Cannes 2025 #5: Richard Linklater, Raoul Peck en Lynne Ramsey maken indruk 

Met Sons of the Neon Night kregen we de duurste Hong-Kong-productie ooit te zien. Maar vraag niet waarover deze actiefilm handelt. Regisseur Juno Mak lapt zowat alle narratieve en andere regels aan zijn laars. Het verhaal is niet te volgen, de videogame-achtige actiescènes zijn wel spectaculair, maar onoverzichtelijk en de vele personages hebben geen enkele persoonlijkheid. Het publiek liep dan ook in bosjes naar buiten.

Nog een tegenvaller was de competitiefilm Renoir van Hayakawa Chie. Dit portret van een jong meisje dat geconfronteerd wordt met de nakende dood van haar terminale vader en hierdoor gefascineerd raakt door het bovennatuurlijke, kabbelt gedurende twee uur naar de eindgeneriek, maar laat je spijtig genoeg koud omdat de scènes nooit scherp dramatisch zijn. Het is geen slechte film, maar je hebt momenten dat je naar het plafond staart. Wat de film vooral ontbreekt, is mysterie.

Een veel betere film kregen we van Richard Linklater die in Frankrijk de tournage van Jean-Luc Godards baanbrekende A Bout de Souffle reconstrueerde. Linklater nam al de juiste beslissingen. Hij castte voor de vele bekende gezichte (Godard, Belmondo, Truffaut, Chabrol enz.) allemaal onbekende gezichten, maar toch met een specifieke element waardoor je onmiddellijk weet met wie je te doen hebt. De acteur die Godard speelt doet het voortreffelijk en zijn stem is helemaal die van de koppige filmrevolutionair. Slim ook van Linklater om de montage relatief klassiek te houden en geen Godard-imitaties te plegen.

Haïtiaan Raoul Peck levert na Ernest Cole: Lost and Found opnieuw een absolute topper af. In Orwell: 2+2=5 gebruikt hij de schrijfsels van George Orwell – vooral 1984 – om een portret te schilderen van de autoritaire regimes anno 2025 (Myanmar, Rusland, VS, Hongarije enz.) en aan te toen hoe profetisch Orwell wel was. Werkelijk alles wat hij voorspelde, is uitgekomen. Interessant moment tijdens de screening: bij het item ‘doublespeak’ werd als voorbeeld ‘antisemitisme’ gebruikt en het publiek barstte uit in applaus. Ga de film straks zien en lees wat er bij dat woord geschreven is. Dit is een film die men op alle scholen zou moeten vertonen, maar dat gaat niet gebeuren, want Big Brother is watching us. Een schande dat de film niet in competitie zit. Blijkbaar heeft het festival iets tegen documentaires die het opnemen tegen fictiefilms.

Even leek het dat Die My Love van Schotse Lynne Ramsay niet op het festival zou zijn. Maar op de valreep werd hij toch meegenomen. In typische Ramsay-stijl toont de cineaste van You Were Never Really Here de psychische aftakeling van een vrouw (Jennifer Lawrence) met postnatale depressie. In het begin is alles prima in haar relatie met haar echtgenoot (Robert Pattinson), maar dan begint ze te vereenzamen en te fantaseren. Heel knap. Jennifer Lawrence maakt veel kans op de prijs voor de beste actrice.