Tijdens de finale dagen zagen we nog onder andere Le Comte de Monte-Cristo: Een amusante, dure, relatief trouwe, lange (3 uur), mooie, hyperklassieke filmversie van het boek van Alexandre Dumas met een uitstekende Pierre Niney in de hoofdrol en een knappe soundtack van Jérôme Rebotier. Omdat deze film (met opvallend weinig actie) heel bewust klassiek en traditioneel ging, werd hij uiteraard uitgespuwd door veel journalisten. Als het geen arthouse is, dan moet het zeer slecht zijn. Maar versie 21 van het beroemde boek is een flinke brok ontspanning voor een heel breed publiek.
Grand Tour van de Portugees Miguel Gomes volgt in zijn reisverhaal een Brit die op de vlucht gaat voor zijn verloofde en van de ene Aziatische stad naar de andere vlucht. Dat biedt de regisseur de gelegenheid om documentairebeelden van al die plaatsen (Rangoon, Manilla, Tokyo, Shanghai, enz.) in te lassen. Origineel, maar er gebeurt niets. Grand Tour is vooral saai, heel saai.
L’Amour ouf dan. Acteur Gillles Lellouche koos als regisseur voor een vlotte love story tussen een jonge crimineel uit het arbeidersmilieu en een meisje uit de middenklasse. Heel glossy qua fotografie, geïnspireerde videoclipregie en degelijk geacteerd (onder meer door Adèle Exarchopoulos), maar ook naïef en veel te lang (bijna 3 uur). Doet wat denken aan Le fidèle van Michael R. Roskam. Kan in ieder geval goed scoren in de bioscoop.
All We Imagine as Light is een Indische prent die de problemen van drie vrouwen in Mumbai schetst. De eerste heeft haar man die in Duitsland werkt amper gezien, de tweede zoekt hopeloos naar een plaats om seks te hebben met haar moslimliefje en de derde moet een nieuw onderkomen zoeken nadat men beslist heeft om haar woonst af te breken. Gevoelig klein filmpje, maar op cinematografisch vlak weinig opwindend.
The Seed of the Sacred Fig: Mohammad Rasoulov, die Iran ontvluchtte om zijn film in Cannes voor te stellen, is niet mals voor het regime van zijn land. The Seed of the Sacred Fig gaat over een onderzoeksrechter die zonder onderzoek doodstraffen moet tekenen tijdens de grote opstanden. Zijn vrouw en dochters raken echter betrokken bij een studente die door de politie in mekaar werd geslagen. Wanneer het wapen van de rechter plots verdwijnt, begint hij paranoïde te worden. Zijn zijn dochters de dieven? Of zijn vrouw? Fascinerend, geweldig geacteerd, maar wat te lang (bijna 3 uur) en de bijna surrealistische derde act zal lang niet iedereen overtuigen.
Het palmares: Kunnen we tevreden zijn met de Gouden Palm voor Anora van Sean Baker? Absoluut, de meeste vermakelijke en best geschreven film heeft gewonnen. Toch wel een beetje verrassend omdat Baker in deze Risky Business-variant weinig schokkende of originele dingen te vertellen heeft. Dus de jury besliste enigszins verrassend om geen politieke of feministisch kaart te trekken. In iedere geval moeten ze het moeilijk hebben gehad om prijzen te kiezen, want de selectie van dit jaar was ondermaats. 2024 zal de geschiedenis ingaan als de slechtste editie sinds die van 2010.
