We zijn nu echt van start gegaan. Veel films hebben we uiteraard nog niet gezien. Maar intussen ben ik naar de festivalprinter geweest en stroomden er 26 tickets uit. Zoveel films staan me te wachten en eens zoveel zullen er daarna komen. Niet dat ik ze allemaal zal zien. Tot voor kort bleef ik voor alle films tot op het einde zitten. Maar stilaan voel je dat het leven te kort is en dus geef ik na een half uur de brui aan zagemannen.
Er was dinsdag nog de obligate persconferentie van de jury. Die staat dit jaar onder leiding van Ruben Östlund, van wie verwacht wordt dat hij straks zijn jurycollega’s naar een jacht zal meevoeren tijdens een storm, met alle gevolgen van dien. Brie Larson was er ook en omdat ze gelinkt wordt met het woke-leger kreeg ze de vraag wat ze van de film met Depp vond en of ze de première ging meemaken. Brie antwoordde gevat en toch vaag: “ (waarom) Vraag je me dat? Ik begrijp de correlatie niet of waarom ik specifiek.”
Dinsdagavond kon je omschrijven als het ‘here’s Johnny’-feest. Den ‘Johnny’ werd in Cannes als ster ontvangen voor Jeanne du Barry, de openingsfilm van Cannes. Doorn in het oog van vele Amerikaanse journalisten en een heleboel wokers, want die vonden dat zoiets niet door de beugel kon. Ze vonden zelfs dat de film niet mocht getoond worden, want regisseuse Maïwenn stond ook al op de zwarte lijst. De ex van Luc Besson had in februari onderzoeksjournalist Edwy Penel in het gezicht gespuwd en aan de haren getrokken toen hij rustig aan het lunchen was in een café.
Waarschijnlijke reden van het incident: Penel had een stuk geschreven over de verschillende vrouwen die haar ex-man, regisseur Luc Besson, hadden beschuldigd van verkrachting. Maïwenn, die bekend staat als een heftige criticus van de #MeToo-beweging, heeft de aanval intussen bevestigd, maar wil nog niet uitleggen waarom ze zo heftig reageerde. Het is overigens een beetje een rare madame. Haar film Jeanne du Barry gaat over braaf meisje die via het bed carrière maakte en zich helemaal naar de top katapulteerde.
‘Het verhaal van mijn leven’, zei ze over het verhaal. Echt. Ze kwam laat op de persconferentie aan en Johnny was er niet. ‘Hij komt nog’, klonk het. En jawel, hij kwam een kwartier na het begin van de persontmoeting binnenrennen. Traffic was a bitch. Meteen was de focus op ex-Jack Sparrow gericht en hij ging lastige vragen niet uit de weg. “Voelde ik me geboycot door Hollywood? Als je wordt gevraagd om te stoppen met een film vanwege gebakken lucht, ja, dan voel je je geboycot. Maar ik voel me niet echt geboycot door Hollywood omdat ik niet aan Hollywood denk. Ik heb ook niet veel meer behoefte aan Hollywood. Het is een vreemde en grappige tijd waarin iedereen graag zichzelf zou willen zijn, maar dat mag absoluut niet. Je moet hetzelfde doen als de persoon die voor je staat. Als mensen zo’n leven willen leiden, wens ik hen het beste. Ik sta dan liever aan de zijlijn.”
Ook zijn misprijzen voor de media kwam op een sarcastische manier aan bod. “Het meeste van wat je de afgelopen vijf of zes jaar over mijn leven gelezen hebt, is fantastisch, gruwelijk geschreven… fictie. We moeten hier over een film praten, maar het is alsof ‘ze’ je een vraag stellen: ‘Hoe gaat het met je?’ Maar de onderliggende boodschap is in werkelijkheid: ‘God, ik haat je.’ Dat is het media-ding.”
Voelt Depp dat hij nu zijn comeback heeft beleefd? “Ik blijf me afvragen wat het woord ‘comeback’ betekent, omdat ik niet weg ben gegaan. Ik woon op ongeveer 45 minuten rijden hier vandaan. Misschien stopten mensen met bellen omdat ze toen angstig voor iets waren, maar ikzelf was thuis. Ik heb zitten zitten. ‘Comeback’ is alsof ik naar buiten ga om hier een tapdans te doen. Zo van, ik zal voor jullie dansen en hopen dat jullie mijn dansje goedkeuren. Dat is het idee daarachter. Het is een bizar mysterie.”
