Het doek is gevallen, de lichten gaan aan en de zaal loopt leeg. Film Fest Gent is afgelopen. 173 films hebben de afgelopen 2 weken de cinema zalen in Gent vol weten krijgen. Fast Forward was op de eerste rij aanwezig en heeft jullie dagelijks een opsomming van films gedaan in onze festivalblog. De redactie blikt met een tevreden kijk terug en geeft graag de top 5 films die ze dit festival gezien hebben. Tot volgend jaar, Gent!
DE KEUZE VAN MARC BUSSENS
POOR THINGS
De Griekse scenarist en regisseur Yorgos Lanthimos kan je zonder wangblos beslist l’enfant terrible of zelfs de nieuwe Messias van de hedendaagse cinema noemen. Dat bewees hij reeds ettelijke keren met controversiële- doch mega-intelligente meesterwerken als The Favourite, The Lobster, The Killing of a Sacred Deer, Alps en Dogtooth. En dan is er nu Poor Things, de winnaar van de Gouden Leeuw op het recente Filmfestival van Venetië. Over zijn nieuwste hersenspinsels kan je moeiteloos boekdelen typen. Want zelden zo’n amalgaan gezien of ondergaan van bizarre personages, vervormingen, groothoekopnames, scherpe ironie, krachtige beelden, artistieke visie, sprookjesachtige tinten, kleurrijke en surrealistische fresco’s, extreme voorliefde voor het seksuele en het macabre. De Griekse auteur offert niets op in naam van zijn filmkunst en hij laat de verbeeldingskracht van het filmmedium voor zich spreken. Poor Things is dan ook een visueel verbluffende en krachtige emancipatoire lofzang die bedwelmt door de kracht van zijn beelden. Zelden zo’n genialiteit van het scherm weten spatten als in Poor Things.
FALLEN LEAVES
Een topper tijdens het Film Fest Gent, omdat het uitgepuurde arthousecinema van eerste klasse is, het minimalisme hier ten top wordt gedreven en er een constant volgehouden droogkomische voile over de prent hangt. Bovendien is het een frisse ode aan pure liefde die alles – hoeveel tegenslagen mensen in hun korte bestaan ook te verwerken krijgen – overwint. Een pluim voor de Finse producer, scenarist en regisseur Aki Kaurismäki omdat hij trouw blijft aan zijn eigen (bijna) unieke stijl die hem terecht een markante plaats heeft opgeleverd in de filmgeschiedenis. Bovendien passen de introverte acteurs als symbool voor de arbeidersklasse, perfect in het plaatje. Fallen Leaves won in Cannes de publieksprijs en is nu ook de Finse inzending voor de Oscars.
DAS LEHRERZIMMER
Films over het (vaak problematische) reilen en zeilen binnen de schoolmuren, zijn talloos. Doch in Das Lehrerzimmer zoomt de Berlijnse cineast Ilker Çatak op een bijzonder originele en creatieve manier in op wat er zich kan afspelen in een lerarenkamer als een idealistische jonge leerkracht meent dat ze op haar eentje en daarenboven via een laptopcamera, een diefstal kan oplossen. Ze moeit zich ook nog in beslissingen over een dieverijplaag op school. Er ontstaat een bangelijk jamais vu-domino-effect die de levens van alle betrokkenen voorgoed verandert. Das Lehrerzimmer is zo fantastisch gemonteerd en energiek geritmeerd dat het halverwege muteert van een beklijvend drama tot een beklemmende psychische thriller en zich bovendien in je hersenmassa nestelt als de in alle scholen gevreesde varkenslintworm. Hoofdactrice Leonie – Babylon Berlin – Benesch acteert de pennenzakken van de lessenaren en de bloedstollende muziek van componist Marven Miller maken het meermaals gelauwerde Das Lehrerzimmer tot een nooit te vergeten belevenis.
