Op een filmfestival mag er naast films kijken ook weleens stilgestaan worden bij hete discussies die noodzakelijkerwijs moeten gevoerd worden. Film Fest Gent breekt al jaren een lans voor de Belgische film en nodigde daarom – waar mogelijk – alle Belgische regisseurs die ooit hun film mochten presenteren in Gent op de rode loper uit. Het legendarische kiekje werd voorafgegaan door een niet te misverstane state of the union van Angelo Tijssens die aangaf dat er niet alleen een probleem is in Hollywood voor de scenaristen, maar ook bij ons. En waar zit dat verdomde filmprogramma op televisie toch en waarom werden de subsidies van Vertigo geschrapt? Fast Forward zat op de eerste rij geboeid te luisteren en pikte ook nog een paar filmtips voor je op.
POOR THINGS
Als er één film die je dit festival gezien wil hebben, is het Poor Things wel. De langverwachte en veelbesproken film van Yorgos Lanthimos. Bella Baxter, gespeeld door alweer een verbluffende Emma Stone, is een Frankenstein-achtig personage. Na een ingreep door de lugubere professor Godwin Baxter loopt haar geest niet synchroon met haar lichaam. Hij wil haar dan ook zo goed mogelijk beschermen voor de buitenwereld. Tot ze op een dag de snoodaardige advocaat Duncan Wedderburn ontmoet en haar de wijde wereld laat zien. Wat volgt is een morele tocht en een andere kijk op de wereld. Uiteraard met passioneel “furious jumping” inbegrepen. Poor Things brengt een boeiend verhaal met amusante dialogen en een setting alsof het recht uit een Tim Burton film zou komen. Één ding is zeker: hier zit Oscar materiaal in. (Bjarne Meskens)
BLACKBIRD BLACKBIRD BLACKBERRY
In haar derde langspeler portretteert Elene Naveriani een 48-jarige vrouw die alles in haar leven heeft behalve een man, of een lul zoals ze het zelf mooi omschrijft. De andere dorpelingen kijken wel meelijwekkend op haar neer, maar ze kan ten minste voor zichzelf zorgen. De film begint wanneer Etero (Eka Chavleishvili) bijna een rivier in sukkelt, wat een bijna-doodervaring oplevert. Of het aan de val ligt of niet laten we in het midden, maar niet lang daarna gaat ze voor het eerst naar bed met een man. De getrouwde koerier Murman (Temiko Chinchinadze) ziet wel een toekomst met deze eigenares van een drogisterij, de vraag is alleen of de drang naar lust een einde kan maken aan haar vrijheid. Blackbird Blackbird Blackberry is een rauwe film en niet altijd mooi om te zien, maar dat is het leven nu eenmaal ook niet. Rauwe doodseerlijke cinema, ook al voert de camera een soms iets te traag pad om van een inkoppertje te kunnen spreken, maar indruk maakt het gedurende anderhalf uur wel. (Didier Becu)
SWEET DREAMS
Ook al willen we de Nederlandse lezers niet tegen de borst stuiten, mag je toch wel zeggen dat het filmlandschap aldaar gedomineerd wordt door (te mijden) romcoms en een niet te stoppen vloed van oorlogsfilms over de Nederlandse Bevrijding. Een uitzondering is Sweet Dreams – ook uitgebracht als Zoete Dromen – ook al is de vrouw achter de camera (Ena Sendijarević) van Bosnische afkomst. Ena Sendijarević opent een pijnlijke bladzijde in de Nederlandse geschiedenis door ons terug te voeren naar het kolonialisme van Nederlands-Indië (het huidige Indonesië) aan het begin van de 20ste eeuw, dat vergelijkbaar is met dat van België en de wantoestanden in Congo. Ena Sendijarević maakt er een klassiek familieportret met verstrekkende gevolgen van de landheer die een groter hart heeft voor zijn Indische huishoudster dan voor zijn eigen ijskille echtgenote Agatha (fantastisch vertolkt door Renée Soutendijk). De film werd acht keer genomineerd voor een Gouden Kalf (de Nederlandse Oscars) en wist er zes van te verzilveren waaronder één voor Ena Sendijarevic als beste regisseur en Renée Soutendijk voor de beste hoofdrol. Je kan wel stellen dat Sweet Dreams net iets te oubollig klassiek is, maar het magistrale camerawerk van Emo Weemhoff – die ook een Gouden Kalf kreeg – maakt binnen de kortste metten brandhout van dit nutteloos stukje kritiek. Zonder meer één van de beste Nederlandse films in jaren (Didier Becu)
ONDER DE BLOTE HEMEL
Het verhaal van de Nederlandse jeugdfilm Onder de Blote Hemel van Amsterdamse filmmaakster Lilian Sijbesma, volgt Elvie, een nieuwsgierig en eigenzinnig tienjarig meisje dat in een bos in een stacaravan woont met Emma, haar verstandelijk mindervalide moeder. Emma is een liefdevolle, naïeve vrouw die haar emoties amper kan controleren en moeite heeft om anderen te begrijpen. Ze is tevens de dochter van campinguitbater Bucko.
