De finish van de 50ste editie van FilmFest Gent is in zicht. Het was een geslaagde editie met heel wat verborgen filmparels. Een toffe babbel in het filmfestcafé en vlug haasten naar de volgende film op de planning. Het Fast Forward-team was het hele festival aanwezig en zet graag nog enkele films in de kijker die je zeker gezien moet hebben.
SCRAPPER
Scrapper werd getoond in het kader van het Kidsproof programma, een aanbod voor de wat jongere kijkers van het filmfestival.
De 12-jarige Georgie staat er helemaal alleen voor nadat haar moeder gestorven is. Ze poetst het huis, betaalt netjes de huur (dat ze daarvoor met haar beste vriend Ali fietsen moet stelen is gewoon haar inkomen) en ze weet de ambtenaren van de jeugdzorg aan het lijntje te houden op ingenieuze manier. En dan duikt opeens haar vader Jason op die verdween voor ze geboren werd en ze moet hem niet.
Scrapper is ondanks de zware thematiek (armoede, het overlijden van een ouder…) een hartverwarmende film geworden met een stevig acterende Lola Campbell als Georgie die het haar vader Jason (Harris Dickinson – Triangle of sadness) helemaal niet makkelijk maakt. Regisseur Charlotte Regan sprenkelt bovendien kleine humormomentjes tussen het wat zwaardere werk en hierdoor wordt de film licht verteerbaar – ideaal dus voor de wat jongere kijkers, wat niet wegneemt dat volwassenen evenzeer kunnen genieten. (Evelyne D’Hoker)
20.000 ESPECIES DE ABEJAS
Drie jaar geleden ging Petite Fille met de hoogste eer lopen tijdens Film Fest Gent. De documentaire volgt de 8-jarige Sasha die geboren werd in het lichaam van een jongen, maar zich een meisje voelt. Wel, het Spaanse 20.000 Especies de Abejas (20.000 Species of Bees) kan je een beetje beschouwen als de gefictionaliseerde versie ervan. Ditmaal leven we mee met de 8-jarige Aitor (Sofía Otero) die zich Cocó laat noemen en aan leeftijdsgenootjes verteld dat ze een meisje is. Zijn moeder, de kunstenares Ane (Patricia López Arnaiz), steunt haar hierbij, maar o.a. vader Gorka (Martxelo Rubio) heeft het er moeilijker mee. Het levert een mooi ingetogen drama op waarvoor de piepjonge Otero de acteerprijs won tijdens het recentste filmfestival van Berlijn. (Raf Geusens)
INSHALLAH A BOY (INSHALLAH WALAD)
Soms verschijnen er in hetzelfde releasejaar 2 films met een sterk gelijkend plot. Zo komt het uitgangspunt van Inshallah A Boy grotendeels overeen met dan In Flames, twee titels die overigens in Cannes in première gingen. In Inshallah Walad, zoals de originele titel luidt, maken we kennis met Nawal (Mouna Hawa), een weduwe die na de plotse dood van haar man van de regen in de drup geraakt. Haar man blijkt nog schulden te hebben bij een oom, het huis staat niet op haar naam omdat de papiermolen nooit voltooid werd, … . Aan Nawal om het allemaal recht te trekken. Het resultaat is een overtuigend drama waarbij je als kijker volop meeleeft en wel enkele van haar familieleden de nek zou willen omwringen. (Raf Geusens)
SHAYDA
Gebaseerd op de memoires van de moeder van scenariste slash regisseuse Noora Niasari en geproduceerd door Cate Blanchett, speelt Shayda zich af in 1995 en vertelt het verhaal van Shayda, een Iraanse immigrante in Melbourne die haar gewelddadige man Hossein verlaat met haar zesjarig dochtertje Mona, en onderdak vindt in een opvanghuis voor vrouwen waar Joyce haar beschermt en door het moeilijke juridische proces loodst van een voogdijzaak.
Shayda is een Australische tedere en onthullende film die een evenwicht vindt tussen Shayda’s ontdekking van innerlijke kracht en de offers die ze brengt voor haar dochter, terwijl ze probeert een nieuwe familie voor haar te creëren.
Het sociaal drama is ingetogen, herkenbaar en fascinerend. Het is tevens een overduidelijke viering van de hechte moeder-dochter-band en de veerkracht in de nasleep van huiselijk geweld.
Het titelpersonage wordt vertolkt door Zar Amir Ebrahimi die vorig jaar nog schitterde in de uppercut Holy Spider en ook nu etaleert ze haar acteertalent breedvoerig in Niasari’s langspeelfilmdebuut.
Een meerwaarde voor de film is overduidelijk het verbluffende camerawerk van Sherwin Akbarzadeh, die dit somber drama laat schitteren door zijn warme belichting en diepe schaduwen waardoor de prent makkelijk het sobere, gedesaturiseerde ‘realisme’ dat sociale drama’s maar al te vaak kenmerkt, trotseert.
Niasari zelf omschreef het maken van haar eerste film als een ‘langdurige blootstellingstherapie’ omdat het is gebaseerd op pijnlijke persoonlijke ervaringen. Deze auteursprent is een ware hit in het filmfestivalcircuit en werd door Australië ingezonden voor de Oscar. (Marc Bussens)
