Alvorens we aan de hele filmwereld (of toch een deel ervan) zullen vragen wat voor hun de vijf vergeten filmparels zijn, kwam mede-oprichter Raf met het lumineuze idee om eerst zelf de redacteuren aan het woord te laten. Hoewel vol enthousiasme viel me op hoe moeilijk deze opgave wel is, met deze excuses aan de hele filmwereld (of toch een deel ervan).
Wat opvalt, zonder dat het een sneer hoeft te zijn, is hoe lui we in onze keuzes zijn geworden. Zo wat iedere film is beschikbaar, maar toch laten we ons te vaak verleiden door de slimme algoritmes waardoor heel wat filmklassiekers, of gewoon leuke films, kopje ondergaan om daarna nooit meer naar boven te komen. Om dat te voorkomen, niet dat we in onze opzet zullen slagen maar alle plasjes van de muggen helpen, willen we met onze site deze titels extra in de verf zetten.
Vijf films is veel te weinig, ik kan er wel honderd (of duizend!) verzinnen, maar goed hier zijn de vijf bofkonten.
STAR 80
In 1980 werd Hollywood opgeschrikt door één van de brutaalste voorvallen uit haar geschiedenis. Dorothy Stratten die net door haar liefje Peter Bogdanovich een rol had gekregen in They All Laughed en daarmee één van de grootste sterren uit de jaren 80 kon worden, werd in stukken gehakt door haar stikjaloers ex-lief. Het tragische voorval werd verfilmd in een flauwe tv-film met Jamie Lee Curtis, maar Bob Fosse maakte er kort nadien een sprankelend -weliswaar tragisch- verhaal van met Mariel Hemingway (kleindochter van!). Bogdanovich kon er niet met lachen en verafschuwde, wellicht om persoonlijke reden, de film. Desalniettemin een onthutsend portret.
MIAMI VICE
In 1984 zorgde Michael Man er met Miami Vice voor dat de televisiewereld voor goed zou veranderen. Niets is meer eighties dan Don Johnson en Philip Michael Thomas die met hun witte Ferrari door de straten van Miami racen om het gespuis in de boeien te slaan. In 2006 vond Michael Mann dat de tijd rijp was om er een film van te maken. De hele wereld stond op zijn achterpoten omdat Mann weigerde om toe te geven aan gemakkelijke nostalgieporno, maar er dapper voor koos om de film zich te laten afspelen in 2006, en wel met Colin Farrell en Jamie Foxx. Achteraf bekeken werd het een geniale zet en wist Mann het nihilisme en fatalisme van de originele serie te behouden met oogverblindende shots die bijna een eerbetoon waren aan zijn eigen serie.
DE KOMST VAN JOACHIM STILLER
In 1976 was de Vlaamse film -op een paar uitzonderingen na- nog altijd een synoniem voor belegen boerenromans die men per se op het grote witte doek moest brengen. Harry Kümel nam ook een boek -ook al vond hij het naar verluidt een vrij belachelijk boek -en wel De komst van Joachim Stiller van Hubert Lampo. De roman van de uitvinder van het Vlaams magisch realisme werd een televisieserie van 120 minuten dat verknipt werd tot een bioscoopversie (die geen mens zag) maar op vraag door Kümel zelf van de eerste tot de laatste minuut gerestaureerd werd door CINEMATEK. Hoewel hier en daar een tikkeltje gedateerd is deze Vlaamse kopstoot eigenlijk Lynch avant la lettre.
PATHS OF GLORY
De keuze had even goed op Barry Lyndon kunnen vallen, die andere Kubrick-kopstoot. Omdat ik hoop dat het publiek deze parel niet is vergeten werd het dan maar de anti-oorlogsfilm Paths Of Glory. Vergeet voor eventjes alle superlatieven die geschreven zijn over de -best wel aardige- Netflix-film Im Westen nichts Neues want Paths Of Glory is de real thing. Kolonel Dax (Kirk Douglas) wordt verplicht om zijn troepen als slachtvee uit de loopgraven te sturen voor wat een verovering van een paar meters moet worden. Nooit oogde oorlog zo triest en zinloos zoals in Paths Of Glory. Niemand is hier een held, wel een verliezer en met een einde waar je massa’s emmers voor nodig hebt om er de tranen mee op te vangen.
THE KING OF COMEDY
Toen in 2019 Joker van Todd Phillips uitkwam, stond de vergeten The King Of Comedy eventjes in de belangstelling omdat het verhaal van Batman’s grootste vijand een bewerking was van deze film van Martin Scorsese uit 1982. Toch heb ik een heel klein beetje de indruk dat de film met Robert De Niro (die overigens ook in Joker zit) onvoldoende werd opgepikt. De Niro’s rol als de krankzinnige stalker Rupert Pupkin die zijn groot idool Jerry Langford (een fenomenale Jerry Lewis die hoogstwaarschijnlijk zichzelf speelt) wil ontmoeten is minstens even iconisch, en zelfs een tikkeltje gevaarlijker, dan deze van taxichauffeur Travis Bickle. Voor wie deze stalkerfilm te braaf vindt, is er ook nog het Duitse Der Fan van Eckhart Schmidt waarin de piepjonge Simone haar idool zo graag ziet dat ze besluit om hem van kop tot teen op te eten.
