Simon Heymans is een Belgische regisseur en creatief producer. Nadat hij een deel van zijn jeugd in België heeft doorgebracht, verhuist hij met zijn ouders naar Hong Kong, waar hij de magie van cinema ontdekt. In 2004 is hij afgestudeerd als handelsingenieur aan de KUL (Leuven, België). In 2016 richt hij Octopods films op, een productiehuis, samen met twee vrienden. Momenteel werkt hij aan zijn eerste speelfilm, Fractal, een financiële thriller.
Zijn laatste kortfilm, Diversion, toert momenteel door de festivalwereld, waaronder dat van Razor Reel. Reden genoeg om Simon te vragen naar zijn vijf filmparels.
PRIMER (Shane Carruth – 2004)
Ik heb altijd een fascinatie gehad voor films die met heel weinig geld zijn gemaakt. Primer is daarop geen uitzondering. Deze film, geproduceerd, geregisseerd en gespeeld door Shane Carruth, opgenomen op een 16mm-film van 7.000 dollar is een juweel van Amerikaanse independent film. Primer, winnaar van de Grand Jury Prize op Sundance 2004, behandelt het welbekende thema van tijdreizen en toch slaagt Shane Carruth erin ons te verrassen met een ultra-realistische, zeer wetenschappelijke aanpak. Het bijzondere einde is ijzingwekkend. Ik heb het gevoel dat Christopher Nolan deze film heeft gezien voordat hij Tenet regisseerde.
FOLLOWING (Christopher Nolan – 1998)
In navolging van mijn eerste keuze, nog een low-budget film gemaakt en geproduceerd met een budget van 7.000 pond, ook in 16mm. Voordat hij in de schijnwerpers kwam te staan met Memento, draaide Christopher Nolan deze film in zwart-wit over een periode van één jaar met amateuracteurs. De meervoudige, niet-lineaire verhaalstructuur (die het handelsmerk van Nolan is geworden) geeft deze kleine film-noir een unieke insteek. Door het volgen van een onbetrouwbare verteller, een schrijver die op zoek is naar inspiratie en die plezier heeft in het volgen van mensen door de straten van Londen, is de kijker constant aan het vragen wat hij zojuist heeft gezien. Prachtige fotografie en een geweldige inspiratie voor mijn korte film Diversion.
POINT BLANK (John Boorman– 1967)
Minder bekend dan Deliverance van dezelfde regisseur John Boorman, blijft Point Blank toch een van de beste misdaadthrillers uit de late jaren 50 en 60 film noir periode. Met Lee Marvin in de hoofdrol tackelt deze misdadige film het cynisme van de Amerikaanse maatschappij in die tijd dat een handelsmerk van de cinema uit de jaren 70 zou worden. De film heeft een niet-lineaire structuur die atypisch was voor die tijd en is verrassend van begin tot eind, vooral met het aangrijpende, terugkerende shot van Lee Marvin die door een lange gang loopt, onderbroken door flashbacks. Een ongelofelijke film om te ontdekken.
DON’T LOOK NOW (Nicolas Roeg– 1973)
Horrorfilm, thriller, drama over het verlies, de film is al deze dingen tegelijk. Deze film staat vooral bekend om de zeer lange liefdesscène tussen Julie Christie en Donald Sutherland, onderbroken door rustige shots van het koppel, en schittert door zijn visuele en narratieve inventiviteit. Het ijzingwekkende, gruwelijke einde blijft in je hoofd hangen. Ik ben nog nooit zo verrast geweest door een einde als in deze film. Deze film is een uitstekende inleiding tot de Engelse filmmaker Nicolas Roeg, de absolute meester van niet-lineaire films. Zijn andere films, met name Bad Timing en Walkabout, zijn tevens meesterwerken.
THE CONVERSATION (Francis Ford Coppola– 1974)
Een spionagethriller uit de jaren 70. Volgens mij is dit Coppola’s beste film, omdat hij veel soberder en introspectiever is dan zijn andere grote films. Deze film, met zijn paranoïde en meeslepende sfeer, wordt prachtig gespeeld door Gene Hackman en geeft een schitterend beeld van het cynisme van de jaren ’70. Deze postmoderne studie over voyeurisme moet gezien worden in een dubbelprogramma met een ander meesterwerk uit die periode: All the President’s Men.
