Chiel Habils, een opkomend filmmaker, maakt zijn debuut op het Razor Reel Film Festival met zijn eerste kortfilm Marsiliis, een verticale thriller. Als groot liefhebber van sci-fi, thrillers, kosmische horror, manga en anime, mengt Chiel verschillende stijlen om unieke, out-of-the-box films te creëren. Voor Fast Forward film haalt hij 5 films van onder het stof.
AKIRA (1988, Katsuhiro Otomo)
Akira is een baanbrekende Japanse animatiefilm die voor het eerst internationaal doorbrak naar een groot publiek. Het speelt zich af in een dystopisch Neo-Tokyo in 2019, waar een jonge bendeleider, Kaneda, die in een complot terecht geraakt terwijl zijn vriend Tetsuo psychische krachten ontwikkelt en de stad dreigt te vernietigen. Deze film was mijn introductie in het cyberpunk-genre en Japanse animatie. De machteloosheid van de karakters, het verval van de mensheid en het mysterie rond wat ‘Akira’ nu eigenlijk is in het verhaal zijn allemaal elementen die me blijven beïnvloeden. De animatie is adembenemend, het verhaal groots en episch, en de culturele impact immens. Het is trouwens ook een masterclass in world building. De stad voelt levendig aan, maar je voelt de afbraak en ongelijkheid in elk frame. Moest ik één film aanwijzen die het meest in mijn hoofd rondspookt, dan is het zeker en vast Akira.
C’EST ARRIVE PRES DE CHEZ VOUS (1992, Rémy Belvaux, André Bonzel, Benoît Poelvoorde)
C’est arrivé près de chez vous is een Belgische mockumentary over een groep filmmakers die zogezegd een documentaire maken over een seriemoordenaar Ben. De film is vies, vuil en toch grappig. Je kunt eerst je ogen niet geloven wanneer je hem mensen ziet vermoorden en gelooft bijna dat het echt is. De film duwt alles in je gezicht tot je er helemaal ongemakkelijk van wordt. Het is dan ook een duidelijke referentie naar de sensatiezucht van de media en de dunne grens tussen interessante, charismatische personages en complete immoraliteit. Het is gedurfd, origineel, realistisch en vooral enorm confronterend. Als je van satire en zeer donkere komedie houdt, dan is deze film iets voor jou.
CURE (1997, Kiyoshi Kurosawa)
Rechercheur Takabe probeert een reeks moorden op te lossen in Tokio, waarbij de daders nooit begrijpen waarom ze de daad hebben begaan. Wel vinden ze telkens een X terug bij de plaatsen van de moord. Alles wijst naar een mysterieus persoon, Mamiya. Hij blijkt mensen te kunnen beïnvloeden of manipuleren. Hoe dieper Takabe graaft, hoe meer de zaak zijn eigen mentale toestand begint aan te tasten. De film is spannend vanaf de eerste seconde en bouwt een ingewikkeld net aan vragen en mysteries op, die probeert de kijker samen met Takabe te ontrafelen. Hoe langer je kijkt, moe meer je beseft dat het niet enkel over de moorden gaat, maar ook over psychologie en de donkere kanten van de mens. Cure is een must-see voor zij die van huiveringwekkende mysteries en slopende spanning houden.
DUNE (1984, David Lynch)
Ik ga eerlijk zijn, ik heb Dune van David Lynch pas gezien na de boeken van Herbert en de eerste film van Villeneuve te zien. Ik had al wel wat gehoord over de controversiële positie van Lynchs Dune binnen zowel de filmwereld als de Dune Fandom. Na hem te zien en er een essay over te schrijven vind ik het nog steeds moeilijk om één standpunt in te nemen, wat misschien simpelweg niet mogelijk is met zo’n project. David Lynch was duidelijk oprecht verliefd op de wereld van Dune en het verhaal van Herbert. Dat zie je aan de gekke maar oprechte interpretatie van het decor, de karakters, de technologie en de planeet Dune. Maar ook missen er zoveel cruciale passages uit het boek die belangrijk zijn om bepaalde thema’s duidelijk te maken. Ik zou nog uren kunnen babbelen over deze film, maar ik wil vooral zeggen dat hij zeker een van de uniekste interpretaties is van een wereld waar ik al veel tijd aan gespendeerd heb.
SOLARIS (1972, Andrej Tarkovski)
De cinefielen zullen zeker en vast weten wie Tarkovski is, hij staat dan ook bekend als een van de grootste filmmakers ooit. Solaris is één van zijn populairste werken, gebaseerd op het boek Solaris van Stanisław Lem. Het verhaal draait om de psycholoog Kris Kelvin, die naar een ruimtestation boven de mysterieuze planeet Solaris wordt gestuurd om de bemanning te onderzoeken, die vreemde psychologische problemen ondervindt. Een langspeler van bijna drie uur aan filosofische kwesties, schitterende cinematografie, angstaanjagende muziek en sound design en een ijzersterke cast. In deze film bekijkt Tarkovski vooral het principe van perspectief en subjectiviteit. Zijn mensen volledig uniek? Of reduceren we elkaar tot het beeld dat we hebben van de ander, opgeteld met onze herinneringen? Hoewel de film een scifi is, legt Tarkovski niets uit over hoe alles werkt, maar focust zich op de belangrijke vragen zoals wat het effect zou zijn op de menselijke psyche. Hij onderzoekt emoties, relaties en fundamentele concepten zoals liefde en mens zijn. Solaris is zo veel meer dan een scifi-film. Het is een ode aan wat ons mens maakt.
