De kwaliteit van de films blijft aan de middelmatige kant. Maar af en toe zit er toch een verrassing tussen. Sean Baker (Red Rocket) kwam op de proppen met zijn beste film tot op heden. Anora is een uitstekende en zeer vermakelijke komedie die qua acteren en tempo een beetje John Cassavettes aanvoelt. Protagonist is Ani, een taaie call girl die omdat ze Russisch spreekt Ivan, de jonge zoon van een steenrijke Russische zakenman (en wapenhandelaar?), moet verwennen. De rotverwende en hedonistische jongen heeft geld genoeg om Ani exclusief in te huren. Het klikt tussen de twee en ze besluiten in Las Vegas te trouwen. En dan beginnen te problemen. Anora is als de realistischere versie van Risky Business met geweldige acteurs en hilarische scènes. Het komt nooit tot een melodrama en de personages zijn geen wandelende clichés. Kan een prijs winnen. Sommigen denken zelfs de Gouden Palm, maar mogelijk is de inhoud net iets te lichtvoetig om de jury te overtuigen.
Een ander vrouwelijk hoofdpersonage treffen we aan in de nieuwe van Paolo Sorrentino. Parthenope is een beeldschone vrouw die door haar broer en jeugdvriend begeerd wordt. Maar dan slaat het noodlot toe en het meisje gaat op zoek naar haar identiteit. In de liefde lijkt ze niet meer te geloven. Met Parthenope begeeft Sorrentino zich nog maar eens op de Fellini-pad. Zoals Fellini in Roma een eerbetoon brengt aan de Italiaanse hoofdstad, probeert de regisseur van La Grande Bellezza de schoonheid en lelijkheid van Napels visueel te schetsen. Verwacht geen camerapirouettes zoals in zijn vorige films. Het (heel mooie) camerawerk is vrij rustig en conventioneel. Maar Parthenope wordt nooit een bevredigende ervaring. Sorrentino heeft uiteindelijk weinig te vertellen, ook al pretendeert hij diep te graven.
Litouwen werd vertegenwoordigd door de woordloze 3D-animatiefilm Flow, over een kat die tijdens een zondvloed op een boot belandt waar nog andere dieren hun toevlucht zoeken. De computeranimatie haalt nooit een Pixar-niveau, maar de prent is origineel en voor een heel breed publiek.
Een grote ontgoocheling was Maria, een semi-biopic over actrice Maria Schneider. Jessica Palud vertelt weinig over het leven van Schneider, maar spitst zich toe op het effect dat de onverwachte seksscène in Last Tango in Paris had op de vrouw. De stelling van Palud is dat Schneider aan de drugs ging omdat haar vertrouwen werd geschaad door regisseur Bernardo Bertolucci en acteur Marlon Brando. Die wereldberoemde/beruchte scène zal haar geen deugd gedaan hebben, maar het is totaal niet bewezen dat die ene scène de actrice zou gekraakt hebben. Schneider ging overigens door met acteren en had nog een redelijke carrière met een straffe rol in Profession Reporter. Met de vinger wijzen naar Bertoluccci past natuurlijke beter binnen een #MeToo-opzet. Want dat verkoopt tegenwoordig. Meest opvallende aspect van de film: Matt Dillon in de rol van Brando en hij is zeer geloofwaardig.
