Als je spreekt over een van de meest rijzende jonge talenten in België, dan kan je niet rond acteur Tijmen Govaerts (geboren in Mechelen in 1994). Hij is beslist een van de succesvolste acteurs van zijn generatie. Hij schitterde al bij het toneelgezelschap Olympique Dramatique, Opera Vlaanderen, Theater Zuidpool en speelde in langspeelfilms als Wij (Rene Eller), Girl (Lukas Dhont), Kursk (Thomas Vinterberg), Muidhond (Patrice Toye), Kom hier dat ik u kus (Bakker en Van Koevorden) en Tori et Lokita (gebroeders Dardenne). Hij was co-scenarist van Gyre, de Wild Card-winnende kortfilm van Charlotte Lybaert en liet zich bewonderen in succesvolle series als Twee zomers, Over Water, De Kraak en de Zweedse krimi Before we Die. Bij velen staat hij recent nog op het netvlies geprint in zijn rol als de jonge rijkswachter Marc de Vuyst in de veelbesproken serie 1985 over de obscure periode toen de Bende van Nijvel vreselijke aanslagen pleegde op warenhuizen. Govaerts is beslist dé coming man van de Vlaamse tv en cinema.
MEMORIA (Apichatpong Weerasethakul)
Ik heb geen enkele film zo vaak in de cinema gezien als deze. Het leek alsof ik voor het eerst voelde wat cinema écht is. Ik werd echt weggevoerd naar een andere wereld. De film gaat over een wetenschapper (Tilda Swinton) die ‘s nachts plots wakker schrikt van een hard geluid. Met een geluidstechnicus probeert ze het te reconstrueren, maar komt steeds meer in een wereld terecht waar tijd en ruimte een andere betekenis hebben. Door het te hebben over geluid, werd ik me voor de eerste keer echt bewust van de kracht die het heeft in cinema. Het is een film die je enkel in de cinema kan zien, elke andere vorm zou onrecht aandoen.
ELEPHANT (Gus van Sant)
Deze film zag ik pas jaren na de release. Ik wist niet waarover de film ging en ga het dus hier niet verklappen. Mijn jonge zelf heeft zich zelden zo begrepen gevoeld als bij het zien van de jongeren in deze film. Ze zijn alles wat Euphoria-jeugd niet is. Er is niets bijzonder aan hen, en dat maakt hen zo bijzonder. Toen ik de film zag had ik het gevoel naar een dansvoorstelling te kijken. De choreografie is prachtig, iedereen beweegt zo mooi, alle mensen zijn mooi op hun ongemakkelijke manier. En dat maakt het extra moeilijk wanneer de film in het midden plots omslaat. De films van Gus van Sant zijn inspirerend maar tegelijk onmogelijke inspiratie, ze zijn te eigen. Je kan het enkel op een slechte manier namaken.
THE RIDER (Chloe Zhao)
The Rider is de film die Chloe Zhao maakte voor ze aan Nomadland begon. Het vertelt het verhaal van een rodeorijder die van zijn paard valt en gewond raakt. Het verdict is dat hij niet meer verder mag rijden en trainen, wat zijn wereld breekt. Toen ik de film in de cinema zag, was het onmogelijk om daarna te praten. Het raakte iets in mij wat ik niet kon vatten. Misschien is het een van de mooiste films over passie en wat we ervoor doen om die te achtervolgen (en wat er gebeurt als we dat niet mogen/kunnen). Ik vond het ook zo fijn om een film te zien over de liefde tussen een dier en een man. Wat het nog bijzonderder maakt: iedereen speelt zichzelf. Het hoofdpersonage heeft echt zoiets ingrijpend meegemaakt, zijn vader speelt zijn vader en zijn zus de zus. Net als Gus van Sant heeft deze regisseur de gave om elk personage mooi te maken.
TENGO SUENOS ELECTRICOS (Valentina Maurel)
Deze film komt nu pas in de bioscoop, maar is één van de sterkste dingen die ik vorig jaar zag op FilmFest Gent. Valentine woont in België en filmde in Costa Rica. Deze coming of age werpt alle clichés van zich af en is een mooi portret van een moeilijke vader-dochter relatie. Het is een verhaal van brutale schoonheid en jeugdigheid, zoals Home van Fien Troch. Maar dan in het broeierige Costa Rica, en misschien nog iets hoopvoller.
L’ENFANT (Jean-Pierre en Luc Dardenne)
Deze film is een meesterwerk, een les in film maken. Het is het verhaal van een koppel dat thuisloos is en een kind krijgt, maar daar nog niet klaar voor is. Het is een sociaal drama dat even spannend is als de beste thriller. Er zijn nieuwe stemmen, maar ik denk dat het belangrijk is om deze films te blijven herbekijken om te voelen waar onze Belgische kracht vandaan komt. Voor mij is dit één van de antwoorden.
STOP MAKING SENSE
Nog een uitsmijter: de Talking Heads-concertverfilming van Jonathan Demme. A24 gaat de film opnieuw uitbrengen in de cinema en daar kijk ik naar uit. Samen dansen in de cinema lijkt me heerlijk. Het combineert mijn grootste passies, film en muziek, op een magistrale manier. De theatraliteit ervan is een grote inspiratiebron. Ik heb zin om met verschillende generaties de kracht van Talking Heads weer te ontdekken.
