Eliza Stuyck is actrice en theatermaakster. Na haar studies Kunstwetenschappen aan de Universiteit Gent trok ze naar het Conservatorium van Antwerpen om er toneel te studeren. Ze heeft een eigen theatercollectief OTTESSA waar ze momenteel werkt aan hun eerste theatervoorstelling Rest & Relaxation. Ze speelt en maakt remakes voor het Gentse theatergezelschap Ontroerend Goed in o.a. Shanghai en Hong Kong. Maar haar grote liefde is misschien wel film. Ze had haar eerste tv-rol op 17-jarige leeftijd in de prestigieuze reeks In Vlaamse Velden en naast rollen in films en fictie kan je haar kennen van haar rol Yasmine aan de zijde van Willem Dafoe in de Grieks/Duits/Belgische coproductie Inside.
Eliza : “ Ik hou énorm van film. Het is voor mij de ultieme samenkomst van beeld, spelen, geluid en schrijven waar ook filosofie, maatschappijkritiek, humor en diepmenselijke emoties in verweven worden. Heerlijk. Het is dan ook verleidelijk om in een filmlijstje op zoek te gaan naar de “artistiek verantwoorde” of old time klassiekers maar ik ga kiezen voor vijf films die recht uit mijn hart komen. Sommigen (erg) verouderd, sommigen niet meer relevant , maar dit zijn vijf films die mijn jong filmhart sneller deden slaan en mijn liefde voor cinema in gang geblazen hebben.
THE NEVERENDING STORY
The Neverending Story is een kinderfilm (gebaseerd op een boek) die ik als 10-jarige heb grijsgedraaid. Maar ze is zeer poëtisch en tegelijkertijd best eng. Het was voor mij de eerste film die mij op een diep emotioneel niveau heeft geraakt en heeft grote indruk gemaakt. De film speelt zich af in de wereld van Fantasia, een wereld die ten onder dreigt te gaan aan het allesverslindende en nietsontziende “Niets”.
Volledige steden en volkeren worden opgeslokt en verdwijnen alsof ze nooit bestaan hebben. Held Atreyu moet deze wereld redden samen met de jongen Bas, die zich in onze wereld bevindt en die samen met ons het verhaal Het Oneindige Verhaal aan het beleven is, onwetend dat hij invloed heeft op het verhaal dat hij aan het lezen is (lekker meta). Het is een film die de fantasie van kinderen serieus neemt met mooie beelden, groteske figuren en een beetje foute eighties soundtrack maar bovenal speelt met het idee dat als mensen niet langer geloven in fantasie – en dus in hun eigen verbeelding – die wereld kapot gaat en enkel het “Niets” achterblijft.
Mijn lievelingsscène: Nooit vergeet ik de scène waar het paard van Atreyu verdrinkt in het Moeras der Droefheid omdat het zijn verdriet niet te baas krijgt en zich laat wegzakken. Dat was echt traumatiserend.
THE ROCKY HORROR PICTURE SHOW
Dit is de lievelingsfilm van mijn moeder en eigenlijk best een weird film om te zien als 12-jarige, maar hij is wel blijven hangen. Het is een chaotische en knettergekke komedie/horror/musical waar de wetenschapper Dr. Frank N Furter (een ge-wel-di-ge Tim Curry) een verdwaald koppel bij zich thuis binnenlaat en verleidt. Blijkt hij uiteindelijk een alien van de planeet Transsexual in the galaxy van Transylvania te zijn. Ik weet niet hoe ik het verder moet omschrijven maar de film zit vol humor, is esthetisch zeer bevredigend, theatraal tot en met en bevat zeer goeie songs. “Touch me Touch me I wanna be Dirty” is lang een meezinger geweest en de Time Warp is gewoon iconisch. Het is zondermeer een cultfilm en heeft zich in de jaren ’70 ontwikkeld tot een soort cinematografisch ritueel waarbij cinemagangers de film woord voor woord meelipten en er een theatrale happening van maakten.
Mijn lievelingsscène: Time Warp
FAME
Deze film was echt mijn droom. Het is de reden waarom ik doe wat ik nu doe. Fame volgt het leven en de struggles van kunststudenten in een New Yorkse kunstschool. Van de eerste audities, doorheen de vier opleidingsjaren en tot en met hen afstuderen volgen we jonge aspirant acteurs, dansers en muzikanten die zich een weg proberen te banen door de ups en downs van een kunstopleiding. Het is rauw, het is fun, het is een ode aan jonge kunstenaars. Het is heel herkenbaar en tegelijkertijd was mijn teleurstelling énorm toen bleek dat er op mijn toneelschool geen Hot Lunch Jams in de refter aan de gang waren. Of andere spontane dansuitbarstingen zoals de iconische Fame/Remember My Name-scène. De film zit werkelijk barstensvol talent, ze laat het bloed in je aderen sneller stromen, enorm aanstekelijk is het. En toch is ze tegelijkertijd een harde spiegel van hoe de weg naar succes opoffering en verbetenheid vraagt. (Er zit bovendien een fragment van The Rocky Horror Picture Show in deze film!)
Mijn lievelingsscène: de audities en Hot Lunch Jam
KILL BILL: VOL I
Over de man valt veel te zeggen, maar ik vind de oude films van Quentin Tarantino (Reservoir Dogs, Pulp Fiction) geweldig met Kill Bill als ultieme uitschieter. Het zijn de dialogen waarvan je als acteur hoopt dat er ooit iemand er zo voor je schrijft. Ik kan énorm genieten van de lang uitgesponnen en goed gespeelde scènes. Het is een humor, een esthetiek en een theatraliteit waar ik erg van hou. Uma Thurman is de ultieme wraakgodin in deze film. Het is slim, het gaat snel, het is gewelddadig en speels tegelijkertijd. Het is entertainend, in de meest positieve zin van het woord. De kleuren en beelden zijn vaak prachtig (dat gele pakje van The Bride alleen al) en ik hou van het spelen met en verwijzen naar andere films.
Mijn lievelingsscène: The Bride vs O-Ren Ishii in de sneeuw
DOGTOOTH
Yorgos Lanthimos is momenteel niet weg te denken uit het filmlandschap met de recente release van Poor Things. Hij is een van mijn favoriete filmmakers en zijn films The Killing of a Sacred Deer, The Lobster en Poor Things zijn wat mijn hart voor cinema zo groot maakt. Het zijn groot opgezette cinemaverhalen met fantastische decors, geweldige acteurs en altijd die absurde, surrealistische inslag waar ik erg van hou. Maar mijn favoriete film van hem is – ondanks bovenstaand indrukwekkend rijtje – misschien toch Dogtooth. Een vroeger werk, veel kleinschaliger en nog in het Grieks, maar met minstens een even grote impact. Het opzet van het verhaal is simpel maar door Lanthimos geniaal uitgewerkt: drie adolescente kinderen groeien op (opgesloten) in een afgelegen huis waar ze leven volgens de absurde regels van hun ouders. Een simpel voorbeeld: Vader heeft de kinderen wijsgemaakt dat Elvis Presley hun grootvader is. Zo zit de film vol met slimme en grappige scènes die vaak theatraal aanvoelen en mij inspireren. De kinderen spelen ook fantastisch. Het is een film die ik kan blijven kijken en altijd vind ik weer een nieuwe betekenislaag of een nieuw detail dat ik de vorige keer nog niet opgepikt had. Absolute aanrader!
Mijn lievelingsscène: het verjaardagsfeestje
