me Out) en ook zijn visueel spetterende commercials (Keytrade, Amstel en Axa) zijn overbekend. Zijn speelfilmdebuut Paradise Trips met een schitterende Gene Bervoets in de hoofdrol, kwam uit in de zomer van 2015. Dit tragikomedie sleepte liefst drie Ensors in de wacht op het Filmfestival van Oostende.
Raf schreef ook televisiegeschiedenis met zijn bijzonder succesvolle series Déjà Vu en Glad Ijs. En het is beslist uitkijken naar de serie The Phoebus Files die Raf net heeft ingeblikt, met in de hoofdrol niemand minder dan karakteracteur Dave – I, Daniel Blake – Johns. Enthousiast stuurde Raf ons zijn ‘keuze van’-vijf films door.
LE RAYON VERT – Eric Rohmer (1986) Ik ken geen regisseur die een schijnbaar alledaagse conversatie zo interessant kan verbeelden als Eric Rohmer. Veel van de dialogen in Le Rayon Vert zijn geïmproviseerd en toch peutert Rohmer in je ziel met deze film over onze nood aan connectie met elkaar, vandaag meer dan ooit relevant. Marie Rivière maakt van Delphine een onvergetelijk personage met wie het aangenaam vertoeven is op reis. Daarnaast heeft Rohmer ervoor gezorgd dat ik geen enkele zonsondergang meer kan zien zonder aan Le Rayon Vert te denken. Gedraaid op 16mm.
HAPPINESS – Todd Solondz (1998)
Lachen met de miserie van een ander. Het kan in deze zwarte komedie van Todd Solondz, een filmmaker die de laatste jaren wat uit beeld verdwenen lijkt. Hij schrijft dan ook scenario’s die geen enkele sensitivity reader laat passeren. Ook in Happiness lijkt geen onderwerp taboe en toch weet Solondz met dit controversiële verhaal rond het leven van drie zussen een diep menselijke snaar te raken. Net op het lijf geschreven van Philip Seymour Hoffman, te zien in een memorabele rol. Solondz maakt in Happiness ook dankbaar gebruik van alles wat fout was aan de nineties en dat geeft de film nu een extra dimensie.
THE RETURN – Andrey Zvyagintsev (2003)
Niet te geloven dat deze film al 20 jaar oud is. De mokerslag vergeet je alleszins nooit. Deze parabel over twee broers die plots hun vader terugkrijgen nadat die twaalf jaar geleden verdween, is geen hapklare brok. Wanneer hun vader hen mee op een trip neemt in de Russische wildernis om hun verloren tijd in te halen, krijgt de jongste broer een vermoeden dat de man een dubbele agenda heeft. Zvyagintsev heeft zijn jonge acteurs erg ver gekregen en ook visueel is de film een onvergetelijke trip.
WHITE MATRIAL – Claire Denis (2010)
Beau Travail was de eerste film waarmee Claire Denis me omverblies. En dat deed ze ook met White Material, een erg ambitieuze en gewaagde koortsdroom over een blanke vrouw die een koffieplantage runt in een door burgeroorlog verscheurd, niet nader genoemd, Afrikaans land. De film werd opgenomen in Kameroen waar Denis een deel van haar jeugd doorbracht. Met Isabelle Huppert in een van haar beste rollen.
THE WAILING – Na Hong-Jin (2016)
Een Koreaanse film mocht in dit lijstje niet ontbreken. Na Hong-Jin doet in zijn genrefilms waar ze zich in Hollywood al sinds de jaren 70 niet meer aan durven te wagen. The Wailing, over de catastrofale impact van een mysterieuze ziekte op een lokale gemeenschap, is aardedonker, onvoorspelbaar, zenuwslopend en confronterend. En bovenal magistraal en compromisloos verfilmd. Een verbluffende horrorthriller die je twee en een half uur lang bij je nekvel grijpt.
