Maritsa van Iterson is een echte duizendpoot. Op televisie kon je haar zien als deelneemster voor Miss België waar ze net het gouden kroontje miste en deed de Gentse ook mee aan de show om deel uit te maken van K3. Toekomstgericht zoekt Maritsa haar weg in de journalistiek en op haar bucket list staat zelfs het schrijven van een boek. Maar, en daar draait het bij Fast Forward toch om, is ze ook een grote filmliefhebber. Naast een paar afleveringen uit tv-series speelde ze ook al twee keer de hoofdrol in twee kortfilms van Joachim Huveneers (The Last Day en I Give To You), twee producties die zeker de fans van het horrorgenre zullen bekoren. Hier is in ieder geval de keuze van Maritsa, en wie meer te weten wil komen kan op Maritsa’s website (www.maritsa.be) terecht.
LA LA LAND (Damien Chazelle)
Telkens wanneer er aan mij gevraagd wordt wat mijn favoriete film is, komt La La Land er al-tijd als eerste uit. Dit is voor mij mijn topfavoriet aller tijden. De jazz- en musical muziek, de kleuren, de filmstijl (de oldschool vibes), het verhaal, het acteurskoppel, een niet cliché einde, … what’s not to love? Bij het zien van de film in de cinema destijds zat ik er onmiddellijk in door de one-take openingsscène. Like, how did they do that !? Één take voor die wonderbaarlijke scène!? Pfiew. De overgangen van scènes zijn zo smooth dat je zelfs niet doorhebt dat je doorheen de film verandert van tijd of perspectief. Heerlijk. Even heerlijk als de acteurs. Elke keer opnieuw, wanneer Emma Stone en Ryan Gosling moeten samenspelen, spatten de vonken van het scherm.
Die twee hebben zo een mooie magie samen. Je wordt niet alleen verliefd op Ryan, maar op hun beide. Voor mij persoonlijk, raakte het dubbele verhaal een dikke snaar. Zowel het liefdesverhaal als het verhaal over de film- en auditie wereld. De wereld van onzekerheid, van dagelijks auditietapes te maken, afgewezen te worden zonder uitleg, geen publiek te hebben, kleine k*tjobs te doen, te willen opgeven maar toch je passie en je hart willen volgen. Wat een levendige uitdagende creatieve wereld toch. In elke carrière heb je gevechten en problemen, dus ik kies veel liever deze battles.
Langs de andere kant, dans en zing ikzelf dus ook heel graag, en heel vaak beeldde ik me ook in hoe zalig het moet geweest zijn om die choreografieën te mogen aanleren en te kunnen dansen. Intens, maar wel met veel voldoening. Het dansje van A Lovely Night heb ik mezelf aangeleerd, alsook het pianostuk van City Of Stars. Hmmm, ik droom al weer helemaal weg. Extra grappig weetje, Als ik zelf naar een première, netwerkparty of auditie moet, zet ik ook altijd deze muziek op voor een extra boost aan energie en zelfvertrouwen. De herinnert me eraan ‘dat het zomaar ineens kan gaan gebeuren’.
CASABLANCA (Michael Curtiz)
Toen ik ooit ging shoppen en snuisteren tussen de dvd’s in de uitverkoopbakken van de Free Record Shop, kocht ik ooit dit pareltje. Samen met Sunset Boulevard, Bonnie & Clyde, A Star is Born en Rebecca. Vijf old school movies. De drie van de vijf zitten nog steeds in hun plastic verpakking, maar Casablanca is ondertussen al grijs gedraaid. Ik kan het niet verklaren waarom die vintage feelings en movies iets is waar ik echt van geniet. Ik zal blijkbaar een oude ziel hebben in mijn 29-jarige lichaam.
