Koen Vanmechelen (26 augustus 1965, Sint-Truiden) is een conceptueel kunstenaar die internationaal bekend staat om zijn werk dat wetenschap, kunst, filosofie en ethiek combineert. Hij werd beroemd door zijn langlopende project The Cosmopolitan Chicken Project (CCP), waarin hij verschillende kippenrassen uit de hele wereld kruist om zo een kosmopolitische kip te creëren. Dit project symboliseert de diversiteit en de positieve aspecten van globalisering, zoals het overwinnen van genetische monocultuur en het bevorderen van hybride kracht.
Vanmechelens werk gaat echter verder dan alleen het kruisen van kippen. Hij is geïnteresseerd in thema’s als diversiteit, identiteit, globalisering en de relatie tussen mens en natuur. Zijn kunstwerken omvatten schilderijen, installaties, sculpturen en videokunst, waarbij hij vaak gebruikmaakt van de symboliek van dieren, met name kippen, om grotere maatschappelijke vraagstukken aan te kaarten.
Naast CCP, heeft Vanmechelen nog tal van andere bijzondere projecten ontwikkeld. Hij is ook actief als spreker en deelnemer aan conferenties over kunst, wetenschap en maatschappelijke kwesties. Zijn werk wordt wereldwijd tentoongesteld en hij heeft diverse onderscheidingen ontvangen voor zijn bijdragen aan de kunst en cultuur. Zijn werk is een voortdurende verkenning van de complexiteit van het leven, met de kip als metafoor voor de menselijke conditie en de zoektocht naar een meer verbonden en veerkrachtige wereld.
Het duurde een hele poos voordat Koen wat vrije tijd vond om zijn vijf filmkeuzes aan ons over te maken, maar uiteindelijk is het dan toch gelukt. Dat hij naast kunstenaar ook iemand is met een bijzondere kijk op de inhoud van films, bewijzen duidelijk zijn filmkeuzes:
HABLE CON ELLA (Pedro Almodòvar – 2002)
Voor mij handelt deze prent vooral over de symboliek van hoe onder meer de vrouwelijke hoofdfiguur probeert een stier te overwinnen. Een verwijzing naar hoe dat Zeus zich vermomt als stier om Europa te gaan veroveren. En dan komt je in een verhaal terecht wanneer de protagoniste een ongeluk krijgt en waar twee mannen die op haar verliefd zijn en strijden om haar te kunnen verzorgen of haar zelfs te veroveren. Zij ligt echter in coma. Dus je krijgt eigenlijk de alom bekende symboliek van de Griekse tragedie waar de hele film is van doordrenkt. De ene persoon is de stalker en de andere een geliefde en samen maken ze in feite misbruik van een patiënt. Hable con ella is helemaal een film over een soort van geboren worden en van het ontstaan van een nieuwe wereld wat zich onthult aan het einde van de prent. Hable con ella draait om die symboliek en dat is nu net datgene waar ik zo erg van houd.
THE NAME OF THE ROSE (Jean-Jacques Annaud – 1986)
Een beetje een gelijklopende symboliek als in Hable con Ella, want het gaat om de strijd van hoe een religie, de lach probeert te verbergen, maar dan heel diep in een ondergrondse bibliotheek. En men het er zelfs voor over heeft om moorden te plegen. Zodanig zelfs dat de lach eigenlijk niet naar buiten komt. De lach is een ondermijnen van het geloof. Van wat niet zou mogen gebeuren. Daar zijn dan optekeningen van gebeurd die geheim moeten blijven. Zo zie je hoe dat een wereld gemanipuleerd kan worden door het schrijven van een eigen verhaal.
RUNDSKOP (Michaël R. Roskam – 2011)
Het handelt hier ook alweer over deze antropologische vergelijking. Een man die eigenlijk gecastreerd geraakt door criminaliteit. En van een boer die ook zijn runderen castreert. Het gevolg daarvan is dat zijn hele leven wordt doorspekt met problemen, omwille juist van dat voorval. De knaap wordt daardoor dan ook mee misbruikt. Het zijn herkenbare taferelen die zeker in het dagelijkse leven ook voorkomen, maar die aan elkaar worden gekoppeld in een film als Rundskop.
THE HOUSE OF SPIRITS (Bille August – 1993)
Hier gaat het over hoe dat bepaalde dingen gebeuren, en de rechtstreekse gevolgen daarvan. Iedere handeling die een mens doet, heeft een gevolg. Zelfs met zo’n impact dat je die gevolgen niet kunt ontlopen. En The House of Spirits is een drama dat volledig doorweven is met dit soort van symboliek, van het kleine meisje dat eigenlijk al paranormaal begaafd is en de dingen op voorhand ziet die dan gebeuren. Maar ze worden eigenlijk altijd in gang gezet door je eigen spirit. En ja, het is een beetje een oude film, maar wel een heel interessante die bestaat uit ongelooflijk veel lagen.
SILENCE OF THE LAMBS (Jonathan Demme – 1991)
Dit is een heel zwaar psychologische film waar veel uitleg overbodig is. Hoe dat de menselijke geest alles kan manipuleren en tot de grootste wreedheid in staat is. En over iemand die psychopaat is, zonder daar een soort van reflectie over te hebben. Heel angstaanjagend, maar zeer knap verfilmd.
