Subscribe Now
Trending News

Blog Post

FAST FORWARD IN CANNES : DAY 4
JULIE ZWIJGT (c) Paradiso Films
Festivalblog

FAST FORWARD IN CANNES : DAY 4 

Moeten films altijd grote verhalen vertellen? Het Franse Vingt Deux (of Holy Cow) bewijst van niet. Deze Ken Loach-achtige slice of life, zonder sociale kritiek weliswaar, vertelt over de 18-jarige zoon van een kaasmaker. Hij leeft van de ene dag in de andere zonder verantwoordelijkheden. Tot plots zijn pa sterft. De jongen moet nu voor zijn zusje zorgen en ook nog geld verdienen in een gebied dat volledig afhankelijk is van de landbouwsector. Dit volwassenwordingsdrama wordt nooit zwaar, melodramatisch en heftig en evolueert met een vleugje humor naar een bevredigend einde. In Cannes bleek de prent een echte crowdpleaser. 

The Damned kon je moeilijk een crowdpleaser noemen. Deze oorlogsfilm/western toont een groep van noordelijke soldaten die vooruit worden gestuurd om te verkennen. Op een paar incidenten na waar de vijand nooit te zien is, gebeurt er niets. Oorlog is hier eentonig en vervelend en dat zal waarschijnlijk wel zo zijn. The Damned heeft wat weg van Southern Comfort, maar dan zonder enige dramatiek of spanning. Het is heel bewust een anti-dramatische western geworden. 


Het doet goed dat de Vlaamse deelnemer aan de sectie Semaine de la Critique een heel degelijk debuut is. Julie zwijgt schetst het dilemma van een jong talent in het tennis. De coach van Julie wordt plots op non-actief gesteld, want er is ‘iets’ gebeurd. Het meisje wordt gevraagd om haar ervaringen mee te delen omdat ze heel dicht bij hem stond. Maar ze weigert te praten. Dit debuut van Leonardo van Dijl is een bescheiden filmpje, maar oogt fris en origineel en behandelt het thema opvallend subtiel. En wonder-DOP Nicolas Karakatsanis haalt nog eens zijn enorme talent boven. Zou misschien een Camera d’Or voor beste debuutfilm kunnen winnen. Vlaanderen is alvast een jong filmtalent rijker.

Het Roemeense Three Kilometers To The End Of The World van Emanuel Parvu biedt exact wat je verwacht van een hedendaagse Roemeense film. Je hebt bijna de indruk dat Cristian Mungiu achter de camera zat. Het drama speelt op een geïsoleerd eiland van de Donau. Een jongen wordt afgeranseld en de ouders willen klacht neerleggen. Maar al snel blijkt dat de jongen homoseksueel is, iets wat hij tot dan toe verborgen heeft gehouden. De conservatieve gemeenschap doet nu alles om het incident in de doofpot te stoppen en ouders willen hun zoon ‘bekeren’. Een uitstekend geacteerd en prima drama, maar net niet origineel genoeg om in de prijzen te vallen. Tenzij misschien scenario.

Griek Yorgos Lanthimos keert terug naar zijn surrealistisch-absurde roots van zijn eerste Griekse film met een triplettefilm. Kinds of Kindness gaat van start met een werknemer (Jesse Plemmons) die letterlijk alles doet voor zijn baas (Willem Dafoe). Meteen het beste verhaal van de drie, een die op een krankzinnige manier weergeeft hoe het eraan toegaat in bedrijven. Lanthimos had dit in Vlaanderen moeten filmen. De tweede film van ongeveer een uur handelt over een agent (Plemmons opnieuw) die in een Stepford Wives-situatie belandt en de derde film schetst hoe een vrouw (Emma Stone) haar plaats binnen een sekte verliest. Het probleem met een verzamelfilm is dat er altijd één sterker is dan de anderen, waardoor de balans uit evenwicht is. Maar Lanthimos trakteert je toch wel op een leuk portie amputaties, kannibalisme, groepsseks, verkrachtingen en een wreed accident.

Paul Schrader mocht nog eens meedoen in de competitie nadat hij naar eigen zeggen voor lange tijd geweerd werd. Hij kwam aandraven met Oh, Canada, een verfilming van Russell Banks. Het is een heel atypische en opvallend zachte Schrader die qua structuur een beetje in de buurt komt van Mishima. Richard Gere speelt een oude documentairemaker die aan de vooravond van zijn dood nog een interview wil geven. Hij kampt immers al een hele leven met schuldgevoelens omdat hij naar Canada vluchtte (omdat hij niet naar Vietnam wilde). Schrader cirkelt rond mogelijke onthullingen van geheimen uit het verleden, maar uiteindelijk krijg je er weinig, wat deze prent een beetje verzwakt. Interessant, maar niet de Schrader die je ooit hoopt te zien.

Kinds of Kindness

Oh, Canada

Related posts