De rode loper van Film Fest Gent begint stilaan zijn kleur te verliezen door de talloze voetstappen van filmfans en heel wat schoon volk uit de filmindustrie. Het is een indicatie dat het festival stilaan zijn einde nadert. Maar eerst moeten nog de World Soundtrack Awards worden uitgereikt en er valt natuurlijk nog heel wat moois te sprokkelen in het filmaanbod. De redactie van Fast Forward pikte voor jullie er deze titels uit.
THE HOLDOVERS
Vreemd – of nog beter gezegd – hoe onterecht – is het toch als we het hebben over de beste acteurs dat de naam van Paul Giamatti zo vaak vergeten wordt. In de nieuwste film van Alexander Payne (Sideways, Nebraska) speelt Paul de rol van “de schele”. Ten minste zo noemen de studenten hem op Barton, een leraar geschiedenis die iedere dag een halve liter Jim Beam naar binnen kapt en denkt dat hij door zijn autoritair gedrag de studerende jeugd ervan kan overtuigen dat alles rondom de redevoering van de Romeinse keizer Marcus Aurelius draait. Dat zijn eigen wereldje overhoop ligt, merkt hij nauwelijks op in deze film die de setting van de 70’s meekreeg inclusief de malaise van de Vietnamoorlog en de tableaus die doen denken aan de legendarische Bob Dylan-platenhoezen. Een praatfilm die geen seconde als een praatfilm aanvoelt en gewoon gecategoriseerd kan worden als Alexander Payne grand cru. (Didier Becu)
THE SWEET EAST
Tijdens de loop van het Film Fest Gent gebeurt het dat je films schrapt door wat je reeds gehoord hebt in de wandelgangen. Zo zijn we op een veelbelovend regiedebuut gebotst van de Amerikaanse cineast Sean Prince Williams. Wat hij in zijn debuut laat zien is veelbelovend. The Sweet East is een mix van genres waarin er ook met het tempo wordt gespeeld. En wat een mooie verschijning is Talia Ryder niet. Ze zet hier een sterke vertolking neer als Lillian die in haar eentje Washington D.C. en omstreken ontdekt. Talia Ryder kan je op het Film Fest Gent ook gezien hebben in Dumb Money en eerder al in Never Rarely Sometimes Always uit 2020. Ze zal ook nog te zien zijn op de rode loper van het Film Fest Gent samen met Sean Prince Williams en scenarist Nick Pinkerton. Een regiedebuut waar je gemakkelijk enkele uurtjes kan over babbelen en die op de achtergrond zeker zal blijven hangen. Een cineast die je nieuwsgierig maakt naar wat nog komen zal. (Dimitry Warmoes)
CRITICAL ZONE
De prijs voor de meest moedigste film van dit jaar gaat sowieso naar Critical Zone van regisseur, scenarist en producent Ali Ahmadzadeh die het aandurfde om een Iraanse film te maken over een drugsdealer. De film won de Gouden Luipaard op het Locarno Film Festival en de maker heeft ondertussen te horen gekregen van de Iraanse overheid dat hij in de toekomst geen films meer mag maken en ook het land niet meer mag verlaten. Hoe nobel de durf ook is, maak je daar evenwel geen goede film mee. Het openingsshot waarin een ambulance die volgeladen met drugs een tunnel inrijdt is betoverend, maar eens daarna verwatert Critical Zone in een soort van Taxi Teheran, maar dan met achter het stuur een zenuwachtige, vloekende en Tuborg-zuipende drugskoerier in plaats van Jafar Panahi (Didier Becu)
FERRARI
2023 betekent niet alleen de terugkeer van Martin Scorsese op zijn best, maar ook van Michael Mann, maker van Heat, Thief en het baanbrekende Miami Vice. Ook deze keer staan auto’s centraal en nog wel de Ferrari. Er wordt geracet en gecrasht zoals alleen Mann het kan verfilmen, maar de film spitst zich vooral toe op het chaotische en dramatische privéleven van Enzo Ferrari. Adam Driver die de rol van de autoconstructeur op zich neemt zwicht af en toe net iets te veel onder de overdadige make-up, maar bewijst toch maar opnieuw dat hij de beste acteur van zijn generatie is. Als extraatje krijg je er nog een Penélope Cruz bij in haar allerbeste doen als madame Ferrari. Nu het ernaar uitziet dat de bioscoop bevrijd kan raken van al dat te uitgemolken superheldengedoe is auteurscinema à la Michael Mann meer dan welkom. (Didier Becu)
THE OLD OAK
Ken Loach brengt met The Old Oak zijn mogelijks laatste film in de zalen. Ook ditmaal kaart hij een maatschappelijk thema aan. Wanneer de inwoners van een voormalig mijndorpje Syrische vluchtelingen moeten ontvangen, zijn ze hier niet al te enthousiast over. Zeker wanneer ze zien dat deze vluchtelingen heel wat gratis spullen krijgen van liefdadigheidsinstellingen en de meeste inwoners zelf in armoede leven. Tj, de eigenaar van de enige pub in het dorp met de naam The Old Oak, ontfermt zich over de vluchtelingen en organiseert samen met hen een wekelijks eetfestijn om zo de vluchtelingen en de inwoners dichter bij elkaar te brengen. Al ligt dit bij sommige inwoners toch best gevoelig. Loach brengt opnieuw een pakkende film, al zal die mogelijks niet bij iedereen in de smaak vallen. (Bjarne Meskens)
THE BOY AND THE HERON
Studio Ghibli brengt ons dan toch nog een nieuwe film met The Boy and the Heron. Mahito heeft het moeilijk te verduren wanneer zijn moeder plotselings komt te sterven en hij samen met zijn vader naar een nieuw dorp moet verhuizen. Wanneer hij op een dag een pratende ooievaar tegenkomt, raakt hij verzeild in een onvoorstelbare reis zoals alleen Studio Ghibli die kan brengen. Verwacht dus zeker niets nieuws, want er zitten heel veel elementen in die we al in eerdere films zijn tegengekomen. Wat je wel mag verwachten is een typische Studio Ghibli film voor het hele gezin. (Bjarne Meskens)