Casablanca geeft me toch altijd een heerlijk gevoel als ik deze bekijk en vooral wanneer ik het themalied hoor. Dit zet ik regelmatig op als ik een romantisch gevoel wil ervaren. Het was zwart-wit dus wel lekker old school en heerlijk traag van ritme, ik kan er echt van genieten om een film te kijken die zo traag is. En donker en mysterieus. En dat gevoel van liefde en liefdesverdriet, heerlijk. Ook de hoofdrol vertolkt door Ingrid Bergman, zo ontzettend knap. In acteerwerk maar ook als dame. Zo kwam ook zij terecht op mijn lijstje van iconen en inspiraties. Het afgelopen jaar werd ik ook explicitet vaak herinnerd aan Casablanca. Zo reisde ik in april 2023, na een surf en yoga retreat in Marokko, alleen door naar Casablanca. Ik wou specifiek die stad bezoeken omwille van de film.
En guess what, blijkbaar bevindt zich daar ‘Rick’s Cafe’. Een volledig replica restaurant uit de film en alles daarbinnen klopt. De sfeer, de muziek, details uit de film, de film speelt daar ook op een scherm, … heerlijk om dat te mogen ervaren! En heerlijk lekker van eten en goedkoop. Het personeel en de gasten keken soms wel eens raar omdat ik daar gezellig alleen zat. Ook aan de telefoon kwam de vraag terug: “Une table pour une personne ? Une seule personne ou une table. D’accord.” Want ja, je moet wel reserveren. Vervolgens ging ik in mei 2023 naar het filmfestival van Cannes en daar kwam ik op de boulevard een heel grote pancarte tegen van Ingrid. Onmiddellijk nam ik een foto uiteraard. Maar dat bleek nog niet alles, blijkbaar was de affiche van het festival in 1993, ook een foto van Casablanca en ergens onderweg staat er op een muur ook deze afbeelding geschilderd. Zelfs in Antwerpen is Casablanca ook altijd een beetje dichtbij, want blijkbaar staat er een standbeeld van Humphrey Bogart op een dak van een villa in de Cogels-osy-lei. Zeker eens checken als je in Antwerpen bent!
LA VÉRITÉ (Henri-Georges Clouzot)
Vraag me niet waarom, maar al heel lang inspireert Brigitte Bardot mij. Met haar uitstraling, haar persoonlijkheid, muziek, … Ze is zo een icoon voor mij, dat ik mij soms baseer op haar modestijl als ik zelf ergens naartoe moet gaan. Eigenlijk inspireert ze mij onbewust dagelijks doordat er ook een hele grote foto op canvas in mijn slaapkamer hangt van haar. Mijn liefde voor haar is alleen maar gegroeid na het zien van de Netflix-serie Bardot. Hoewel het daar niet echt Brigitte zelf is die acteert, maar een héél goede look-a-like, is het iets magisch. Want eigenlijk had ik BB zelf nog nooit zien acteren, beter gezegd, ik had nog nooit een film gezienvan BB zelf. Enkel korte fragmentjes hier en daar.
Tot het ‘toeval’ (ik geloof niet in toeval, maar soit) zich voordeed dat La Vérité speelde in De Studio in Antwerpen. Dit was hét moment om te gaan kijken dus nam ik lekker die me-time om gezellig in mijn eentje deze film te gaan bekijken. La Vérité was eigenlijk blijkbaar dé film en hét hoogtepunt van Brigitte haar acteercarrière, als ik de documentaire mocht geloven. En effectief, dit was wel een heel intense en emotionele film. Ik moest me soms wel even terugbrengen naar het feit dat dit een fictieve film was en niet ging over haar leven. Want na het zien van die documentaire over haar leven, zag ik eigenlijk veel gelijkenissen met haar personage en haar verhaal. Na de film is er ook geen twijfel meer mogelijk, wat een knappe madam was dat!
