Bart Van Avermaet (Duffel, 1961) is een razend populaire Vlaamse acteur. Hij studeerde af aan het conservatorium van Antwerpen waar hij les kreeg van de legendarische Dora van de Groen. Daarna was hij verbonden aan het Koninklijk Jeugdtheater en het Raamtheater. Al meer dan 20 jaar bereikt Bart via de soapserie Thuis en in de huid van Waldek Kosinski, Vlaanderens meest geliefde Poolse emigrant, dagelijks duizenden huiskamers. Hij daagt ook veelvuldig op in bekende Vlaamse televisieseries zoals F.C. De Kampioenen, Wittekerke, Heterdaad, De Kotmadam, Flikken en Rupel. In de kortfilms Ziel van Davy Bosschem en Dead Passion van Jelle Bleyenbergh etaleert Bart zijn veelzijdig acteertalent. Als hij niet op een set staat, vind je hem terug rond of op de bühne als regisseur (Feest) of als acteur waar hij crimi-misdaad-producties (Tableau nr. 1: onweerstaanbaar, 2 Flikken) in een handomdraai afwisselt met wervelende komedies (Oost West, Thuis Best, Ladies Night). Momenteel werkt Bart zich uit de naad om zijn makkelijkste stiletto’s aan te trekken voor de pittige Backstage-theaterproductie Mannen met Hakken (te zien vanaf 17 november 2023 in Theater Elckerlyc).
Maar Bart is niet alleen acteur of regisseur want sinds 2005 is hij ook ambassadeur van de Federatie Pleegzorg Vlaanderen. Vorig jaar was hij de stuwkracht achter de 11.11.11-actie voor klimaatrechtvaardigheid. Voor het Radio 1-programma Cultuur Club Zone, reist hij via de boeken van Rosita Steenbeek, door Italië.
“Vijf films die klijven en liefst een verhaal ontwaren, alzo sprak Marc. Een heuse opdracht die alleen maar keuzes opdringt. En daar ligt de moeilijkheid. Welke? Ik, Bart Van Avermaet, heb me laten leiden door mijn intuïtie. Ik heb vijf titels op papier gepend. Enkele dagen later bleef ik bij mijn keuze, maar de twijfel infecteerde me. Ik permiteer me om er een zesde aan toe te voegen, alsook namen van acteurs? De volgorde is gewoon een volgorde”, aldus Bart Van Avermaet. Zijn keuze: …
SCHINDLER’S LIST (Steven Spielberg – 1993)
Een oorlogsdrama van Steven Spielberg.
Liam Neeson, Ben Kingsley en een uitmuntende Ralph Fiennes geven gestalte aan een echt gebeurd verhaal van meer dan 3 uur. We raken betrokken in een emotioneel gevecht tussen een decadente fabrieksdirecteur (Neeson) die een liederlijk leven leidt om in de gratie te vallen van een al even decadente SS-commandant (Fiennes) van een concentratiekamp. De directeur wil het eigendomsrecht van de joden opkopen om in zijn emailfabriek te werken. Kingsley is zijn secretaris om de joodse gemeenschap te overtuigen in zijn opzet.
Spielberg is een meester om zijn protagonisten een menselijk karakter te geven.
Zo raakt de commandant verliefd op zijn joodse huishoudster. Twijfelt de commandant aan het uitroeiingssysteem? Wat drijft de directeur ondanks zijn liederlijk leven? Allebei zijn ze belust op geld, macht en aanzien. Spielberg slaagt erin om dit fenomeen voor een goed doel te gebruiken. Honderden levens redden. Nobel en een interessant gegeven.
‘Vertrouwen’ is een sleutelwoord in deze prent. Zal de joodse gemeenschap de directeur vertrouwen? Zal de commandant de directeur vertrouwen? Zal de directeur zichzelf vertrouwen?
Een sombere inkijk hoe de joodse gemeenschap WO 2 onderging. Tevens een waarschuwing voor deze gruwel, tevergeefs echter. Oorlog dient een ander doel.
Jaarlijks bekijk ik dit drama. Telkens rollen tranen.
MONSTER’S BALL (Marc Forster – 2001)
Een titel en affiche die me niet direct aanzette om naar dit drama te kijken. Billy Bob Thornton, Halle Berry (Oscar) en de jammerlijk overleden Heath Ledger trokken mijn aandacht. Wat een realistisch complex verhaal.
Een racistische cipier (Thornton) die een zwarte vrouw (Berry) met autopech helpt. Er ontstaat een verhouding. Wat drijft hen? De vrouw haar ter dood veroordeelde man is met hulp van de cipier omgebracht. Stillaan ontspint het verhaal zich voor de beide protagonisten.