INSHALLAH A BOY
Op een ochtend wordt de 30-jarige Nawal wakker en vindt haar echtgenoot dood naast haar. Aangeslagen en volle rouw om voor haar dochtertje Nora te zorgen, wordt ze geconfronteerd met een ‘onrechtvaardig’ wettelijk dilemma: omdat ze geen zoon heeft, hebben haar schoonbroer en zijn zussen recht op de helft van haar huis en haar nog niet volledig afbetaalde pick-up-truck. Enkel Murphy begrijpt hoeveel tegenslag een mens kan overkomen want Nawal wordt ook nog ontslagen op haar werk en dreigt het voogdijrecht over haar geliefde dochter te moeten afstaan aan haar zwager. Omdat Nawal niet de dociele vrouw is die iedereen hoopt en zich vlijmscherp verzet tegen al het onheil, wordt ze door haar omgeving bestempeld als overreagerend, impulsief en onhandelbaar. Nawel dreigt alles te verliezen en moet dus dringend een oplossing verzinnen.
Inshallah a Boy (Inshallah Walad, de originele titel die minder prijsgeeft over de plotontwikkeling) is een bijzondere film. Hoewel het Amjad Al Rasheeds eerste film is, is het een gespannen en heel belangrijke aanklacht tegen het Jordaanse systeem. De debuterende filmmaker brengt de wanhoop, de morele conflicten, de onderdrukking en onmacht van de vrouw in Jordanië – zeker wanneer ze wordt gedreven tot het nemen van extreme maatregelen – perfect over.
Het script is (bijna) onberispelijk omdat het de verschillende complicaties in Nawals leven netjes samenweeft zodat de spanning zich organisch, maar gestaag opbouwt. De sociale commentaar is naadloos geïntegreerd in het verhaal, waardoor je als kijker net als in een thriller – dankzij onder meer de dynamische montage – wordt meegesleurd in de desastreuze neerwaartse levensspiraal waarin het hoofdpersonage terechtkomt.
Daarnaast laat de film heel knap zien hoe het patriarchaat verschillende vrouwen beïnvloedt, ongeacht hun sociaaleconomische status. De film opent deuren naar een tot op heden weinig besproken doch keiharde en vrouwonvriendelijke realiteit. Je zou zweren dat je in Inshallah a Boy in de nieuwste film van Asghar Farhadi vertoeft al zou de maker van sociale parels als About Elly, Le Passé, The Salesman, A Hero wellicht wel de ‘geheimen’ van de overleden vader dieper hebben uitgespit en het einde iets minder hoopvol hebben ingevuld. Inshallah a Boy was trouwens de eerste Jordaanse film ooit geselecteerd voor het filmfestival van Cannes, eindelijk!
THE HOLDOVERS
Het was een waar genoegen om tussen al de hippe, experimentele, vernieuwende, baanbrekende en diverse filmstijlen afkomstig uit alle wereldhoeken tijdens het FFGent # 50, nog eens deugdelijk te genieten van een oerdegelijke, klassiek gemaakte, thematisch vertrouwde, maar heel gevoelige en warme Amerikaanse film. De titel in kwestie is The Holdovers, de nieuwste film van niemand minder dan Alexander Payne, de man die ons hart in de afgelopen jaren wist te verwarmen met onder meer adorabele slices of life als Sideways, Nebraska en The Descendants.
The Holdovers speelt zich af in New England in 1970. De chagrijnige, humeurige, wereldvreemde en impopulaire leraar geschiedenis Paul Hunham, is de Chinese vrijwilliger om het groepje jongeren die niet naar huis kunnen tijdens de kerstvakantie, op te vangen en nuttig bezig te houden gedurende deze familiaal georiënteerde periode op de afgelegen en strenge middelbare school Barton. Hunham heeft zijn handen vol met de rebelse, maar intelligente Angus Tully.
The Holdovers is in al zijn melancholie een ontroerende, hartelijke, humane en geestige film over hoe mensen onderling interageren. De prachtige cinematografie van de film legt de winterse schoonheid van Massachusetts vast en biedt een schilderachtige achtergrond voor de emotionele odyssee van de karakterieel sterk uitgetekende personages. Tel daarbij de soulvolle soundtrack vol klassiekers uit de 70’s en een Paul Giamatti op zijn best als de strenge doch gerateerde professor en je ondergaat een meeslepende ervaring die nog lang nawerkt na de aftiteling.
