Cannes 2025 #7: Eindelijk lachen geblazen 

De Braziliaanse Bacurau-regisseur Kleber Mendoça Filmo maakte met O Agente Secreto zijn beste film tot op heden. Deze politieke film heeft een lange aanloop en is nogal praatziek, maar scène na scène palmt hij je helemaal in. Wagner Moura vertolkt een man die in de jaren zeventig naar Recife trekt om te schuilen in een buurt waar veel vluchtelingen voor de dictatuur onderdak vinden. Mendoça Filmo geeft mondjesmaat meer informatie mee over wie deze man is en waarom hij geviseerd wordt door de overheid. Hij weet daarbij heel originele narratieve ingrepen te bedenken. Zelden heb je zo’n geweldige en gewelddadige climax gezien in combinatie met een anticlimax. Zal meer dan waarschijnlijk een prijs krijgen. Misschien een voor beste script of beste acteur.

Zoals Vingt Dieux vorig jaar is Météors van Hubert Charuel de Franse publiekslieveling van dit festival. De prent heeft inhoudelijk wat overeenkomsten met Mean Streets van Scorsese. We volgen twee dikke vrienden, de ene een onverantwoordelijke alcoholist, de andere een jongen die zijn identiteit nog moet vinden. Wanneer ze om aan geld te komen een prijswinnende kat proberen te stelen, moeten ze voor de rechter verschijnen. Die stelt een ultimatum: een vaste job zoeken en geen alcohol meer, anders wacht de gevangenis. Dat blijkt een onbegonnen zaak. Charuel weet de eerste helft te spekken met lichte komedie, maar bouwt geleidelijk op naar sterk drama. Het publiek was er wild van.

To Vigo I go is vooral een interessante documentaire voor wie de Braziliaanse regisseur Carlos ‘Caca’ Diegues niet kent. Geen hoogstaande film, maar zeker verdienstelijk omdat de legendarische filmmaker, die de Braziliaanse cultuur op de filmkaart zette, een eerbetoon verdient.

Spitsville van Michael Angelo Covino werd het hoogtepunt van de dag. Deze Cannes Premiere is zowat het tegengestelde van wat je in Cannes doorgaans te zien krijgt: een heerlijk komedie die de grappen tot aan het einde weet vol te houden. De prent schiet uit de startblokken wanneer een koppel getuige is van een ongeval met dodelijke afloop. De ervaring doet de vrouw bekennen dat ze haar man ontrouw is geweest en wil scheiden. Haar echtgenoot krijgt een zenuwcrisis en rent naar zijn beste vriend op zoek naar troost. Die bekent dat hij en zijn vrouw het goed hebben omdat ze een open relatie hebben. Ze mogen naar bed gaan met wie ze willen. Dat is echter de start van een chaos waarbij nieuwe koppels ontstaan en niemand meer weet op wie ze nu echt verliefd zijn. Mogelijk dé komedie van het jaar. Had in competitie moeten zitten, maar zoals documentaires zijn komedies niet zo gewenst voor de Gouden Palm (Anora was ook een komedie, maar met tragisch kantje).

Gouden Palm-winnares Julia Ducournau (Titane) keerde terug naar Cannes met het drama Alpha. Ze had duidelijk een vrij hoog budget om goede acteurs en een uitstekende DOP in te huren. Maar het verhaaltje over een jong meisje dat stilaan een band vormt met de doodzieke en aan drugs verslaafd broer van haar moeder stelt niets voor. De film is deel psychodrama deels bodyhorror, maar met dat laatste wordt niets gedaan. Ducournau brengt het melodrama zeer nadrukkelijk, maar nooit boeiend en relevant. De zwakste competitiefilm tot nu toe.