Zal de relatie standhouden? Is hun liefde sterk genoeg om hen samen te houden ondanks hun achtergrond? De vader (Peter Boyle) en de gemeenschap is grondig tegen. Ze besluiten om …
Is liefde sterker dan racisme? Na 1u12’ zat ik naar de aftiteling te staren.
Noot: de erotische scène tussen Billy en Halle zijn weergaloos in beeld gebracht door regisseur Marc Forster.
DJANGO UNCHAINED (Quentin Tarantino – 2012)
Tarantino en Waltz. Een geslaagde combinatie. Gekruid met het flegma van Jamie Foxx.
‘Op zoek zijn’…Waltz als premiejager en Foxx als geketende slaaf op zoek naar zijn vrouw.
Langzaamaan wint het vertrouwen en gaan de boeien aan de kant. Ongezien voor een zwarte (in Tarantinotaal: neger) die meer en meer zijn vrijheid en respect krijgt.
Door de situatie, taalgebruik en handelingen iets te groot te vertonen krijgt de film een heel theatraal trekje. Tarantino-stijl.
De Europese en Amerikaanse stijl van leven, acteren en denken zijn duidelijk te oderscheiden.
Als kers op taart is deze Western voorzien van muziek door de meester himself,
Ennio Morricone.
Noot: in 1917 zag ik in de Antwerpse opera Falstaff (Verdi) onder de deskundige regie van
Christopher Waltz.
WHAT’S EATING GILBERT GRAPE (Lasse Hallström – 1993)
Een pareltje van regisseur Lasse Hallström. Een verhaal waarbij Gilbert (Johnny Depp) zijn hele familie op de rails tracht te krijgen en vooral overleven. Een zwaarlijvige, bedlegerige moeder, een zus die enkel lacht als er iets fout loopt, een zus die enkel houdt van zonnen en vooral het zwakzinnige broertje (de 19-jarige Leonardo DiCaprio).
Je plaatst je telkens in de positie van één van de personages. Ze zuigen je naar zich toe en vragen om begrip. Zo herkenbaar. Stillaan ben je zelf lid van dit gekkenhuis.
De moeder (Darlene Cates) dirigeert vanuit haar bed haar gezin. Ze wil een beter bestaan voor haar kinderen. Zelf wil ze niemand zien en verstopt zich met haar bed op de eerste verdieping. Haar zwaar autistische zoon Arnie is voor haar een drijfveer om verder leven. De relatie tussen Gilbert en Arnie is zo menselijk mooi en hard. Gilbert wacht op de zomergasten met hun caravans die elk jaar op hetzelfde moment passeren. Een meisje waar hij verliefd op is komt telkens even langs. Zijn enige hoop.
Het huis(gezin) kraakt letterlijk onder het gewicht van de moeder. De moeder kan enkel d.m.v een kraan verplaatst worden. Deze schande wil men niet laten gebeuren. Oplossing?
Ja, die is er. Kijken maar.
Noot: een fenomenale Leonardo… A star is born.
LA VITA È BELLA (Roberto Benigni – 1997)
Een tragikomedie. Regie en hoofdrol. Het is niet iedereen gegeven, Roberto Benigni wel.
Een oorlogsdrama waarin de vader, vrouw en kindje aanvankelijk een heel gelukkig leven leiden in een pittoresk dorpje in Italië. De oprukkende oorlog kan hen aanvankelijk niet deren. Dan start het verval. Moeder sterft, de boekenwinkel sluit aangezien ze Joden zijn.
En tenslotte de deportatie. Genoeg verhaal zou je denken. Een Italiaanse zomerprent die omslaat in gruwel. Benigni slaagt erin om zijn te zoon te behoeden (alsook de kijker) voor het concentratieregime. Hij hanteert het leven en de situatie als een spel. Een jeugdkamp waarbij men punten kan scoren. De zoon gaat volledig op in het spel en elke gruwel ontgaat hem. Fantasie versus realiteit…
Is deze fantasierijke vondst van de vader wel een spiegel voor de latere maatschappij?
Een ontroerend mooie film.
Voor mij ook een waarschuwing dat je met kinderen heel omzichtig moet omgaan.
Toch iets om bij stil te staan.
Geniet of juist niet?
Ik wil mij verder verontschuldigen voor het niet opnemen in mijn lijst:
- Sean Penn
- Anthony Hopkins
- En vooral Jack Nicholson.
- Ook nog een aanrader om iets meer in mijn roerselen te grasduinen…Being John Malkovich.
