R.Kan Albay (1975) is geboren in Antwerpen, is van Turkse origine en is bekend als acteur, scenarist, producent, componist, regisseur en binnenkort ook als romancier. Zijn carrière begon als acteur in voornamelijk kortfilms. Vrij snel werd R.Kan opgemerkt in talrijke kleine rollen die hij vertolkte in televisieseries zoals in onder meer Emma, Familie, Neveneffecten, en in zijn langspeelfilmdebuut Toothpick waarin hij niet alleen het scenario, de regie, de muziek, maar ook de hoofdrol voor zijn rekening nam. Er volgden nog tal van rollen in televisieseries en langspeelfilms (The Flemish Vampire, Gangsta’s Hell, Coma,) tot Jan Verheyen hem in 2009 een belangrijke rol toebedeelde – het personage van gangster Shehu Ramiz – in de succesvolle politiefilm Dossier K. naar een boek van Jef Geeraerts.
R.Kan moest in heel korte tijd zo’n 40 kilo aankomen. Een klus die niet voor de hand lag, maar die hij toch klaarde. Zijn verschijning in Dossier K., was dan ook indrukwekkend. Gelukkig slaagde R.Kan er toch in om al het gewicht dat hij voor de film aankwam, na de productie weer kwijt te raken, maar vond het een waardevol risico om zijn toewijding aan zijn vak te tonen. Meegenomen was uiteraard dat de critici nota namen van zijn geweldige prestatie en bovendien werd hij genomineerd voor de Vlaamse Ensors en won de Silver Horse-award voor beste mannelijke acteur 2011. Zijn rol in Dossier K. betekende R.Kans definitieve doorbraak.
De daaropvolgende jaren was hij te zien in vele televisieshows in België en Turkije. Zo speelde hij onder meer ook mee in de series Zone Stad, 13 Geboden, Unité 42, Vermist, Thuis, Witse, Ella, Aspe, Allemaal Chris, Hannah & Co, Grond, Déjà Vu 2023 en onlangs nog Zonder Afspraak en in de films: Bingo, Marina, Bowling Balls, Broer, Mavi Sessizlik, Flemish Snuff, Bad Trip, Superette Anna, De Familie Claus 3 en in Genadeloos, Isra en het Magische Boek, Okey Tasi en The Codfather, vier films geregisseerd, geschrevenen en geacteerd door R.Kan.
En het is bijzonder druk met R.Kan momenteel want hij heeft maar liefst twee langspeelfilms, Soulstruck en Jokerface. Verder daagt hij ook regelmatig op in hoofdrollenin theaterproducties, kortfilms en doet hij ook wel commercieel werk. Ten slotte komt zijn eerste boek uit in oktober 2023. Door al deze drukte, duurde het wel een tijdje vooraleer R.Kan ons zijn vijf filmkeuzes kon doorgeven, maar voilà hierbij:
FESTEN (THOMAS VINTERBERG, 1998)
Eind jaren ‘90 vertoonde cinema Cartoons in Antwerpen ‘de betere film’ of de zogenaamde arthouse-films. Voor mij was dat optimaal omdat er in het weekend films stonden geprogrammeerd om middernacht. Ideaal aangezien ik toen om elf uur ons familierestaurant afsloot en nog tijdig in de Cartoons kon geraken. Zo ontdekte ik daar wereldcinema zoals onder meer Festen, met zijn schokkerige beelden, gefilmd met een handcamera. Het eerste kwartier van de film moest ik toch wel even serieus doorbijten. Maar eenmaal dat achter de rug was, neemt het verhaal en de fantastische acteurs je volledig in hun ban. De relatie tussen de personages is zo goed uitgewerkt en de regie zit zo goed, dat je geboeid blijft kijken tot het einde. Liefst de film zien zonder spoilers te lezen! Dogma was een stijl die perfect illustreerde dat je zonder dure Hollywood-technieken knappe cinema kunt realiseren.
