Dr. Channard is een succesvol hersenchirurg die zijn leven heeft gewijd aan het ontrafelen van het doolhof van de menselijke geest en het helpen van zij met psychiatrische problemen. Hij heeft echter ook een gevaarlijke geheime obsessie, die hij, wanneer hij niet in de hoofden van zijn patiënten aan het roeren is, najaagt. En hij heeft zonet een erg belangrijke doorbraak bereikt in deze hobby.
Ofschoon, zijn grote doorbraak is zonet ingecheckt in het psychiatrisch instituut dat zijn naam draagt. Haar naam is Kirsty Cotton en ze heeft een ongelooflijk verhaal te vertellen. Zij en haar vriend zijn ternauwernood ontsnapt aan een groep demonen die het gemunt hadden op haar oom, maar ook wel interesse hadden in haar ziel.
De politie denkt natuurlijk dat de jonge vrouw gek is, haar geest gebroken door een traumatische ervaring van getuige te zijn van een meervoudige moord in het huis van haar vader en haar oom, maar Dr. Channard gelooft haar niet alleen, hij ziet ook het ook als de kans waar hij zolang op gewacht heeft.
Hij verspilt dan ook geen tijd om bepaalde items van de plaats delict te ontvreemden voor eigen gebruik en het duurt niet lang voor hij zijn toekomstige partner-in-crime heeft teruggehaald uit de hel. Met de hulp van Julia Cotton zal hij het grootste mysterie van het Labyrint gaan ontrafelen…
Over het tweede deel van de Hellraiser-serie hebben ze er zeker geen gras over laten groeien. De eerste was nog maar een jaartje uit of de sequel was al klaar om ons te verrassen met nieuwe nachtmerries in dit toen nog prille universum. Jje mag zeggen over de snelheid waarmee ze dit hebben gedaan wat je wil; het is wel een vervolg dat het eerste deel eer aan doet.
Het is zelfs zo dat dit geen ongebruikelijke titel is op lijstjes van sequels die hun origineel evenaren of zelfs overstijgen. Ja, in veel rangordes die fans maken van de Hellraiserfilms is het vaak deze die strijdt met deel 1 voor de hoogste plaats en het is niet moeilijk om te zien. Deze sequel doet veel van wat de eerste film zo intrigerend en spannend maakt en verhoogt de inzet van het geheel.
Zo opent de film best gelijkaardig aan de eerste film, met wederom een man die de illustere geheimen van het puzzeldoosje probeert te ontrafelen, enkel om, net als Frank in het origineel, de duistere realiteit te worden ingetrokken. Enkel is deze man van iets meer belang voor het verloop van de reeks. Na een korte recap van de gebeurtenissen van de eerste film, worden in het nieuwe verhaal gesmeten en maken we kennis met de nieuwe slechterik van deze film, Dr. Philip Channard.
Hij is een interessante opvolger voor Frank. Waar Frank nog vooral gedreven werd door een hedonistische verlangen naar genot, is Channard geobsedeerd door kennis van hetgeen dat de puzzeldoos zou kunnen onthullen. Hij is veel beter op de hoogte van wat hem te wachten staat, zijn collectie aan verzamelde documentatie omtrent de geheimen van deze puzzeldoosjes mag op z’n minst uitgebreid genoemd worden en net dat maakt hem ook wel interessant.
Hoe duister een persoon moet je zijn om, met zijn kennis van zaken, dergelijke zoektocht toch verder te zetten. Erg duister blijkbaar en uit niks kan dit beter worden afgeleid dan uit de stappen die hij neemt om zijn doel te bereiken. De methode die hij gebruikt om Julia terug te halen, om te dienen als zijn gids, is meedogenloos, maar ook hier doen de filmmakers eventjes iets heel interessant.
Net zoals bij Julia’s eerste moord in de eerste film, zien we ook Dr. Channard eventjes twijfelen, eventjes afwachten. Net als zij is hij geen geboren monster. Maar wat je niet bent, kan je wel nog worden. Kijk maar naar Julia. Waar ze in de eerste film nog ietwat gedwee vooral orders van Frank opvolgt, is ze hier toch haar eigen hellevrouw, manipulatief en hongerig.
