Bruno Brocken heeft onlangs zijn eerste boek uitgebracht, Cinematic Curiosities: A collection of 100 weird movies. Verder schrijft hij filmreviews en maakt hij deel uit van het screeningsteam van het Filmfestival in Oostende. Tussen de lancering van zijn nieuwe boek door, maakte Bruno tijd om vijf filmtips op tafel te gooien. Leuk weetje: Ze komen allemaal ook voor in zijn boek.
PINK FLAMINGO’S (1972)
Een film die opzettelijk lelijk gemaakt is, lelijke mensen met lelijke bedoelingen. Over de Amerikaanse Droom en de obsessie van Amerikanen met netheid en conformiteit. Regisseur John Waters verwerpt de meeste traditionele filmregels en draait een cultfilm die 40 jaar na zijn release nog steeds een publiek vindt. En waarom zou je niet naar een film kijken waarin een corpulente drag queen een verse drol opeet?
VIDEODROME (1983)
Uitgebracht in 1989 maar relevanter dan ooit. De film schetst een maatschappij waarin technologie en mens versmelten, waarin de media de massa manipuleert via het tv-signaal. Vervang lineaire televisie-uitzendingen door sociale media en deze bodyhorror prent van David Cronenberg had ook anno 2023 kunnen gemaakt worden.
PI (1998)
Het zwart-witte debuut van Darren Aronofsky, over een wiskundige die overal het symbool Pi ziet. Hij raakt volledig geobsedeerd en verliest hierdoor de controle over zichzelf en zijn leven. De film is een karakterstudie over een man die balanceert op het randje van genialiteit en krankzinnigheid. Daarnaast heeft de film een fantastische soundtrack met onder andere nummers van Orbital en Massive Attack.
SYMBOL (2009)
Een van de grappigste films die ik ooit zag, over een man, tevens ook de regisseur van de film, die wakker wordt in een witte kamer. Aan de muren hangen, kleine piemeltjes die, wanneer je er op drukt, een voorwerp tevoorschijn toveren. Van sushi tot een heuse kano. Het is een absurde komedie op zijn best met een voortreffelijke performance van Matsumoto en gevuld met oprecht grappige momenten.
MOEBIUS (2013)
Kim Ki-duk is niet de eerste de beste regisseur, maar met Moebius heeft hij zichzelf zonder twijfel overtroffen. Niet alleen zijn de thema’s zwaar. De film gaat namelijk over de cyclische natuur van geweld, maar ook de beelden zijn bijzonder choquerend (er zit een castratie in). En als kers op de taart: er wordt geen woord gesproken in de hele film. Wat het geheel nog veel vreemder maakt!