De eerste film van de Quinzaine die we na de openingsfilm te zien kregen, bleek een schot in de roos. Le Procès Goldman van Fransman Cédric Kahn heeft het over die bizarre revolutionair Pierre Goldman, zoon van naar Frankrijk geïmmigreerde joodse verzetsstrijders uit Polen, die beschuldigd werd van een reeks gewapende overvallen begin jaren zeventig. Tijdens een van die overvallen werden twee mensen doodgeschoten. Goldman gaf de meeste overvallen toe, behalve die met de moorden. Hij werd een eerste keer tot levenslang veroordeeld. Maar in de gevangenis schreef hij een boek over zijn zaak waardoor die meteen gepolitiseerd werd. Hij kreeg meteen steun van Signoret en Satre en een het proces werd uiteindelijk opnieuw gevoerd.
De film is als de registratie van dat tweede proces en plaatst als het ware uiterst rechts (de Franse staat en de rechtbank) tegenover uiterst links (Goldman). Kahn brengt het rechtsgeding uiterst zakelijk, zonder een spatje melodrama, maar ook niet zonder ironie inherent aan de situatie. Goldman is immers zo’n principiële kerel die te pas en te onpas zijn gedachten spuwt – ‘alle flikken zijn fascisten’ – dat hij riskeert om zichzelf de das om te doen. Zijn advocaat raakt zo gefrustreerd dat hij bijna begint te huilen. Ook de finale is een en al ironie. Zelden zo’n uitgezuiverd rechtbankdrama gezien.
De Japanse cineast Hirokazu Kore-eda was ook dit jaar met een film in de officiële competitie. Hij lijkt wel heel bewust elk jaar een film klaar te stomen voor Cannes. Broker wordt opgevolgd door Monster en het is opnieuw een film over het conflict en de relatie tussen kinderen en volwassenen. Maar deze keer heeft hij het rechtlijnige van zijn vorige films achter zich gelaten. In het eerste deel focust hij zich op een alleenstaande moeder die ontdekt dat haar zoon mogelijk mishandeld werd door zijn leraar. Ze gaat klagen, maar krijgt van de schooldirectie alleen maar buigingen en excuses.
In het tweede deel volgen we de leraar die door de hel gaat en in het derde deel wordt het verhaal van de jongen verteld. Door het wisselen van de point of view worden oorspronkelijk waarheden op drijfzand gevoerd en merken we dat dé waarheid veel complexer is dan je zou denken. Het is een bekend concept in veel films, maar Kore-eda brengt dat op zijn eigen manier als filmauteur. Maar Shoplifters was toch krachtiger in zijn emotionele drive. Anderzijds is Monster zo’n film die je gemakkelijk snel twee keer achter mekaar kan zien omdat er zoveel kleine details zijn die je ontgaan. Voorlopig schat ik deze Kore-eda eerder middelmatig in als kanshebber voor de Gouden Palm.
Catherine Corsini nodigen ze ook maar uit in Cannes omdat ze een Française en een vrouw is. Geen enkel van haar films stijgt uit boven de gemiddelde televisiefilm. Le Retour zit in competitie, maar buiten goede bedoelingen en enkele sterke actrices gaat ze een heel lage score halen. Het verhaaltje is ook maar zo-zo. Een zwarte vrouw, de meid van een blank Parijs gezin, keert met haar twee dochters terug naar Corsica waar zowat alle familieleden een (brave) evolutie doormaken. Maar so what, de films van Corsini zijn toch maar voor de Franse markt bedoeld.
In Variety stond nog iets leuks te lezen: al de films die van de respectieve juryleden van de verschillende edities die de hoogste én de laagste score kregen. Paris Texas en Parasite kregen de hoogste score én kregen later ook de Gouden Pam. Maar Ruben Östlunds Triangle of Sadness bleek vorig jaar niet de topfavoriet van de jury. Dat was Decision to Leave. De twee films die het laagste scoorden waren (niet toevallig) films van Sean Penn: The Last Face en Flag Day.
Terwijl ik de laatste hand leg aan de laatste alinea van mijn dagboek rent Harrison Ford over de rode loper, met een zweep knallend naar de bad guys in hun tuxedo en fototoestellen. Misschien iets voor de zesde film (met een 90-jarige Harrison): Indiana Jones and the Golden Palm.
