Kate Maveau (She/Her) is een Belgische filmmaker met een masterdiploma in film aan zowel het RITCS in Brussel als de Newport Film School, UK. Haar visuele verhalen vloeien voort uit haar eigen persoonlijke ervaringen, wat leidde tot de creatie van haar korte film SHIMI, die te zien was op internationale film festivals zoals Independent Days, Fiaticorti en Clermont-Ferrand Int’l Short Film Festival. Haar huidige award-winning kortfilm It Burns won de publieksprijs op het Lovers Film Festival in Turijn, werd genomineerd op het Sunscreen Film Festival en werd geselecteerd op het Richmond International Film Festival en het Rio LGBTQIA+ Film Festival. Ze werkte aan internationale projecten zoals Nymphomaniac van Lars Von Trier en regisseerde teasers voor London Fashion Week en The Ethiopian Art Conservation Program.
Momenteel werkt ze aan Hiraeth, een langspeeldocumentaire over de verdwenen en vermoorde toeristen in Nepal, verteld via haar eigen verlies van haar nicht, Debbie, die in Nepal vermoord werd. (katemaveau.com)
2LDK (Yukihiko Tsutsumi – 2003)
De eerste film op mijn lijst is 2LDK. Wanneer iemand vraagt wat mijn favoriete film is, dan is het steeds deze. 2LDK is een japanse film die deel uitmaakt van The Duel Project, een uitdaging van producent Shinya Kawai aan regisseurs Tsutsumi en Kitamura om elk een speelfilm te maken die enkel bestaat uit een duel, twee acteurs en één setting, met de regel dat het filmen slechts een week mag duren. In 2LDK horen twee ambitieuze actrices, die een appartement delen, dat ze op de shortlist staan voor dezelfde rol en dat ze nog één nacht moeten wachten om te zien wie de rol wint. Hun gekibbel verandert doorheen de nacht in de meest absurde bitchfight. Absurdisme is wat mij het meest aantrekt en dat ook in deze film.
Ik hoop ooit zo’n absurde film te kunnen maken. Gewoon, alle moraal overboord. Geen reden waarom ik dit wil maken én geen betekenis te hoeven geven. Het leven is soms te serieus en absurde films als deze maken traumatische momenten draagbaarder.
Midsommar (Ari Aster – 2019)
Midsommar is een film dat mij bijblijft. De film is een cinematografisch masterpiece met een aangrijpend verhaal. Isolatie en eenzaamheid zijn dingen die vaak bij trauma voorkomen. Voor veel mensen gaat deze film over een mentale stoornis of over een toxische relatie. Voor mij is deze film een mooi voorbeeld van hoe trauma een persoon kan beïnvloeden, omdat ze verlangen naar een plek waar ze zich thuisvoelen. Het personage van Florence Pugh gaat door een rouwproces na een moord-zelfmoord familie drama. Elke emotie acteert ze zo perfect, dat ik volledig omver geblazen was.
Perfect Blue (Satoshi Kon – 1997)
Perfect Blue blijft een classic in mijn lijst van favoriete films. Niet alleen het verhaal, maar de beeldvoering is prachtig. Het is een Japanse anime uit 1997 over een Japanse popster dat haar carrière opgeeft om actrice te worden. Echter, ze verliest stilaan haar greep op de realiteit wanneer ze gestalkt wordt door een geobsedeerde fan, wat uiteindelijk haar verleden blijkt te zijn. Een identiteitscrisis waarbij je de perceptie van de realiteit niet meer kunt vertrouwen. Sommige filmfanaten zullen hier eventueel Black Swan in herkennen, en dat is absoluut ook zo.
Darren Aronofsky was zo’n grote fan van de film dat hij bijna letterlijk het plot kopieerde van deze Japanse Anime, die tevens gebaseerd is op het boek Perfect Blue: Complete Metamorphosis. Aronofsky agrees to disagree. Maar wanneer je de badscène uit zijn prachtige Requiem for a Dream bekijkt, zie je een letterlijke remake van de badscène uit Perfect Blue. Een absolute aanrader om Perfect Blue te bekijken en daarna in het oeuvre van Aronofsky te duiken.
The adventures of Priscilla, Queen of the desert (Stephan Elliott – 1994)
Een film waarvan ik onmiddelijk happy wordt is de film The adventures of Priscilla, queen of the desert. De film gaat over twee dragqueens en een transvrouw die op weg zijn naar een optreden met hun tourbus, die ze Priscilla hebben genoemd. Onderweg gebeuren er allerhande dingen en ontmoeten ze verschillende mensen. De film is enorm komisch en slaagt er tegelijkertijd in om tedere momenten te bieden. Net na de aids-epidemie lukte het de regisseur niet in om drie homoseksuele acteurs te casten. Veel mannen gingen terug de kast in uit schrik voor stigmatisering. Terrence Stamp, Hugo Weaving en Guy Pearce zetten een prachtige en respectvolle prestatie neer en helpen zo een positief beeld te schetsen van LGBTQIA+ individuen in de media. Priscilla is briljant, grappig en tegelijkertijd een tedere film.
The hate U give (George Tillman Jr – 2018)
Om deze lijst af te sluiten, twijfelde ik heel lang tussen Hidden Figures en de film The Hate U Give. Toch heb ik gekozen voor The Hate U Give omdat de film veel sterker is dan ik aanvankelijk had verwacht. In het begin dacht ik “meh, een perfecte film om een saaie avond te vullen”. Tot er iets gebeurt, wat nog steeds een hedendaags probleem is, dat de hele film in gang zet. Plots wordt de film heel subtiel, complex en krachtig, waardoor het cringe begin logisch en nodig was om je als kijker ademloos te maken. Het is een film om als geprivilegieerd individu te kijken om inzicht te krijgen in waarom de Black Lives Matter beweging zo belangrijk is.