FREE WILLY (Simon Wincer)
Dit is de allereerste film die ik mij herinner als kind. Het werd onmiddellijk mijn favoriete film en het tekende mijn hele kindertijd. Of misschien zelfs reeds al mijn levensjaren, tot op heden. Vanaf het begin van de film zat ik gekluisterd aan het scherm. Vol bewondering en verbazing te kijken naar dat mooie grote dier. En zelfs een beetje jaloers op Jesse die met Willy mocht zwemmen. Daar zat ik dan in de zetel, als klein blond meisje van 5 jaar, met een mondharmonica: het oproepdeuntje na te spelen. Met tranen in de ogen, bang dat Willy de verplaatsing niet zou overleven. En rechtop staan in de zetel met gespreide benen en de armen in de lucht: “Free Willy!” mee te roepen. Mijn fantasie deed me zelfs geloven dat Willy ging afkomen in de Noordzee wanneer ik het deuntje speelde en met mijn hand golfjes maakte in het water.
Stiekem doe ik dat soms nog, om dat heerlijke nostalgische gevoel op te roepen. En over nostalgie gesproken, wanneer ik ziek ben, kruip ik in de zetel onder een warm dekentje en kijk ik Free Willy en de vervolgfilms. Dan voel ik me altijd een tikkeltje beter. Mijn mama wist ondertussen ook hoe fel Free Willy mijn jeugd getekend had en ik van orka’s hou. Daarom ben ik haar nog steeds zo ontzettend dankbaar dat ze me ooit als jong meisje meenaam naar Loro Parque in Tenerife omdat daar orka’s zaten. Toen de show daar begon en de prachtige dieren tevoorschijn kwamen, kon ik mijn tranen niet inhouden. Opnieuw weende ik zoals de kleine 5-jarige Maritsa die voor het eerste Free Willy zag. De film raakte mijn ziel zo hard, dat tot op vandaag, het één van mijn grootste dromen is om een orka in het wild te mogen zien. Mijn reis naar IJsland staat op mijn bucketlist omwille van Free Willy, niet vanwege het Noorderlicht.
A STAR IS BORN (Bradley Cooper)
Zoals eerder gemeld, was dit een film die ik kocht in de uitverkoop en dus ook vrij snel bekeken heb. Die film kwam veel te laat bij mij terecht: wat een verhaal! Gehuild, tranen met tuiten. Pfiew. Heftig. Dit bleef echt wel een periode in mijn kleren hangen. Ook zo opnieuw die nostalgische sfeer van klank en beeld. Heerlijk. Maar toen … Toen kwam er blijkbaar een remake. Die met Bradley Cooper en Lady Gaga. Deze versie ging ik kijken in de Kinepolis de eerste week van de release. Gedurende de hele film zal ik op het puntje van mijn stoel en was ik helemaal mee in het verhaal (het is zo goed herschreven naar de hedendaagse periode). De muziek, de lyrics, het acteerwerk, gewoonweg mindblowing.
Ik was helemaal opgetogen van de film en hoe Allie haar succes kreeg en het koppel samenbleef onder die druk en dergelijke. Tot het einde begon te naderen van laatste scène met Jackson. Toen ineens kwam het binnen: “oh nee! Dat is díé film! Nee nee nee, dat mag niet!” En voor ik goed en wel doorhad dat dit een remake was van “dié” film was het al voorbij. Ik heb in mijn leven nog nooit zo gehuild als toen. Vanaf die scène tot het einde-einde van de film, want de scène en het lied die er nog na komt, wauw. Ik krijg nog kippenvel terwijl ik er nu aan denk. Echt een aanrader. Niet alleen het verhaal raakte een snaar, maar ook was ik onder de indruk van Lady Gaga haar acteer- en songwriting prestaties. Ze schreef mee de muziek en die waren er gewoon ‘boenk’ op. En de accenten die gelinkt zijn naar haar eigen leven: “You will never be a star because you have an ugly nose.” Wait, what? Confronterend. Maar she nailed it! Zo blij voor haar. En wij krijgen een topfilm in de plaats.
