Een sterk festival is dit niet. Veel teleurstellingen, zwakke prestaties van grote namen en weinig of geen uitschieters. Maar gelukkig was er Sauvages, een poppenanimatiefilm dat voor een deeltje geproduceerd werd door België. Een jong meisje in Borneo adopteert een jonge orang-oetan en krijgt haar neefje, dat nog in stamverband leeft, op bezoek. Wanneer ze in de jungle verloren lopen, worden ze geconfronteerd met vele gevaren. Maar het grootste gevaar komt van de houthakkers die geen zier geven om de natuur. Uitstekend gemaakt en voor een heel breed publiek. Zal zeker opduiken in animatie- en kinderfilmfestivals.
Een van de betere films was het knap geregisseerde Limonov – The Ballad van Kirill Serebrennikov. Deze biopic over dichter-schrijver Edouard Limonov schetst de ziel van een paradoxaal man. Limonov was een vat vol tegenstrijdigheden. Hij trok naar de VS, maar noemde zich geen dissident. Hij werd geboren in Oekraïne, maar steunde de bezetting van de Krim. Hij haatte het Westen, maar ook de Russische maatschappij. Hij stichtte een ultranationalistische bolsjewistische partij die voor sommigen communistisch was en voor andere neofascistisch. Ben Whishaw is ronduit schitterend als de bizarre Limonov en maakt zeker kans op de prijs voor de beste acteur.
Dat Chinezen ook crowdpleasers kunnen maken bewijst Black Dog. Een man die in de gevangenis zat, keert aan de vooravond van de Olympische Spelen terug naar zijn geboortestadje. Een groot deel van het verloederde plaatsje in de middle of nowhere zal strakst afgebroken worden omdat de bevolking vertrokken is na de sluiting van de mijnen. De huisdieren werden achtergelaten waardoor er een enorme hondenplaag heerst. De man heeft zijn zinnen gezet op het vangen van een gevaarlijke zwarte hond omdat hij dan een flinke beloning kan innen. Maar het beest laat zich niet zomaar kisten. Zeer origineel, knap gefotografeerd en heel entertainend. Zou een kans in onze bioscopen moeten krijgen.
Leos Carax kwam aandraven met een 44 minuten durend filmpje dat je zou kunnen omschrijven als een zelfportret in Godard-taal. C’est pas moi maakt gebruik van associatieve montage, nadrukkelijke teksten, zelfreferenties, shots uit de vorige films van de regisseur en pure onzin. Maar deze collage is bijzonder leuk omdat ze nooit hermetisch wordt (zoals vaak bij Godard).
Wat The Substance in de competitie van het festival deed, mag Joost weten. Waarschijnlijk wilde men nog een film van een vrouw, die ook nog Française is, bij de groep hebben. Demi Moore speelt een celebrity die beseft dat ze te oud is geworden voor haar producer. Ze spuit zich in met een wonderproduct (The substance) waardoor een jongere versie zich afsplitst. De film oogt als een slechte Netflix-film met flauwe hommages aan The Shining en Cronenberg-films, plat commercieel bloot – wanneer een man naakt toont, is het male gaze, wanneer een vrouw het doet, is het feminisme – overacterende sterren en lelijke fotografie. In Cannes zit er jaarlijks wel een stinker tussen. Maar het grote publiek leek deze trash vreemd genoeg wel te lusten.
