Lien Willaert (Roeselare, 1976) is een Belgische presentatrice, filmregisseur, journaliste en mediafiguur. In 2004 presenteerde Willaert op Vitaya Vlaanderen Culinair, ze werkt als journaliste voor Elle en draaide een aantal kortfilms, zoals Charlotje en De Ketchupsong met o.a. Hilde Van Mieghem.
Na een succesvolle carrière als regisseur van bekende televisieseries zoals Aan Tafel, Wittekerke, De Rodenburgs en David, profileert ze zich de laatste jaren meer en meer als regisseur van langspeelfilms in nauwe samenwerking met haar succesvolle en mega-bekende echtgenoot Jan Verheyen, met wie ze in 2002 in het huwelijksbootje stapte en de dochter Anna heeft. Zo schreven en realiseerden ze samen ondertussen Red Sandra, Bittersweet Sixteen in samenwerking met hun dochter Anna en Het Geheugenspel.
Toen we Lien contacteerden (maanden geleden) voor haar filmkeuzes, werden we on-hold- gezet wegens te druk bezet, een nakende wereldreis en een overvolle werkagenda. En dan…
Lien: “Dit is de ‘Gone with the Wind’ van de lijstjes! Sorry dat het zo lang duurde. Het is een combinatie van drukte en het feit dat ik echt geen lijstjesmens ben. Ik vond het eigenlijk verschrikkelijk moeilijk. Dit is geen opdracht voor mij. Telkens als ik aan ‘mijn lijstje’ dacht, kwam ik almaar bij andere films uit. Ik ben uiteindelijk vandaag voor een gevarieerde selectie gegaan. Morgen zou het er waarschijnlijk weer anders uitzien.”
De vijf filmkeuzes van Lien:
TROIS COULEURS BLEU (1993 – KRZYSZTOF KIESLOWSKI)
Trois Couleurs Bleu is de eerste film van Kieslowski’s trilogie (Bleu, Blanc, Rouge). Ik was 17 toen ik die film zag, net voor ik zelf regie wou gaan volgen, en voor mij was de film toen heel bepalend. De hele film baadt in een blauw licht. Ik had dat nog nooit gezien, dat je zo kon spelen met licht. Ook andere beelden herinner ik me nog: de personages in de reflectie van een koffielepeltje, een lamp of in een close-up van een oog. Lange tijd was Juliette Binoche mijn favoriete actrice, Krzysztof Kieslowski mijn favoriete cineast en Zbigniew Preisner mijn favoriete filmcomponist.
LA VITA È BELLA (1997 – ROBERTO BENIGNI)
Ik zag La Vita è Bella op het filmfestival van Gent zonder voorkennis van het thema waardoor het misschien nog meer binnenkwam. De film begint als een romantische komedie, alles is wat uitvergroot en daar hou ik eigenlijk niet zo van. Het personage Guido Orefice (gespeeld door Roberto Benigni zelf) vond ik in het begin van de film net iets té luid, té vrolijk, té romantisch, en daardoor een tikje ergerlijk. Ik weet dat ik nog even twijfelde of ik niet snel van zaal zou veranderen, naar een andere film die wat later begon. Gelukkig deed ik dat niet, want de film heeft me daarna ongelooflijk geraakt. Het was ontroerend, grappig, hard, triest, alles tegelijk. En ik werd gewoon verliefd op die Guido, een papa die de vreselijke realiteit draaglijk wil maken voor zijn zoontje door het als een spel voor te stellen. Zo mooi. Ook de muziek van Nicola Piovani is me bijgebleven.
THE TRUMAN SHOW (1998 – PETER WEIR)
Een slim idee, een goed scenario, heerlijke dialogen en oneliners (‘Cue the sun!’) en beelden die (al is het ook door de herhaling) blijven hangen. Destijds werd de film ook gezien als een aanklacht op de media en de opkomende reality-tv. Hoe ver kan je gaan voor ‘de show’? Wat zijn de grenzen van de privacy op televisie? Ondertussen zijn er al verschillende reality-programma’s gemaakt die er toch wel heel dichtbij zitten. In Sorry Voor Alles bijvoorbeeld werden mensen een maand (!) gevolgd met een geheime camera, ze kwamen in vreemde situaties terecht met acteurs en vrienden die mee in het complot zaten. Truman vraagt aan Christophe, de regisseur: “Was nothing real?”, waarop die antwoordt: ” You were real. That’s what made you so good to watch.” En dat is waar. Dat is de kracht van reality, échte reacties. Boeiende, relevante en nog steeds actuele cinema.
THE DEVIL WEARS PRADA (2006 – DAVID FRANKEL)
Heerlijke film over de modewereld, professionele ambities en (g)een leven daarnaast. Het is smullen van de verschillende extravagante types, de high fashion, en vooral van de leuke quotes. Zalige rol ook voor Meryl Streep. Een paar quotes: “Can you please spell ‘Gabbana’?”, “Florals? For Spring? Ground breaking”, “Oh, don’t be silly – EVERYONE wants this. Everyone wants to be *us*, “You sold your soul to the devil when you put on your first pair of Jimmy Choos, I saw it.”, “Let me know when your whole life goes up in smoke. Means it’s time for a promotion”.
EUROVISION SONG CONTEST: THE STORY OF FIRE SAGA (2020 – DAVID DOBKIN)
Omdat ik niet alleen klassiekers wil opnoemen, kies ik bewust voor Eurovision Song Contest: The Story Of Fire Saga. Een IJslandse zanger droomt ervan om het Eurosongfestival te winnen. Is dit de beste film allertijden? Verre van. Soms is het zelfs echt onnozel, maar het is een film die veel mensen misschien niet gezien hebben en je wordt er zo vrolijk van. De film kwam rechtstreeks uit op Netflix tijdens de lockdown en we stonden letterlijk te dansen in de woonkamer op het einde van de film. Daarom kies ik deze film als vijfde keuze. Omdat entertainment belangrijk is.