DE KEUZE VAN DIDIER BECU
Met een pintje in de hand een babbel slaan met icoon Renée Soutendijk, in de ogen kijken van opkomende ster Talia Ryder, een welgemeende glimlach van maestro Ken Loach bij het vragen om een handtekening of gezellig met je beste vrienden palaveren in het Film Fest Gent-café over wat goed is en niet zo goed. Het hoort er allemaal bij. Recapituleren en een top vijf van de “beste” films opsommen is dan ook geen sinecure, zeker niet omdat een groot man ooit tijdens de Oscars vertelde dat filmkunst geen competitie mag zijn. Maar bij deze een poging om mijn beste eruit te filteren.
KILLERS OF THE FLOWER MOON
Of de kroniek van een doodgeverfde keuze. Maar het kan moeilijk anders. Killers of the Flower Moon is daarom niet de beste film, maar wel het werk van een legendarische filmmaker die ouderwets werkt maar telkens weet te verrassen met traditionele oerdegelijke Amerikaanse cinema. Er is veel te doen geweest om de lengte, maar dat voel je helemaal niet aan door het fantastische verhaal, magistrale regie van Martin Scorsese en ditto vertolkingen. Noteer alvast maar dat deze film zo goed als zeker de slokop wordt bij de Oscars.
POOR THINGS
Om dit lijstje niet vol te sjouwen met traditionele namen werd het een kwestie van wikken en wegen of het nu Ferrari van Michael Mann of Poor Things van Yorgos Lanthimos werd. De keuze viel uiteindelijk op de Griek voor zijn verbluffende visuele stijl die wel raakpunten heeft met die van Guillermo del Toro, maar toch een zeer eigen smoel laat zien. Een paar mensen verlieten vroegtijdig de zaal. Dat moet kunnen, maar ook moet het kunnen dat cinema best wel provocerend mag zijn en in Poor Things bewees Yorgos Lanthimos andermaal daar een meester in te zijn.
AMAL
Een van de grappigste discussies op Film Fest Gent was of Das Lehrerzimmer van İlker Çatak of Amal van Jawad Rhalib nu de beste van de twee was. De reden is simpel, het gaat om twee films over leerkrachten die de macht over hun klas zien wegglippen wat Blackboard Jungle-gewijs alleen maar op een drama kan afstevenen. De keuze valt op de film van Jawad Rhalib. Niet uit chauvinisme, wel omdat het een film is die de kijker genadeloos bij de keel grijpt en naar huis stuurt met een paar uppercuts die je niet meteen ziet aankomen, maar wel zeer veel pijn doen.
THE SWEET EAST
Tijdens een gesprek met hoofdrolspeelster Talia Ryder vroeg ik haar of The Sweet East nu een Lynchiaanse versie was van het einde van de Amerikaanse droom of niet waarop de actrice me aanspoorde dat het wel Lynchiaans was, maar wel net de geboorte is van een nieuwe Amerikaanse droom aankondigde. Filmmaker Sean Prince Williams zet in zijn regiedebuut Amerika in zijn blootje door extremisten en andere radicaal denkenden in een vlijmscherpe satire te plaatsen. The Sweet East is een grappige allusie op Alice In Wonderland die gebracht wordt op een unieke en uiterst frisse visuele wijze.
FALLEN LEAVES
Tossen tussen Io Capitano van Matteo Garrone, The Old Oak van Ken Loach of Fallen Leaves van Aki Kaurismäki omdat film best ook wel een maatschappijkritische boodschap mag hebben. Uiteindelijk koos ik voor de Fin, ook al heeft Kaurismäki zoals gebruikelijk maar weinig medelijden met zijn personages die alsmaar van de regen in de drop tuimelen. En dat allemaal omkaderd met kurkdroge, maar trefzekere humor die een lans breekt voor de verschoppelingen van onze maatschappij.
