Wanneer je het goed uittelt, kan je in Cannes (maximaal) zeven films bekijken. Maar dan ga je quasi niet kunnen eten en zal je (afhankelijk van de aard van de films) een overdosis tot je nemen. Zes is al iets realistischer en vijf is een normaal aantal voor echte filmvreters. Ik durf er al eens vijf op een dag te bekijken (als de verwachtingen voor de films torenhoog zijn), maar ik heb gemerkt dat vier het ideale aantal is. Ik heb er dan eerder vijf geboekt, maar ik laat bij nader inzien de avond eerder een Franse film vallen. Omdat het een Franse film is. Op dag drie zag ik dus vier films.
Le Règne Animal (Un Certain Regard) : Fransman Thomas Cailley heeft waarschijnlijk naar Ricky van François Ozon gekeken en wilde ook een surrealistisch sprookje maken. Het verhaal situeert zich in een nabije toekomst waarin sommige mensen muteren tot een soort van diermens. De vrouw van Romain Duris heeft het vlaggen – ze is een halve panter of zo – en wordt opgenomen in het ziekenhuis. Bij het transporteren naar een speciaal kamp voor gemuteerden kan ze met nog andere diermensen ontsnappen. Romain besluit daarop om haar met zijn zoon in het bos te gaan zoeken. Een heel leuk idee wordt helaas door een veel te repetitief en halfbakken scenario ondermaats gehouden, ondanks Romain Duris die toch altijd heel geloofwaardig acteert. Voor een komedie is de film niet grappig genoeg en voor een satirisch drama is er te weinig inhoud.
Simple comme Sylvain (The Nature of Love) (Un Certain Regard) : In deze Canadese komedie wordt een intellectuele vrouw van rond de veertig, die snakt naar de ultieme liefde, op de proef gesteld. Ze leeft met een andere intellectueel met wie ze goed kan praten, maar de passie ontbreekt. Dan valt ze als een blok voor de man die haar buitenhuisje moet opknappen. Probleem: de man is een en al passie, maar interessant converseren lukt hem niet zo. Leuk geacteerd en je verveelt je niet, maar heel origineel is dit braaf fimpje niet. Anderzijds heeft Simple comme Sylvain iets van die typisch Quebecois-humor en de twee hoofdacteurs zijn uitstekend.
Los delincuentes (Un Certain Regard) is een van de meer interessante films van het festival, ook al duurt deze Argentijnse prent van Rodrigo Moreno drie uur. Een bankklerk steelt een flink pak geld van de bank waar hij werk en heeft een vernuftig, maar absurd plan uitgewerkt: hij geeft het geld aan zijn doodsaaie collega die het drie jaar en een half moet bijhouden, want zolang zal hij in de cel moeten zitten, heeft hij uitgerekend. Maar in de cel botst hij op een gangster die hem wil uitpersen en zijn collega is zo bang dat hij in paniek raakt. Wat begint als een heistmovie evolueert stilaan naar een traag sprookje over toevalligheden en lotsbepaling, iets wat door Wim Wenders had kunnen geregisseerd hebben. Hoe langzaam het derde deel ook voortkabbelt, het hindert niet. Had in Competitie moeten zitten.
Black Flies (Officiële Competitie) dan. Het is moeilijk in te schatten waarom Sean Penn nog naar Cannes komt met zijn films. The Last Face en Flag Day waren zonder meer dieptepunten. Black Flies heeft hij niet geregisseerd, maar hij staat wel geregistreerd als producer. De film herhaalt min of meer wat Martin Scorsese al uitgebreid vertelde in Bringing Out the Dead, een onderschatte prent, maar toch een van zijn minst populaire films. Twee ambulanciers, rookie Tye Sheridan en veteraan Sean Penn, moeten zich dagelijks uitpersen om de neergeknalde gangsters, dronken sukkelaars en mishandelde vrouwen naar het ziekenhuis te brengen. Regisseur Jean-Stéphane Sauvaire (Johnny Mad Dog) toont de horror die ambulanciers meemaken, maar vergeet resoluut een verhaal te vertellen en geeft nevenpersonages geen enkele karakterisatie mee. Bovendien wil hij mainstream-cinema maken met een scheut arthouse. Jean-Stéphane, dat werk niet jongen! Black Flies zit in de Officiële Competitie maar zal zoals The Last Face en Flag Day slecht scoren. Het applaus op het einde van de persvisie maakte dat duidelijk.
Geen echt vruchtbare dag, maar we zijn nog niet zo ver. Overigens, tijdens mijn lange tocht naar mij appartementje kwam ik onderweg een dame tegen die op straat met haar fans stond te kletsen: Rihanna. Even later sprak een man mij aan en vroeg – hij zag dat ik een persbadge had – of ik al goede films had gezien. Tijdens ons tien minuten gesprek viel mijn euro: de man was Jim Sheridan (In the Name of the Father). Only in Cannes.
