Fotograaf Pieter Clicteur (geboren in 1978), fotografeerde 12 jaar als huisfotograaf voor het Filmfestival Oostende. Zo maakte hij meermaals de opvallend knappe posters van het festival met telkens kwaliteitsportretten van de jaarlijkse masters. Ze werden verspreid over ganse kuststad en de covers sierden van de catalogi van de jaarlijkse filmmarathon. Mede in die context, maar ook in zijn vrij werk en werk in opdracht van diverse media, verschenen geregeld mensen uit de filmwereld voor zijn lens. Hij behaalde zijn QEP (Qualified European Photography) label met een reeks van 12 zwart/wit portretten van mensen uit film- en muziekland. Wie ooit eens langs is geweest in cultuurcafé De Grote Post in Oostende zal er zeker al zijn opmerkelijke reeks onderwaterfoto’s van BV’s hebben opgemerkt. Ook internationaal scoort Pieter sterk. Zo was zijn werk onder meer te zien in de USA, Dubai, Frankrijk, Griekenland en China, met een ongelooflijke karrevracht aan gerenommeerde awards tot gevolg. Uiteraard gaf Pieter in de loop der jaren ook al talrijke fotoboeken uit en wordt hij frequent geselecteerd voor belangrijke tentoonstellingen. Ook regelmatige workshops en lezingen sieren zijn uitgebreid curriculum.
In 2022 startte hij, samen met cameraman-monteur Geert Germonpré het productiehuis Pigeon Eggs. Pigeon Eggs biedt fotografie en film aan, hoofdzakelijk voor bedrijven. Employer branding films, moodmovies, testimonials, fotoreportages, maar ook videoclips en andere kunstprojecten staan op hun menu. Creativiteit staat steeds voorop. Ze proberen het allemaal te doen op een iets andere manier, het mag gerust wat ballen hebben, een hoek af, gedurfd, maar steeds met een professioneel eindresultaat als doel en zonder de wens van de klant uit het oog te verliezen. Eén van de hoogtepunten was een videoclip die ze maakten voor de Belgische band Mildreda. De clip werd geselecteerd op het Brussels Independent Film Festival, waar de videoclip tijdens het hele festival werd vertoond in de Brusselse cinemazalen.
We contacteerden de snel rijzende topfotograaf voor De Keuze Van en met een razend enthousiasme stemde hij onmiddellijk toe, maar hij wou zijn keuzes wel zelf even laten voorafgaan van volgende persoonlijke bedenking:
Pieter: “Laat me starten met een cliché: het is kwellend moeilijk vijf films te kiezen uit de lange lijst van geweldig goeie prenten. Ik kies en merk dat ik heel veel machtige dingen moet laten liggen. Laat me morgen deze lijst opnieuw maken en hij ziet er beslist helemaal anders uit. Maar kijk, een greepje uit het aanbod, een momentopname. Pak me er niet op want het is een moeilijke keuze.”
Hier is de keuze van Pieter.
ALAMAR (Pedro González-Rubio, 2019)
Ik zag Alamar destijds tijdens Cinema Novo in Brugge. Een film waar weinig tot niets in gebeurt maar die me van begin tot einde kon boeien. Slow cinema, meer documentaire dan film maar o zo mooi. Het verhaal is eenvoudig maar spreekt me aan. Weg van de drukte, weg van het alledaagse, één met de natuur en eerlijk en oprecht in beeld gebracht. Verwacht geen spanning, geen diepe conversaties of plotwendingen maar laat je vooral meeslepen in de eenvoudige wereld van een visser en zijn vijfjarige zoon in Mexico.
FORREST GUMP (Robert Zemeckis, 1994)
Een klassieker van formaat. Ik weet niet wat het is met Forrest Gump maar die film heeft me altijd blijven pakken. Is het de eenvoud van Gump of de mooie vertolking door Tom Hanks of het meeslepende verhaal? In ieder geval vind ik het een prachtige film met veel lagen en leuke wendingen.
THE SHAWSHANK REDEMPTION (Frank Darabont, 1994)
Dit is zo’n type film die ik ieder jaar eens kan bekijken. Ook al ben je enkel de eerste keer helemaal verrast, het blijft geweldig hoe die prent in elkaar zit. Niet voor niets op IMDb één van de hoogst scorende films aller tijden. Morgan Freeman (moet je morgen werken? Neen, ik ‘morgen freeman’) geeft de film gestalte met zijn charismatische manier van acteren. Kan me echt blijven boeien, zo’n dingen!
JOKER (Todd Phillips, 2019)
Als fotograaf én filmliefhebber zit alles hier goed. De geweldige acteerprestaties van – een van mijn favoriete acteurs – Joaquin Phoenix tilt de film al naar een hoog niveau, maar hoe de fotografie in elkaar zit, dat is voor mij van een heel hoog niveau. Licht, camerastandpunt, cadrages, kleur, sfeer, … Het klopt gewoon allemaal. Naarmate het verhaal donkerder wordt, wordt ook de sfeer meer en meer duister zodat het het verhaal helemaal optrekt. Ik hoor soms mensen zeggen “ik ben niet voor die Batman-toestanden”, maar dit is écht geen super-hero verhaal. Pure psychische verhalen, geen helden-gedoe maar een trip mee in het hoofd van hoe iemand door de maatschappij tot het donkerste hoekje van zijn hoofd wordt teruggeduwd om zich daar te voeden en als een gebroken man zijn kwaadste zelf tegenkomt en ontwikkelt. Machtig!
LA MEGLIO GIOVENTÙ (Marco Tullio Giordana, 2003)
In de vluchtige tijd waarin we leven is het soms eens goed stil te staan. Eens langer tijd te nemen om een karakter te leren kennen (de film duurt maar liefst 6 uur en 6 minuten). Wat we nu in series doen – ik denk vooral aan series als Normal People of Conversations With Friends – is in dit verhaal in een volledige film gegoten. Toen was er nog geen sprake van het fenomeen waar series films wat naar de achtergrond zouden duwen en toch namen de makers ruimschoots de tijd om je met de karakters kennis te laten maken. Zo diepgaand dat je op het einde het gevoel krijgt dat je afscheid neemt van een vriend. Mooi, eenvoudig, meeslepend.