DE KEUZE VAN EVELYNE D’HOKER
VAMPIRE HUMANISTE CHERCHE SUICIDAIRE CONSENTANT
Een film over vampiertiener Sasha die geen mensen wil doden omdat ze medelijden met de slachtoffers heeft – wat een probleem is natuurlijk want zonder mensenbloed kan ze niet overleven. Wanneer ze op een dag Paul ontmoet, een jongen met zelfmoordneigingen, lijkt haar probleem van de baan want als iemand wíl sterven, is er toch geen probleem om die te doden? Dit was zo’n verschrikkelijk leuke film waar ik het hele filmfestival aan bleef denken. Over de aftiteling speelde het mij voorheen onbekende liedje Dracula Yé Yé van Andres Pajares, dat meteen bij mijn favorieten in Spotify belandde.
LATE NIGHT WITH THE DEVIL
Een Australische found footage horrorfilm die draait rond een uitzending van een Amerikaanse late night talkshow. De gasten hebben allemaal iets spooky (een medium, een scepticus, de schrijfster van een boek over een bezeten kind én dat bezeten kind) en wat eerst nog als trucjes kan weggezet worden, wordt al snel een pure horrorshow… Lekker ouderwetse horror met echte praktische effecten en bakken humor. Heerlijk genieten.
POOR THINGS
Dit is visueel overdonderend sprookje geworden met een Emma Stone die zich een Oscar aan het bijeen acteren is. Ook Mark Ruffalo als slijmbal Duncan Wedderburn weet de nodige humor in zijn vertolking te steken. Terug een schitterende film van Yorgos Lanthimos.
LA PASSION DE DODIN BOUFFANT
Benoît Magimel speelt Dodin Bouffant, een fijnproever en meesterkok die zijn vrienden graag laat genieten van zijn creaties. Maar bovenal is deze film een vehikel voor Juliette Binoche als zijn kokkin en af-en-toe-bijslaap Eugénie. Al vanaf de eerste beelden wordt duidelijk dat de liefde voor het koken en de producten die daarbij gebruikt worden, centraal staan in deze film. Hier naar gaan kijken als je al een hongertje hebt, is zowat het slechtste idee ooit want in 2.5 uur tijd passeert een heel gamma aan spijs en drank op het scherm en jawel, je hébt honger als hij gedaan is.
AMAL
Amal is lerares Frans aan een Brusselse school met een heel divers, maar vooral moslimpubliek. Wanneer één van de leerlingen serieus gepest wordt omdat ze lesbisch is, wil Amal haar klas wat fatsoen bijbrengen aan de hand van literaire teksten. Maar dit draait helemaal verkeerd uit… Hier had ook Das Lehrerzimmer of The Holdovers kunnen staan, nog twee films die zich in een schoolsetting afspelen, maar Amal kwam gewoon binnen als een mokerslag.
DE KEUZE VAN STIJN BUNTINX
POOR THINGS
Lanthimos groteske mix van coming of age en films a la Frankenstein. Je komt ogen te kort in die waanzinnige wereld die Lanthimos en zijn team gecreëerd hebben. En de cast onder aanvoering van de lichtjes sublieme Emma Stone doet de rest.
ABOUT DRY GRASSES
Regisseur Nuri Bilge Ceylan trakteert de kijkers opnieuw op boeiende grijze personages en verhalen tegen de achtergrond van indrukwekkende landschappen. Centraal staan drie leerkrachten wiens banden onder druk komen te staan tijdens een onrustige winter. Hoe hij tijdens een gesprek de spanning opbouwt via dialogen en dan met zijn camerawerk tot een moment van rust en overweging komt getuigt van meesterschap.
AUGURE
Sociale thriller tegen de achtergrond van hekserij en bijhorend machtsmisbruik. Die openingsscène blijft hard kleven aan het netvlies en zet de toon voor het vervolg. Wrang verhaal van uitsluiting.