Deze vlot gemaakte jongerenprent staat bol van biologerende close-ups en speelt zich af tijdens een lange zomer waarin Elvie’s leven op het punt staat voorgoed te veranderen. Terwijl ze langzaam volwassen wordt, begint ze de wereld te zien en te begrijpen op een manier waartoe haar moeder niet in staat is.
Onder de Blote Hemel is een interessant, diep emotioneel, maar wat dun coming-of-age-verhaal dat reflecteert over vertrouwen, liefde, frustratie, eenzaamheid en verantwoordelijkheid.
Debutante Ylse Ringeling is uitstekend als de ontluikende Elvie en enkele opmerkelijke bijrollen van onder meer voormalige topactrice Johanna ter Steege (Spoorloos, Tot Ziens) en Renée Fokker (Het Paradijs, Blind Date), zijn lekker meegenomen.
Aandoenlijk daarenboven is dat Belgisch topacteur Johan Leysen in deze film én bovendien in de rol van de medisch degenererende opa Bucko, zijn allerlaatste rol vertolkt voor zijn onverwacht overlijden eerder dit jaar. Voor de eerste vertoning van Onder de Blote Hemel op het Film Fest Gent, bracht programmadirecteur Wim De Witte een gepaste en pakkende hulde aan deze iconische Belgische film- en theaterlegende. Alleen al voor zijn Leysen’s (laatste) prestatie is Onder de Blote Hemel, een must. (Marc Bussens)
LATE NIGHT WITH THE DEVIL
Een goede Late Night Show hebben we in België nooit gekend. In de Angelsaksische landen zijn deze sensationele shows al decennialang een populair fenomeen. De Australische broers Cameron en Colin Cairnes gebruikten Late Night Shows uit de Jaren 70 als inspiratie voor hun pseudo found footage- horrorfilm Late Night With the Devil. Het resultaat is een cheesy, maar sfeervolle productie met oog voor detail. Regisseur Colin Cairnes was aanwezig voor een korte, maar geestige (pun intended) Q&A na de film. (Joris Verpoest)
AUGURE
Koffie (Marc Zinga) en de zwangere Alice (Lucie Debay) gaan trouwen, maar moeten daarbij de Congolese tradities respecteren. Ze trekken daarom naar Koffie’s geboorteland om officieel toestemming te vragen en tegelijkertijd ook de bruidsschat te betalen. Alleen is het geen warme ontvangst met open armen. Als je Koffie’s moeder moet geloven is met hem zelfs de duivel teruggekeerd. Dat klinkt allemaal nog vrij rechtlijnig, maar onze landgenoot Baloji voegt daar nog eeuwenoude rituelen, kleurrijke visioenen en een clash tussen 2 bendes die – als wij het juist geïnterpreteerd hebben – het oude geloof en de nieuwe generaties voorstellen, aan toe. Het levert een bijzonder fraai geschoten Belgische Oscar-inzending op die op een groot scherm helemaal tot zijn recht komt, maar meerdere kijkbeurten nodig heeft om de puzzel helemaal te leggen. (Raf Geusens)
