Je moet nu langer in de rij staan dan vorige jaren, voor bijna alle films. Toch ben je met je ticket zeker van je plaats, zou je denken. Dat bleek niet zo te zijn bij de vertoning van de kortfilm van Pedro Almodovar. Last Minute-mensen (zonder ticket) mochten eerder binnen dan mensen met een ticket. Wat een heel kleine revolutie opleverde. Dit foutje heeft ervoor gezorgd dat nu heel wat toeschouwers paranoïde zijn geworden en het zekere voor het onzekere nemen. Je zou eens niet binnen kunnen bij de films die iedereen wil zien. Zoals de vijfde Indiana Jones.
Ik keek er heel erg naar uit om Indiana Jones and the Dial of Destiny (Buiten Competitie) te zien. Ik hoopte op een verbetering van The Kingdom of the Crystal Skull en misschien op mijn favoriet The Last Crusade. De intro-actiesequens met een digitaal jonger gemaakte Harrison Ford werkte alvast prima en Mads Mikkelsen bleek een uitstekende slechterik. Maar de ene achtervolging na de andere stapelde zich op – geen probleem daarmee – maar ook de onzin rond een toestel dat de tijd kan manipuleren. En dan in de finale werd alles ridicuul in het kwadraat, Monty Python bijna. De coda had dan weer iets van het slechtste uit Crystal Skull.
James Mangold heeft zeker zijn best gedaan om een heel behoorlijke avonturenfilm uit zijn mouw te schudden, maar zoals Indiana Jones is ook het genre aan vernieuwing toe. Dial of Destiny, hoe virtuoos de actiescènes ook zijn, voelt oubollig aan, niet meer van deze tijd. Raiders of the Lost Ark was begin jaren tachtig fris in zijn retrogevoel. Dial of Destiny voelt echter een beetje overbodig aan of toch zeker als iets dat men niet echt wilde moderniseren. Dus al wie Indiana Jones apprecieert vanwege de nostalgie komt beslist aan zijn of haar trekken. Maar wie hoopt op iets nieuws krijgt meer van hetzelfde. Harrison Ford bleek alvast in zijn nopjes over de film; dat liet hij duidelijk blijken op de persconferentie. Misschien was hij ook blij dat Shia LaBeouf niet meer in de film zit. De wraak van Steven Spielberg? Want Shia had een hele tijd geleden idiote uitspraken gedaan over Steven. Maar net zijn verdwijning is een van de essentiële drives van het Indiana Jones-personage in de film. Hoe dat functioneert, weet u over een maand.
Viel Dial of Destiny een beetje tegen, dan bracht de dag toch nog interessante films én een kanshebber op de Gouden Palm op.
Rosalie (Un Certain Regard) : Halverwege deze Franse film denk je: The Elephant Man op zijn Frans. En niet lang daarna krijg je het Adagio for Strings van Barber in een droomsequens. Er bestaat geen duidelijkere verwijzing naar de film van David Lynch dan dit muziekstuk. Maar de look van Rosalie is toch helemaal anders, meer die van een klassiek boerendrama dat begin 20ste eeuw afspeelt of van een verfilming van een D.H. Lawrence-verhaal. Het titelpersonage wordt bij de aanhef ‘verkocht’ aan een herbergier (Benoît Magimel) in de buurt van een grote wasserij. De man krijgt de shock van zijn leven wanneer hij merkt dat zijn bruid overal behaard is. Om het café van de financiële ondergang te redden, besluit Rosalie haar baard te laten staan om er munt uit te slaan. De mensen van de wasserij, die niets gewoon zijn, zijn aanvankelijk gefascineerd door haar verschijning, maar dan begint bijgeloof en haat tegen mensen die anders zijn de bovenhand te halen. Nooit echt verrassend en heel klassiek, maar toch degelijk.
The Zone of Interest (Competition) De Gouden Palm? Meer dan waarschijnlijk. Jonathan Glazer, een Kubrickiaanse regisseur die weinig films maakt, maar altijd uniek uit de hoek komt, adapteerde het boek van de zopas overleden Martin Amis, in een afstandelijk en toch aangrijpend document. Adapteren is een groot woord, want van het boek blijft niets over in de film. The Zone of Interest begint met een bucolische picknick van een gezin. Blijkt dat we in 1942 zijn. Het gezin is dat van de commandant van het vernietigingskamp van Auschwitz. Glazer toont het dagelijks leven van die familie aanvankelijk vooral vanuit het standpunt van de vrouw van de kampcommandant (Sandra Hüller). Ze is trots op haar paradijselijke moestuin en haar titel van Queen of Auschwitz. Achter de muren van de tuin zien we vooral schouwen. Eigenlijk gebeurt er niets: het banale en saaie leven van banale mensen. Maar de soundtrack vol geweerschoten, gebrul en gegil in de verte vertelt een heel ander verhaal. Soms sijpelt er iets door van achter de muur: een bontjas of een diamant in een tube tandpasta die de vrouw krijgt. The Zone of Interest is als een Kubrickiaanse reconstructie van de banaliteit van het kwaad. Heel krachtig en dat gaat de jury zeker ook vinden.
Perdidos en la Noche (Un Certain Regard) In deze Mexicaans prent gaat een jonge kerel op zoek naar zijn drie jaar eerder verdwenen moeder. Een spoor leidt naar een huis – meer een bunker dan een villa – van een kunstenaar en zijn even beroemde vrouw. De jongen en zijn liefje worden aangenomen als hulpjes in het huishouden, maar de kunstenaar heeft snel door dat die meer zoeken dan enkel een baan. Dit drama probeert vooral de verantwoordelijkheid van de rijke burgerij bij de verdwijning van zoveel mensen in Mexico aan te klagen. Dat werkt tot op zekere hoogte. In de ongeloofwaardige, want onrealistische finale verknoeit de regisseur het, helaas. Niettemin toch interessant. Mijn favorieten op dag 4: The Zone of Interest en Le Procès Goldman.