PERFECT DAYS
Het alledaagse op een serene manier in beeld gebracht door Wim Wenders. In een Tokyo ver weg van de clichébeelden met een focus op een speciaal soort architectuur. En iedere dag is altijd iets anders. Klinkt saai maar het dagelijkse routineuze is zelden zo mooi verteld. De kracht van de kleine gewoontes: dat is Perfect Days.
HUNDREDS OF BEAVERS
Mens versus natuur op Looney Tunes-achtige XXL wijze. Is dit nu echt goeie cinema of eerder een (te) langgerekte gimmick? Ben er nog niet uit maar zeker is dat deze film een brok zotte energie en creativiteit is, die keihard entertaint en u met een grote glimlach de zaal terug uitstuurt.
DE KEUZE VAN RAF GEUSENS
De 50ste editie van Film Fest Gent en de 23ste keer dat ikzelf van bioscoop naar bioscoop holde, afgewisseld met bezoekjes aan de gezellige festivalbar, was weer volop genieten. Genieten van het grootste deel van 37 films die ik de voorbije 12 dagen bekeek, maar ook van de fijne nagesprekken, het handtekeningen jagen (Matteo Garrone en Ken Loach!), de heerlijke festivalsfeer, … . Voor mijn 5 uitschieters heb ik me beperkt tot de films die ik voorbije 2 weken zag. Ik bekeek een groot deel van de selectie al op andere festivals en had dus eigenlijk een ruimer aanbod om uit te puren, maar houd me bij de films die nog kersvers in het geheugen liggen, anders had ook bijvoorbeeld Poor Things zeker dit overzicht gehaald.
ALL OF US STRANGERS
De online buzz rond Andrew Haigh (Weekend, 45 Years) ’s nieuwste film zorgde voor een zelden geziene overladen zaal op een donderdagochtend om 10u ’s morgens en we kunnen het volmondig bevestigen: de hype is real. All of Us Strangers is een queer romantisch drama zoals je nog niet eerder zag. Het raadselachtige relaas van een liefde tussen 2 eenzame zielen (schitterend vertolkt door Andrew Scott en Paul Mescal) en tegelijkertijd een soort coming out van Adam (Scott’s personage) bij zijn reeds lang overleden ouders (Jamie Bell en Claire Foy). Het is een film waarbij je als kijker de ganse tijd afvraagt wat er nu echt is en wat er zich in de fantasie en de dromen van Adam afspeelt. Mijn theorie is dat enkel de beginscène tot de deur sluit realiteit is, maar ik kan het compleet mis hebben. Voer een rewatch en een grondige analyse dus.
KILLERS OF THE FLOWER MOON
Een late entry op het Film Fest Gent-programma met uiteindelijk maar één vertoning voor de happy few, maar één die wel probleemloos dit lijstje en ook mijn eindejaarsoverzicht zal halen. Martin Scorsese is weer in grootse doen en mag rekenen met Leonarde DiCaprio, Robert De Niro en revelatie Lily Gladstone rekenen op drie kleppers in de hoofdrollen. Ik zou nog heel wat meer kunnen vertellen over deze film, maar verwijs jullie daarvoor naar mijn recensie die eerder deze week verscheen.
THEATER CAMP
Een film die niet ieders meug bleek te zijn, maar ik heb me kostelijk geamuseerd met deze komedie over een zomerkamp in crisis. De bezielster ervan is in coma beland en haar zoon (Jimmy Tatro) neemt over. Hij heeft er echter geen kaas van gegeten en is veel meer bezig zijn status als influencer dan het wel en wee van het kamp. Voldoende voor anderhalf uur dolle pret met als bekendste naam musicalklepper Ben Platt op de aftiteling.
PAST LIVES
Een titel waar ik met torenhoge verwachtingen aan begon en deze ook wist in te lossen. Past Lives kreeg tijdens de slotceremonie van Film Fest Gent terecht een speciale vermelding voor de acteerprestaties. Het drietal Greta Lee, Teo Yoo en John Magaro schittert in deze film waarin de Koreaan Jung Hae Sung naar Amerika reist om te reconnecten met zijn tienervriendinnetje Nora. Die heeft echter ondertussen een compleet nieuw leven inclusief een liefdevolle echtgenoot. Een opmerkelijk debuut van regisseuse Celine Song dat uitblinkt in subtiliteit en ingetogen observaties van de menselijke interacties.
