Valentijn Dhaenens (Gent, 1976) is een bekend Vlaams theater- en filmacteur. Hij studeerde in 2000 af als meester in de Dramatische Kunst aan het Conservatorium van Antwerpen en is medeoprichter van theatergezelschap SKaGeN en een van de vaste gezichten van het Brusselse stadstheater KVS.
Zijn doorbraak op de planken kwam in 2009 met zijn zelf geregisseerde monoloog: DegrotemonD. De show was een ode aan de redevoering. Van deze succesvolle voorstelling en ook van de opvolger DeKleineOorlog, maakte Dhaenens internationale versies en toerde ermee de wereld rond van de US over Azië, Canada tot in Australië. Met zijn derde monoloog Onbezongen won hij de Fringe First Award en de Lustrum Award op het Schotse theaterfestival Edinburgh Fringe. In 2021 ging Het Gezin Van Paemel in première, een hedendaagse bewerking van het klassieke theaterstuk van Cyriel Buysse dat opviel omwille van Valentijns technologisch hoogstandje want hij vertolkte maar liefst alle dertien rollen die het stuk rijk is.
Bij een groter publiek is Valentijn bekend via zijn film- en televisierollen. Hij speelde onder andere in Meisje, S., Mr. Nobody, Wil, Zeevonk, De Patrick, Kom Hier Dat ik u Kus, De Helaasheid der Dingen en Girl. Hij schittert ook regelmatig in veel bekeken televisieseries zoals Code 37, Aspe, Zone Stad, Witse, Rupel, Tabula Rasa, Over Water en Hidden Assets.
Hier zijn de vijf filmkeuzes van Valentijn:
LA CÉRÉMONIE (1995 – Claude Chabrol)
In de jaren 90 was Isabelle Huppert zowat mijn lievelingsacteur met als hoogtepunt haar rol in La Pianiste van Michael Haneke en een door merg en been schreeuwende MEDEA in een verder vreselijke enscenering op toneel. Maar met Chabrol heeft ze meer dan 10 films gedraaid. Ik heb ze toen allemaal gezien. Deze greep mij het meest aan vanwege zijn abrupte en explosieve einde in combinatie met Chabrols objectieve stijl. En Isabelle? Die doet precies gewoon haar goesting en Chabrol laat haar gewoon doen. Als ik het mij goed herinner is het verhaal geïnspireerd door De Meiden van Jean Genet, een criminele schrijver die ik toen ook met veel enthousiasme ontdekte. Een jaar of 15 geleden mocht ik een mini-rolletje met Huppert spelen en heb ik mijn heldin ontmoet. Had ik beter niet gedaan…
NOSFERATU (1922 – F. W. Murnau)
Heb ik voor het eerst als puber op een VHS van mijn mama gezien toen de rest van het huis al was gaan slapen. Ik was toen ook een beetje ziek en heb er een vreselijke koortsdroom aan overgehouden. Orlok is voor mij de grootste creeps uit de filmgeschiedenis en zit diep in mijn onderbewustzijn opgeslagen in de submap ANGST. Ik heb dus zowel een diepe fascinatie als een weeïg gevoel als ik zo om de 10 jaar de film nog eens bekijk. De fantastische Robert Eggers heeft er nu een remake van gemaakt. Ik kan niet wachten om hem te zien en benieuwd wat het met mijn pubertrauma doet.
JOURNAL D’UN CURÉ DE CAMPAGNE (1951 – Robert Bresson)
Mooie karakterstudie van een anti-held priester die zich langzaam van God verlaten weet. Een zieke man vecht met zijn gedachtespinsels, zit opgesloten in zijn hoofd en als kijker word je er helemaal door opgeslorpt. De koudste voice-over uit de filmgeschiedenis. Heel effectief! Als het allemaal wat te lijzig en hard is, Mouchette heeft wat meer energie en is ook prachtig.
LA VIE MODERNE (2008 – Raymond Depardon)
Dat de tijden veranderen zullen we geweten hebben. Depardon, tevens magnumfotograaf, keert terug naar zijn geboortesteek in de Franse Pyreneeën en filmt er de achtergebleven en verouderde keuterboeren met twee koeien en een dozijn geiten. Stikstof-akkoorden hebben ze hier niet nodig. Jonge mensen daarentegen wel, de hele streek loopt leeg. Het gezin van Paemel is nooit ver weg. Maar dan met meer zachte humor en vertederende poëzie. Vraag me af of ze er nog zijn nu, 15 jaar later, die mooie figuren uit een andere tijd. Ik heb Depardon leren kennen door Délits Flagrants, een ander meesterwerk uit 1994, waarin we op kerstavond een procureur volgen die we op heterdaad betrapten op kleine feiten tijdens ondervragingen. Enorm inspirerende cinema over de condition humaine.
NENETTE + BONI (1996 – Claire Denis)
Beau Travail is waarschijnlijk de betere film van Denis maar Nenette + Boni heeft een speciale plek in mijn hart. Het was voor mij de eerste film die een bepaalde sensualiteit en alledaagse poëzie durfde exploreren die in andere handen vals en sentimenteel was geweest. Het was ook de eerste keer voor mij dat een montage zo de film bepaalde door zijn ongestuntelde afwisseling van fantasiebeelden en ‘objectieve’ beelden. Ik vond dat allemaal zo punk en hartverscheurend en vol herkenning. Ik heb hem toen 4/5 keer gezien en nu al 20 jaar niet meer. Ik durf niet goed nog eens te kijken…