Ze heeft als het ware haar roeping gevonden en hadden de kaarten anders gelegen, dan had zij de grote terugkerende dreiging van de reeks geweest. Dat is echter net ietsje anders gelopen, dankzij het iconische uitzicht en performance van, jawel, de Lead Cenobite. Die maakt hier natuurlijk ook weer zijn opwachting, uiteraard hier nog steeds gespeeld door de onnavolgbare Doug Bradley en wordt hier voor het eerst officieel Pinhead genoemd (zij het enkel in de aftiteling).
Met zo’n design en zijn heerlijke bravoure steelt deze cenobiet toch heel wat scènes, samen met de Female Cenobite die ook heel wat leuke dialoog ten berde weet te brengen in dit tweede en jammer genoeg het voor haar laatste deel. Net zoals de vorige film blinkt deze film trouwens ook weer uit in spectaculaire, gruwelijke taferelen van lijven die aan stukken getrokken worden of op andere wijzes aan de meeste pijnlijke van transformaties onderworpen worden.
Maar waar in het vorige deel de cenobieten de hel nog naar ons brachten, is het nu onze beurt om eens op bedrijfsbezoek te gaan in het Labyrint. Een fascinerende exploratie van één van de meest unieke versies van de Hel die fictie ooit heeft mogen voortbrengen. Hierbij leren we niet alleen geweldig veel van de werking van deze vorm van de Hel, maar evengoed ook over de cenobieten zelf.
Dat laatste echter zal sommige fans echter misschien wat tegen de borst stoten. De film demystificeert de cenobieten namelijk toch een klein beetje, met meer uitleg over wat ze eigenlijk zijn en als je de voorkeur heeft aan het mysterie, zal dit concrete antwoord je mogelijks storen.
Niet dat er gebrek is aan mysterie in deze film. Net zoals in de vorige film zijn er heel wat aspecten van de film die best laat in de film enig woordje uitleg (of op z’n minst hints naar een uitleg) krijgen (en dit keer hebben we geen boek om al op terug te vallen), die dus een beetje geduld vragen.
Irritanter echter is dat nu ook heel wat momenten in het verhaal zijn geslopen die geen onmiddellijke verklaring kennen. Zo is er een gevecht dat eerder uit het niets lijkt te komen en worden er ook andere handelingen gesteld waarbij de motivatie er achter zoek is.
Ook is het visueel af en toe wel erg bombastisch, waarbij we als kijker plots gebombardeerd worden door heel verrassende (en niet zelden gruwelijke) beelden, maar waar er niet veel context aan vast lijkt te hangen. Dit kan dan ook best overweldigend zijn.
Hellraiser of Hellbound: Hellraiser II? Welke is nu de superieure film? Het is een vraagstuk voor de eeuwen en zal uiteindelijk al neerkomen op de smaak van de kijker. Maar over één ding zullen de meeste fans het zeker wel eens zijn. De sequel is zeker wel gewaagd aan de eerste film.
Het bouwt geweldig verder op het eerste deel met leuke personages uit het origineel en natuurlijk een heel resem aan nieuwe gezichten. Zowel Kirsty als Julia zijn wederom fantastisch in deze tweede film, maar de eerlijkheid gebiedt toch te zeggen dat Julia de interessantste rol in het verhaal weet te spelen van deze twee.
En ze doet dit aan de zijde van een wel erg duister figuur in de vorm van de op het eerste zicht amicale Dr. Channard. Nieuwsgierigheid had nooit eerder zo’n donker gezicht als in deze film. Ook het terugzien van de cenobieten uit de eerste film, als ook de introductie van een nieuwe waren geweldig, zeker omdat we nu ook wat meer inzicht hebben gekregen in wat ze nu eigenlijk zijn en waarom ze er uitzien zoals ze doen.
Een diepere kijk in de hel zelf was natuurlijk ook niet verkeerd. Daar staat wel tegenover dat niet alles noodzakelijk even snel of even nauwgezet een uitleg of verklaring krijgt en er toch wel enkele prominente vragen achter blijven die er beter niet waren geweest, alsook enkele scènes die visueel heel bevreemdend kunnen zijn in een overweldigende zin. Maar aan alle filmmakers: als je een sequel wil maken op een reeds geweldige film, neem gerust Hellbound: Hellraiser II als je blauwdruk.
Genre: Horror, Thriller
Jaar: 1988
Regisseur: Tony Randel
Cast: Ashley Laurence, Kenneth Cranham, Clare Higgins, Imogen Boorman
Land: Verenigd Koninkrijk
Speelduur: 97 minuten