20000 ESPECIES DE ABEJAS
Over acteerprijzen gesproken: tijdens de recentste editie van het filmfestival van Berlijn mocht de 8-jarige Sofía Otero als jongste ooit de Zilveren Beer voor beste acteerprestatie in ontvangst nemen. Een opmerkelijke, maar wel begrijpbare keuze. Otero is uitstekend als Aitor/Cocó/Lucia, een meisje gevangen in het lichaam van een jongen. Ze worden daarbij gesteund door haar moeder, maar kan op minder begrip van vader en oma rekenen. 20.000 Species of Bees, zoals de Engelstalige titel luidt, deed daardoor een beetje denken aan een gefictionaliseerde versie van Petite Fille, de documentaire waarom Sébastien Lifshitz in 2020 Film Fest Gent won. Lifschitz was dit jaar trouwens de juryvoorzitter in Gent en zo is de cirkel mooi rond.
DE KEUZE VAN BJARNE MESKENS
PAST LIVES
Heb je jezelf nog nooit afgevraagd wie de andere mensen zijn in de bar waarin je zit? Laat dat nu de start zijn van het verbluffende Past Lives. Nora en Hae-Sung zijn 2 jeugdliefdes. Wanneer Nora met haar ouders naar Amerika verhuist, zien ze elkaar 12 jaar niet. Tot ze toch besluiten om op belangrijke punten in hun leven opnieuw contact op te nemen. Met als rode draad het Koreaanse concept In-Yun, waarbij twee personen door het lot en doorheen meerdere levens verbonden zijn, is dit wel één van de betere films van het festival.
POOR THINGS
Als er één film die je dit festival gezien wil hebben, is het Poor Things wel. De langverwachte en veelbesproken film van Yorgos Lanthimos. Bella Baxter, gespeeld door alweer een verbluffende Emma Stone, is een Frankenstein-achtig personage. Na een ingreep door de lugubere professor Godwin Baxter loopt haar geest niet synchroon met haar lichaam. Hij wil haar dan ook zo goed mogelijk beschermen voor de buitenwereld. Tot ze op een dag de snoodaardige advocaat Duncan Wedderburn ontmoet en haar de wijde wereld laat zien. Wat volgt is een morele tocht en een andere kijk op de wereld. Uiteraard met passioneel “furious jumping” inbegrepen. Poor Things brengt een boeiend verhaal met amusante dialogen en een setting alsof het recht uit een Tim Burton film zou komen. Één ding is zeker: hier zit Oscar-materiaal in.
HUNDREDS OF BEAVERS
Één van de films die me het meest is bijgebleven is het knotsgekke Hundreds of Beavers. Een film die voelt alsof hij 100 jaar geleden gemaakt is en een vleugje Looney Tunes in zich heeft. 108 minuten fun gegarandeerd. Mike Cheslik is alvast een regisseur om in de gaten te houden.
PERFECT DAYS
Een mens heeft niet veel nodig om gelukkig te zijn, soms moet je vooral genieten van de kleine dingen des levens. Die boodschap wil regisseur Wim Wenders brengen met ‘Perfect Days’. Hirayama leidt een simpel leven als schoonmaker van openbare toiletten in Tokio. Het lijkt een shitty job (pun intended), maar toch neemt hij tijd om voldoende te genieten van de kleine dingen. Iedere dag een leuk muziekje kiezen om naar het werk te rijden, te lunchen in het park en van dezelfde boom een foto nemen, tijd doorbrengen met zijn nichtje,… Perfect Days is de film die je doet stil staan bij alles en je zeker gezien moet hebben.