GROUNDHOG DAY (HAROLD RAMIS, 1993)
Een luchtige komedie met een cynische protagonist. Bill Murray op zijn best! Grotendeels door de overweldigende prestatie van deze uitstekende acteur ben ik grote fan geworden van deze film, net als Lost in Translation, ook een sterke aanrader met opnieuw de onmiskenbare aanwezigheid van Murray. Met komedie ligt het wat moeilijk om het in te schatten of het de huidige/jongere generatie gaat aanspreken, maar Groundhog Day is volgens mij een pareltje van een film. Ik denk dat het de godfather is van het time-loop filmgenre. Je kan Groundhog Day op elk moment van de dag afspelen en jawel, dan vind je me voor het televisietoestel.
GOODFELLAS (MARTIN SCORSESE, 1990)
Tja, niet zomaar een gangsterfilm. Scorsese op zijn best. Een echt meesterwerk! Met een onwaarschijnlijke cast zoals onder meer Ray Liotta (met ergens toch wel een wat naïef klinkende gangsterstem als voice-over) die gedurende de gehele film knap meedraait. De onvergetelijke restaurantscène van Joe Pesci, die je ieder keer opnieuw kunt bekijken (Funny how?!) en uiteraard Robert De Niro, die een zin 10 keer dreigend kan herhalen en agressief uit de hoek kan komen zonder dat hij in feite iets effectief doet. (What’s the matter with you?). Ook visueel is het knappe cinema met o.a. het trackingshot in het restaurant. Plotse travels en sublieme montage en freeze-beelden. Cool, grappig en fantastische dialogen. Een must see- misdaadfilm.
RUNAWAY JURY (GARY FLEDER, 2003)
Heel bizar dat deze film meestal geen belletje doet rinkelen wanneer ik hem in gezelschap vernoem. Terwijl het toch een prent is waarbij je op de rand van je stoel terecht komt. Het is een verfilming van een boek van John Grisham. In de eerste plaats is het uiteraard de topcast die je aandacht trekt. Gene Hackman als de bad guy. Hij speelt zo fantastisch dat je hem wil haten dus door zo’n prestatie neer te zetten, hou ik enorm van hem. Verder is er ook Rachel Weisz, een actrice waar ik verliefd op ben. John Cusack en Dustin Hoffman zijn in deze film zeker op hun best. Het verhaal is ietwat complex, maar wel duidelijk en beslist heel goed en sterk uitgewerkt (misschien iets te Hollywoodiaans, but so be it!). Maar het is zeker een knap gemaakte thriller/rechtszaak-film met een twist. Zelfs de nevenpersonages leveren prachtprestaties! Na de verhaaltwist heb je dan nog een meesterlijk geschreven en neergezette scène tussen Hackman en Hoffman, wat naar mijn mening het hoogtepunt van de film is.
AS GOOD AS IT GETS (JAMES L. BROOKS, 1997)
Een film die je hart veroverd. Grappig is dat ik As Good as it Gets in Manhattan heb gezien in 1997, waar ook het verhaal zich afspeelt, waardoor ik een speciale band heb met deze prent. Een briljante Jack Nicholson, of je hem nu graag hebt of niet. Het verhaal mag dan misschien wel voorspelbaar zijn, de personages en de dialogen blijven tot het einde boeien. Fantastische one-liners en een perfecte soundtrack. Zijn opmerking over Cuba Gooding jr. (and you are black!), ik denk niet dat zo’n ‘uitspraak’ vandaag de dag nog kan, maar rekening houdend met de toenmalige tijdsperiode, is het knap gedaan door Nicholson. De film steekt verder vol memorabele momenten zoals de monoloog in de wagenscène over noodle-salad en zijn opmerking aan de lift over hoe hij vrouwen zo goed vat. Klassieke cinema en het gaat over liefde. Meer hebben we toch niet nodig?
