Jelle Bleyenbergh, geboren in 1988, groeide op met een levenslange fascinatie voor fictie. Na zijn studie Journalistiek en Audiovisuele Technieken werkte hij als editor, cameraman en producent in de reclame-industrie. In 2023 richtte hij samen met enkele klasgenoten 3TIMES op, een team van ervaren filmmakers dat hun eigen fictieverhalen tot leven brengt.
Voor zijn nieuwste korte film RECALL (2024) maakte Jelle Bleyenbergh een aantal bekroonde microshorts: The Flow (2017) en Rethink (2019).
Tussen al het film vond hij nog tijd om voor Fast Forward 5 filmtips op te sommen. Zijn lijstje:
Eternal Sunshine of the Spotless Mind (Michel Gondry – 2004)
Het ultieme liefdesverhaal voor fans van bevreemdende films. Jim Carrey en Kate Winslet schitteren als Joel en Clementine, twee tegengestelde zielen die verliefd worden op elkaar. Maar omdat de relatie op de klippen loopt, hopen ze via een medische procedure de herinneringen aan elkaar uit te vagen. Wat volgt is een fantastische reis doorheen Joels herinneringen, waarin hij samen met Clementine – na besef van spijt – aan de procedure probeert te ontsnappen. Vol leuke visuele trucjes, verrassende humor, en met een geladen boodschap over de kracht van onvermijdelijke liefde. Eternal Sunshine of the Spotless Mind duikt om de zoveel jaar nog eens boven waardoor ik hem opnieuw kijk. Een film die nooit uit mijn gedachten zal gewist worden.
Arrival (Denis Villeneuve – 2016)
Ik was altijd al fan van sci-fi verhalen over het eerste contact met aliens. Zo heeft Close Encounters of the Third Kind van Steven Spielberg een speciaal plekje in mijn eeuwige kinderhart. Maar voor mijn iets koudere volwassen hart spant Arrival wel de kroon. Denis Villeneuve brengt met kille maar prachtige beelden het realistische relaas van het eerste contact met een buitenaards ras. Want uiteraard is het veel aannemelijker dat zulke wezens enorm verschillen van mensen. Actrice Amy Adams is ontwapenend als de ingetogen maar briljante linguïste Louise Banks, die op korte tijd moet leren communiceren met de inktvisachtige heptapods. “Waarom zijn jullie hier?” Het antwoord op deze vraag is verrassend met een hartverscheurende twist voor Louise. Een sci-fi film die je realistisch naar de keel grijpt, met daverende muziek van Jóhann Jóhansson en een mooie openingssequentie onder Max Richters On the Nature of Daylight.
Back to the Future (Robert Zemeckis – 1985)
Wat als je in het verleden terechtkomt en per ongeluk de ontmoeting tussen je vader en je moeder verhindert? En wat als je moeder daardoor in de plaats op jou verliefd wordt? Ziedaar de briljante premisse van deze klassieker. Back to the Future – de eerste film – kijk ik zonder blozen elk jaar opnieuw. Het is steeds weer een blast-from-the-past, gewoonweg heerlijke fun met onsterfelijke vertolkingen van Michael J. Fox en Christopher Lloyd. De theatrale mise-en-scène, waarbij de hoofdpersonages af en toe met hilarische gezichtsuitdrukkingen bijna in de cameralens willen stappen – is de kers op de taart van deze scifi-komedie. En de film blijft erin slagen om me op het randje van de stoel te doen zitten, wanneer Marty McFly met de DeLorean in een race tegen de klok de blikseminslag moet zien te bereiken. Onverwoestbare filmfun!
The Broken Circle Breakdown (Felix van Groeningen – 2012)
Hij had even tijd nodig om te rijpen, maar wat mij betreft mag The Broken Circle Breakdown op de lijst van beste films aller tijden. Makkelijk verteerbaar is dit verhaal allerminst, maar het beroert met de prachtigste levensvreugde en met de zwaarste pijnen. De songs – die allemaal kernpunten kenmerken in het leven van Elise en Didier – worden ontzettend mooi in beeld gebracht en galmen tot de dag van vandaag nog regelmatig uit mijn boxen. Ik laat deze film – ondersteund door pilaren van acteurs Veerle Baetens en Johan Heldenbergh – graag om de zoveel tijd mijn hart openrijten. Zo zal de scène waarin Didier praat over het sterrenlicht dat voor altijd doorgaat, voorbij de oogjes van zijn stervende dochter, nooit ofte nimmer aan emotionele kracht verliezen.
Green Book (Peter Farrelly – 2018)
De film kan moeilijk al een all-time classic genoemd worden, maar ik heb hem wel elk jaar gezien sinds hij uit kwam in 2018. Deze charmante prent over een groeiende vriendschap on-the-road is ontzettend meeslepend, grappig, en raakt je op de juiste momenten recht in het hart. Een overtuigende Viggo Mortensen speelt de brute chauffeur Tony Lip, en Mahershala Ali is perfect gecast als de elegante pianist Dr. Donald Shirley. Wat ik zo fantastisch vindt aan deze film is de eenvoud waarmee dit verhaal in beeld wordt gebracht, een klassieke aanpak in moderne tijden: een duidelijke verhaalstructuur en mooie statische beeldkaders, om de focus volledig op de personages te houden. De luchtige toon van de film is bewonderenswaardig, want er worden hier enkele zware thema’s aangehaald zoals racisme en vooroordelen. En toch werkt de film de volle honderd procent. Aanrader!