LE RAVISSEMENT
Lydia kan haar relatiebreuk moeilijk verwerken. Daarom stort ze zich volledig op haar job als vroedvrouw. Wanneer haar beste vriendin Salomé zelf een baby krijgt, biedt ze haar hulp aan als babysitter. Tijdens dat babysitten komt ze Milos tegen, een man waar ze stapelverliefd op is. Ze maakt hem wijs dat hij de vader is van ‘haar’ baby. Wat volgt is de vraag: Hoe ver kan je in een leugen gaan? Een sterk regiedebuut van Kaltenbäck en een intense vertolking door Hafsia Herzi. Een leugentje om bestwil kan vaak nare gevolgen hebben.
DE KEUZE VAN DIMITRY WARMOES
De lichten gedoofd, de rode loper opgeborgen. Dat betekent dat het tijd is om terug te blikken op de verjaardagseditie van het Film Fest Gent. Uit het omvangrijke programma zagen we meer dan 50 langspeelfilms, verschillende kortfilms en was het ook de eerste keer dat we een minireeks bingen op een filmfestival. Van de talrijke kortfilms onthouden we The Old Mill uit 1937. Pure nostalgie en prachtig om dit op het witte doek te kunnen zien. Naar aanleiding van de 100ste verjaardag van Disney animation. Het werkt nog steeds ondanks dat dit kortfilmpje meer dan 85 jaar oud is. Daarnaast had je het 25×25 verjaardagsproject waar muziek en beeld samengesmolten werden tot één geheel, dit speciaal voor Film Fest Gent. De vindingrijkheid en zelfspot spatte van het scherm bij het filmpje van Radu Jude en prachtige poëzie werd voorgedragen door wijlen Terrence Davis. Dit om er enkele te noemen. Naast dit alles ook genoten van het nevenprogramma Videodroom. ( zie onze festivalblog) Bedankt Film Fest Gent voor al dat moois en zeker tot de volgende editie. Nu blijft er nog enkel mijn favorieten van het FFG 2023 over. Beperkt gehouden tot 5 titels….
ABOUT DRY GRASSES
Voor doorwinterde festivalgangers hoeft Nuri Bilge Ceylan niet meer voorgesteld te worden. Met films als Once Upon a Time in Anatolia, Wintersleep en The Wild Pear Tree op zijn palmares was het reikhalzend uitkijken naar zijn nieuwste werk. De verwachtingen lagen zeer hoog en dat heeft de Turkse cineast weer met verve ingevuld. About Dry Grasses is niets anders dan een meesterwerk. Hoe de man zijn dialogen schrijft met oog voor de kleinste details is werkelijk verbluffend. Je moet niet alleen een sterk scenario schrijven, je moet het nog op het witte doek krijgen en daarvoor heb je een reeks topacteurs nodig. En hoe hebben ze dit gedaan? Je wordt als kijker meegesleurd in het verhaal om dan eens op een briljante wijze wakker geschud te worden. Als we één rol mogen in de kijker zetten is het wel Ece Bagci als de jonge Sevim. Wat een talent! Dan hebben we het nog niet gehad over de mooie cinematografie van de besneeuwde landschappen. Laat je vooral niet afschrikken van de speelduur van ruim drie uur want deze is voorbij in enkele minuten. Kortweg het meesterwerk dat we verwacht hadden.
DRAWING LOTS
Georgië is sinds Corn Island uit 2014 een land die we nauw in de gaten houden. Ook Drawing Lots van Tamta en Zaza Khalvashi is weer een kleine parel. De cineasten planten een camera op een binnenplaats van een kleine als het ware hermetisch afgesloten buurt en verlaten deze maar zelden gedurende de loop van de film. Wat ze wel doen is je meenemen achter de deuren die uitkijken op het plein. Zo maak je kennis met alle bewoners en zie je alles ontplooien. Welke geheimen spelen zich achter deze deuren af? Is er liefde in het spel? Of dreigen er gevaren van buitenaf? Dit alles wordt in mooi zwart-wit camerawerk vastgelegd door Giorgi Shvelidze. Als kers op de taart krijg je er nog een sterk gevarieerde soundtrack bovenop. Misschien wel één van de verassende films op het Film Fest Gent 2023.
