Filmproducent, scenarist en regisseur Guy Lee Thys (geboren in Antwerpen, 1952) richtte in 1981 de filmproductiemaatschappij Skyline Films op. Een goede tien jaar later werd deze firma omgedoopt tot Fact & Fiction. Thys is er nog tot op heden zaakvoerder. De kleine productiefirma houdt zich bezig met het produceren van langspeelfilms, kortfilms en documentaires.
Guy schreef beslist filmgeschiedenis. In 1982 pakte hij uit met de misdaadthriller De Potlootmoorden (The Pencil Murders) die ook wel de eerste Vlaamse gallio-pastische wordt genoemd. De toen nog onbekende acteurs Leslie de Gruyter, Bert André, Warre Borgmans en Marcel Vanthilt mochten in deze prent al laten zien wat ze in hun marge hadden. De toenmalige subsidieringscommissie wees het project af, maar Thys zette door en realiseerde de prent zonder enige (toen nog Frank) overheidsgeld. De Potloodmoorden werd dan ook aanzien als de persoonlijke wraakneming van de regisseur op deze stugge commissie die besliste over het financiële wel en wee van de Vlaamse film.
Zeven jaar later lanceerde Thys de groots opgezette film Cruel Horizon (Boat People). Dit prachtig gefotografeerde epos vertelt het verhaal van een man die gescheiden raakt van zijn verloofde tijdens de Vietnamese oorlog.
Later volgden nog de langspeelfilm Kassablanka, (2002)een Romeo en Julia-verhaal over moslims en Vlaamse Blokkers in Antwerpen en Suspect (2005), een emo-drama en aanklacht tegen vermeende incestslachtoffers met een schitterende Gene Bervoets in de hoofdrol.
Guy’s laatste film is Mixed Kebab, een drama over Antwerpenaar Ibrahim die stiekem houdt van Kevin, maar diens Turkse familie wil dat hij trouwt met een nichtje in Turkije. Deze prent was de top-5 pick van Dennis Harvey (senior writer bij Variety) en werd verder geselecteerd voor tal van Internationale filmfestivals, tevens de openingsfilm van het Filmfestival van Barcelona in 2012. Een weetje is misschien beslist dat Thys co-scenarist en gedelegeerd producer was van Erik Van Looy’s derde langspeelfilm Shades (1999).
Hier zijn Guy’s vijf gekozen films:
IL CONFORMISTA (1970, Bernardo Bertolucci)
Naar Alberto Moravia, baanbrekende cinematografie van Vittorio Storaro. Heb ik meer dan 70 keer gezien. Recent nog in een uitstekende Amerikaans-Engels gedubde versie online op UniversCiné France. Een favoriete film ook van de Coen Bros, die in Miller’s Crossing een hommage maakten, namelijk de executiescène in het bos.
TOUCH OF EVIL (1958, van en met Orson Welles)
De donkerste Amerikaanse film ooit. Beste zwart-witfilm in de geschiedenis. Mexican border town, decadent, corrupt. Met Marlène Dietrich in een kleine opmerkelijke rol.
DER AMERKANISCHE FREUND (1977, Wim Wenders)
Wenders zijn beste film, naar Patricia Highsmith, dé film die Bruno Ganz lanceerde en waarin Dennis Hopper voor een keer niet aan overacting doet! Met onder meer Nicholas Ray, Samuel Fuller, Lou Castel, Gérard Blain, Daniel Schmid in kleine rollen.
FIVE EASY PIECES (1970, Bob Rafelson)
De grote doorbraak voor Jack Nicholson een jaar na zijn bijrol in Easy Rider, met een heerlijke Karen Black (Oscarnominatie samen met Nicholson) die ik twintig jaar later persoonlijk goed leerde kennen toen ik in LA woonde.
COUP DE TORCHON (1981, Bertrand Tavernier)
Naar Jim Thompson, met een sublieme Philippe Noiret die van pathetische horendrager evolueert naar psychotische wraakengel. Schitterende rollen van Isabelle Huppert, Jean-Pierre Marielle, Stéphane Audran en vooral ook Eddy Mitchell.
