Zonder blozen mag je Violet Braeckman (geboren in Wetteren op 1996) de snelst rijzende Vlaamse actrice noemen van de laatste jaren. Ze vervolledigde haar acteersopleiding aan de Toneelacademie Maastricht. Haar televisiedebuut maakt ze al op haar 12de met een opmerkelijk gastrolletje in de populaire serie Aspe. Bij het grote publiek raakte ze bekend toen ze in 2013, als 17-jarige, de rol van Sofie Gerardi speelde in de enorm bekeken televisieserie Salamander van Frank Van Mechelen, waarin ze dochter vertolkte van hoofdpersonage Paul Gerardi en zijn echtgenote (respectievelijk vertolkt door Filip Peeters en Ann Miller).
Violet is ook actief in het theater. Eerst acteerde ze in het Gentse kinder- en jeugdtheater Kopergietery. Vervolgens liep ze in het kader van haar opleiding aan de Toneelacademie Maastricht, stage bij Toneelgroep Amsterdam waar ze in de productie Oedipus in een regie van Robert Icke ervaring opdeed. Ze maakt overigens deel uit van een theatercollectief met Thomas Claessens, Hendrik Kegels en Mees Walter. Op televisie liet ze van zich spreken door knappe rollen in onder meer Vermist, Black Out, Over Water, GR5, F*** you Very, Very Much en The Window.
In een samenwerking met Ramy Moharam Fouad schreef Violet de kortfilm Schaduw, tot je Terugkomt (genomineerd voor het Internationaal Kortfilmfestival Leuven), waarin ze te zien is als de alleen achtergelaten Mona. Onlangs nam ze nog de hoofdrol op zich in Assisen, een interactieve serie waar ze als prima ballerina werd beschuldigd van moord op choreograaf Samuel Indria (Geert Van Rampelbergh), onder de sterke regie van Lenny Van Wesemael. Violet is ongetwijfeld een van de interessantste Vlaamse actrices van het moment en over rubriek ‘de keuze van’ liet Violet weten: “Nadenken over filmparels is zo’n fijne, maar oh zo aartsmoeilijke taak. En hier zijn ze…”
A GHOST STORY
Het hartverscheurende portret van David Lowery over rouw in magisch realistische vorm die je vastpakt en tot lang na het uitkijken van de film niet loslaat. De muziek zindert zo nu en dan eens door m’n hoofd. Het is merkwaardig dat een verhaal zo lang kan blijven plakken. Ik ben de film vorig jaar op Filmfest Gent speciaal nog eens in de cinema gaan bekijken om hem opnieuw en anders te ontdekken. Hij raakte weer diep.
LUKA
Een van de beste filmmakers van ons land, Jessica Woodworth, presenteerde Luka op het Filmfestival Oostende. Jessica is een heel bijzondere vrouw en filmmaker met een zeldzaam diepgaande joie de vivre en aanstekelijke fantasie, die na een paar fonkelende ontmoetingen m’n hart stal. De film is zo radicaal in alle opzichten en gaf me veel hoop in de toekomst van de cinema. Alleen moet die film nu veel en veeeel meer gezien worden!
Ik zou van deze gelegenheid gebruik willen maken om meer zichtbaarheid te creëren voor kortfilms. Die zijn niet altijd een lang leven beschoren en bij deze hoop ik een inimini steentje bij te dragen aan dat langere leven. Mocht je deze drie bijzondere korte films van Belgische makers achter elkaar bekijken, heb je een bomvolle avond aan opkomend filmtalent: The Tears of Things van Kate Voet, Tot Ik Terugkom van Ramy Moharam Fouad en Society van Alex Verhaest. Ver uiteenlopend werk van totaal verschillende makers die een diepe gevoeligheid en een bijzondere esthetiek delen. Het stelt hen stuk voor stuk in staat eigenwijze werelden te bouwen die naar meer smaken. Het zijn mensen wiens pad ik graag verder volg en hoop te kruisen in de toekomst.
AFTER YANG
After Yang van Kogonada is een kijk op de werking van het menselijk geheugen en de herinnering die ik nooit eerder zag.
LAZZARO FELICE
Lazzaro Felice van Alice Rohrwacher. Opnieuw een voorbeeld van karaktervolle, eigenwijze, hoogstaande, magische cinema. Je volgt het pad van een van de meest ontroerende hoofdpersonages ooit. Lazzaro kruipt zachtjes en snoezelig onder je huid, nestelt zich diep in je hart en doet je bloed stromen.