LA PASSION DE DODIN BOUFFANT
Ang Hung Tran mocht met zijn nieuwste langspeler de prijs voor beste regie in ontvangst nemen op het afgelopen filmfestival van Cannes en dat is er duidelijk aan te zien. Een tour de force van zowel Juliette Binoche ( kokkin Eugéni ) en Benoît Magimel ( restauranthouder Dodin Bouffant ). De frase “Liefde gaat door de maag” wordt hier mooi in beelden gegoten door DOP’er Jonathan Ricquebourg. Een mise-en-scène om de duimen en vingers bij af te likken die je meteen verplaatst naar het jaar 1885. De donkere met kaarslicht verlichte ruimtes, de prachtige keuken. Alles ziet er top uit en het bereiden van de talrijke gerechten is een waar feest voor het oog. Je mist enkel de geur en de smaak. ( 4Dx iemand? ) Ik wil alvast een tip meegeven: reserveer voor het zien van La Passion de Dodin Bouffant in een lokaal restaurant want het zal nodig zijn na het zien van al dit lekkers.
INSHALLAH A BOY
In het regiedebuut van Amjad Al Rasheed klaagt de filmmaker de ongelijkheid aan tussen vrouwen en mannen. Zijn debuut was de eerste Jordaanse film ooit geselecteerd voor het filmfestival van Cannes en werd geïnspireerd door een situatie van iemand uit zijn familie. Je kan zijn debuut ook zien als een meer universele film tegen het onrecht van vrouwen. Hier focust de cineast op een Jordaanse wet die zegt wanneer een weduwe geen zoon heeft de schoonfamilie recht heeft op een deel van de erfenis van de partner. Voor Nawal, een voortreffelijke rol van Mouna Hawa die dit debuut op haar schouders draagt, wordt dit pijnlijk duidelijk na het plotse overlijden van haar man. Er wordt haar geen moment van rust gegund om te rouwen en dit komt vooral door de broer van haar overleden man. Nawal vertegenwoordigd misschien wel alle vrouwen die een bepaald onrecht wordt aangedaan maar ze bijt ook stevig van zich af en verzet zich met alle middelen tegen dit onrecht. Maatschappijkritiek tegen dergelijke praktijken is niets nieuws maar toch staat dit regiedebuut als een huis. Mouna Hawa kon je eerder al aan het werk zien in Bar Bahar uit 2016 en de sterke animatiefilm The Tower uit 2018.
LATE NIGHT WITH THE DEVIL
Het midnight cult programma op het Film Fest Gent had weer enkele mooie titels en daar is Late Night With the Devil van de Cairnes gebroeders er zeker één van. Dat de onderwerpen van talkshow ondergeschikt zijn aan het kijkersaantal speelt al lang. Het is een hevige strijd tussen programma’s onderling naar het grootste deel van de koek. De hoofdrol van talkshow host is weggelegd voor David Dastmalchian die je dit jaar in heel wat films aan het werk kan zien waaronder de box office hit Oppenheimer. Hij probeert met een exclusieve Halloween special van zijn show zich weer te nestelen aan de top van de kijkcijferlijst. En daarvoor haalt hij alles uit de kast met als hoofdfiguur Lilly d’Abo. Een bijzondere creepy rol die je haar doet rechtkomen vertolkt door de Australische actrice Ingrid Torelli die doet denken aan The Exorcist of de tweeling uit Stanley Kubrick’s The Shining. De blik in haar ogen doet je als het ware wegduiken achter een kussen. De gebroeders Cairnes nemen hun tijd om de spanningsboog op te bouwen in een leuke maar gedetailleerde jaren ’70 setting. Fijn detail zijn de behind the scènes beelden tijdens de reclameblokken. Dat het found footage genre niet dood is bewijst Late Night With the Devil met verve. Stephen King is grote fan!!
Teveel eervolle vermeldingen om op te noemen maar een film vanop het Film Fest Gent die je zeker moet gezien hebben en zelf dient te ontdekken is Hundreds of Beavers van Mike Cheslik. Knettergek!!!
