Michel Follet is een man van passies. Als fervente kermisliefhebber schreef hij reeds diverse boeken over het onderwerp, of heeft hij zijn hart verpand aan soundtracks met een wekelijks radioprogramma (allemaal na te beluisteren op Michel’s eigenste website) en natuurlijk ook film. Michel dook in zijn gigantisch archief om er voor ons vijf (nou ja in zijn geval zes) verborgen parels uit te halen.
INCOMPRESO
Een prachtig melodrama van Luigi Comencini op zijn Italiaans. Goudeerlijk portret van een geschonden kindertijd. Schitterend in beeld gezet, subtiel opgebouwd en gedragen door de prachtige muziek van Fiorenzo Carpi. De film ontging de Amerikanen niet en in 1984 werd een remake gedraaid met de nochtans altijd degelijke Gene Hackman dat helaas de finesse van het origineel miste en afgleed naar sentimentaliteit. Gek genoeg gedraaid door de regisseur van één van de andere vergeten parels: Jerry Schatzberg.
HOME SWEET HOME
Een levensechte tragikomedie van Benoit Lamy uit 1973 die soms lijkt op een documentaire. De combinatie van professionele acteurs (Ann Petersen, Claude Jade, Jacques Perrin) met amateur-acteurs werkt perfect. Authentiek, gedurfd, uitbundig en intriest tegelijkertijd. Benidorm Bastards avant la lettre, maar véél oprechter. Ook hier met een prachtige score (helaas nooit op plaat uitgebracht) van Walter Heynen, compagnon van Wannes van de Velde, die instond voor het beroemde liedje. Voor mij de beste Belgische film ooit gedraaid ondanks zijn (budgettaire) tekortkomingen. Ook een prachtig tijdsdocument.
LA CHAMBRE VERTE
De meest literaire film van Truffaut over dodenverering. François Truffaut speelt zelf de hoofdrol met Nathalie Baye in een drama uit 1977 dat onwennig aanvoelt, maar daardoor grote indruk nalaat. Complex, rijkgelaagd en vooral erg beklijvend. Niet voor iedereen en wellicht ook de meest introverte Truffaut-film. Alweer: sublieme soundtrack van Maurice Jaubert, een componist die in 1940 aan het front overleed en aan het eind ook een plekje met zijn portret in de film krijgt. Een film waarvoor je in de stemming moet zijn.
THE MOSQUITO COAST
Een film die in de schaduw stond van het wél bejubelde en veel bekendere Witness met hetzelfde duo: Peter Weir en Harrison Ford in een onsympathieke rol. Knappe setting, intrigerend verhaal, opgebouwd als een thriller: kortom een volbloed Weir(d) film maar toch altijd esthetisch en ‘grand public’. Daarvoor zorgen ook Helen Mirren en River Phoenix. Alweer: de soundtrack van Maurice Jarre die door merg en been gaat.
REUNION
Dit is een film die rijpte met de jaren en ooit in 1989 hoog in alle top tien lijstjes van eminente filmcritici stond en toch wegdeemsterde. Reunion van Jerry Schatzberg is het intrigerende verhaal over de vriendschap tussen Hans en Konradin, twee adolescenten van verschillende afkomst die elkaar leren kennen als het nazisme begint te broeden. Tot het onafwendbare in zicht komt en Hans door zijn ouders wijselijk naar Amerika wordt gestuurd. Na 40 jaar keert Hans terug naar de plek waar hij opgroeide en probeert uit te vlooien wat er van zijn vriend Konradin geworden is. Een sluimerend oorlogsdrama met thrillerelement. Een briljant scenario van de beroemde toneelauteur en Nobelprijswinnaar Harold Pinter die pas in de laatste minuut alle puzzelstukken perfect in elkaar laat passen. Daarbij is de film visueel een juweeltje en prachtig vertolkt (door o.a. Jason Robards en Samuel West). Toen Reunion in de zalen kwam, ging ik op 2 weken tijd 3 keer kijken, zo geïntrigeerd was ik door de filmische uitwerking.
Na een hopeloze zoektocht vond ik de film enkele jaren geleden zowaar op blu-ray onder de Franse titel L’Ami Retrouvé. Het was alsof ik een dierbare vriend terugvond. Ik schafte me er prompt een blu-ray speler voor aan. Een film die ik in geen 30 jaar zag, stond me helder voor de geest: flarden dialogen, fotografische vondsten en visuele details. Ik was werkelijk bedwelmd. Ik weet zeker: dit is een film die ik voortaan ieder jaar terug bekijk. Ja hoor: ook hier een score die opvalt (hoewel ze maar op enkele momenten de aandacht opeist): van de ook al ondergewaardeerde Franse componist Philippe Sarde.
En mag ik ook het volledige oeuvre van Pierre Etaix aanstippen? Hier kent alleen de oudere filmliefhebber hem, maar hij hoort even beroemd te zijn als Jacques Tati, voor wie hij grappen bedacht en de affiche van Mon Oncle ontwierp. Etaix begon als clown. Hij was acrobaat, danser, goochelaar en bespeelde 8 instrumenten. Hij was ook een uitstekend tekenaar en cartoonist. Dat trok de aandacht van Tati. Etaix ging zelf films maken en won in 1962 de Oscar voor de kortfilm Heureux Anniversaire. Er volgden 6 bioscoopfilms waaronder het prachtige Yoyo en Le Soupirant. In de grote traditie van Buster Keaton en Max Linder. Woody Allen en David Lynch zijn grote fans.
