Een van de beste films van het festival is Ernest Cole: Lost and Found van Raoul Peck. Deze documentaire over de Zuid-Afrikaanse fotograaf Ernest Cole wordt bijna uitsluitend via zijn schitterende foto’s verteld. Via Coles eigen stem (ingesproken door de warme stem van Lakeith Stanfield) krijgen we een idee van het leven tijdens de Apartheid in Zuid-Afrika, maar ook van de groeiende depressie bij Cole die zijn verbanning naar Amerika niet aankon. De kapstok van de film is echter een mysterie. In een Zweedse kluis werd een enorm archief van Cole teruggevonden, maar niemand weet wie dat daar gelegd heeft. Ook de bank kan of wil geen verduidelijking geven. Heel knap document. Moet je zien.
Als grote David Cronenberg-fan valt het zwaar om dit te schrijven. Maar met The Shrouds levert hij de grootste stinker uit zijn carrière af. In dit zeer persoonlijk drama (dat eerder creepy is dan spannend) heeft Cronenberg-stand-in Vincent Cassel een camera in het graf van zijn overleden vrouw geplaatst. Wanneer dat graf en ook andere graven worden vernield, vermoedt hij een complot. Intussen raakt hij verlekkerd op zijn schoonzus (Diane Kruger die ook de overleden vrouw speelt). Je voelt wel wat Cronenberg hier wil doen, maar het werkt van geen kanten. Het praatzieke scenario raakt kant noch wal, is vreselijk opgebouwd met personages waar je geen hoogte van krijgt en die uiteindelijk niets te doen hebben. De film is niet spannend en niet angstaanjagend, enkel enorm vervelend. Misschien heeft Tarantino gelijk dat regisseurs moeten stoppen op hun hoogtepunt. Het lijkt wel of de regisseur van The Fly zijn verstand verloren heeft.
Het moet feest zijn ten huize Lanthimos. Terwijl Yorgos in de officiële competitie zit met zijn surrealistische komedie Kinds of Kindness, heeft echtgenote Ariane Labed een film in de Un Certain Regard-competitie. September Says toont (bedrieglijk) een slice of life. Twee zussen, de ene introvert, naïef en schuw, de andere bazig, intelligent en assertief, leven bij hun alleenstaande moeder van Indische origine. Wanneer het pestgedrag op school, gericht tegen het schuwe meisje, de spuigaten uitloopt, moeten ze voor een korte periode verhuizen. De film is geen thriller en er lijkt weinig te gebeuren, maar in de finale blijkt er heel veel gebeurd te zijn. Een van de beters Certain Regard-films.
Het eerbetoon van Chiara Mastroanni aan haar vader Marcello in Marcello Mio kon me weinig boeien en schelen. De metaprent wordt nooit echt grappig of verrassend. De film begint met een klacht van regisseuse Nicole Garcia dat Chiara te veel als Marcello acteert en te weinig als Catherine (Deneuve). Chiara gaat dan maar op zoek naar de vader in zichzelf. Heel Frans en eerder een televisiefilm dan een stijlvolle bioscoopfilm.
Met Le Fil kroop acteur Daniel Auteuil voor en achter de camera. Hij speelt een advocaat die de verdediging van de vermeende moordenaar van zijn vrouw, een brave huisvader met vijf kinderen, op zich neemt. Hij gelooft dat dit een heel eenvoudig en duidelijk dossier is en dat hij het proces gemakkelijk kan winnen. Een heel klassiek rechtbankdrama dat boeit door een gefocust script en een verrassend einde, maar visueel geen vuurwerk biedt.
