Een ware ontdekking meldde zich aan met The Plague, een Amerikaans-Australisch-Roemeense productie van debuterend regisseur Charlie Polinger, ondersteund door acteur Joel Edgerton. Centraal staan twaalfjarige jongens die deelnemen aan een waterpolokamp geleid door Edgerton. De jonge Jake toont zich al snel als de pestkop van de groep. Hij weet de anderen te overtuigen dat er iets bestaat als ‘de plaag’. Wie gecontamineerd is, moet gemeden worden. Slachtoffer is Eli, een bizarre jongen die in zijn eigen leefwereld leeft en flink last heeft van psychosomatisch eczeem. Tussen Ben en Jake staat Ben, een zeer intelligente puber die nog te onzeker is om de groepsdynamiek bepaald door Jake te veranderen. Wanneer Jake voelt dat Ben geen al te trouwe volgeling is, wordt hij het volgende slachtoffer van ‘de plaag’. Wat de film uitzonderlijk maakt, zijn de bijzonder knappe vertolkingen van de kinderen. Polinger en Edgerton hebben werkelijk briljante prestaties uit deze kids gehaald. Maar ook de muziekscore en de vormgeving zijn zeer origineel. Ook dit nog: de film speelt af in de VS, maar herbergt een uitgesproken Aussie-sfeertje.
Zou je de inhoud van de Frans-Deense film L’Inconnu de la Grande Arche willen pitchen, dan zou dat iets zijn als ‘The Brutalist zonder Holocaust’. Begin jaren tachtig schreef de Franse overheid onder het presidentschap van François Mitterand een architectenwedstrijd uit voor een bijzonder project: la Grande Arche de la Défense. Tot ieders verbazing kwam de totaal onbekende Deen Otto van Spreckelsen (Claes Bang) uit de bus. Otto kan het goed vinden met Mitterand. Echter, de mensen die hem moeten helpen om het monumentale project (een gigantische holle kubus) op poten te zetten, merken dat de architect niet alleen veeleisend is, maar daarnaast geen compromissen wil sluiten. De spanningen lopen hoog op. Claes Bang is zoals gewoonlijk geweldig en hij wordt ondersteund door Sidse Babett Knudsen en Xavier Dolan. Prima film van Stéphane Demoustier. Nog dit: het is geen toeval dat het kader een vierkant is.
Grote verwachtingen waren er voor Eddington, de nieuwe satire van Ari Aster. De prent voelt aan als deel van een double bill met Beau is Afraid. Waar die laatste film een introverte, psychoanalytische zwarte komedie was, gaat Eddington meer de richting uit van een extraverte, socio-analytische pastiche van de western. Joaquin Phoenix speelt een sheriff van een stadje tijdens de coronaperiode. Hij heeft een vete met de burgemeester (Pedro Pascal) , een bizarre relatie met zijn vrouw (Emma Stone) en botst met de lokale bevolking omdat hij geen mondmasker wil dragen. De spanningen in het stadje lopen hoog op wanneer radicale individuen de chaos misbruiken. En dan slaan de stoppen van Phoenix door. Aster raakt zowat alles aan wat er in de VS en de wereld fout loopt: fake news, polarisering, machtsmisbruik door politie en politici, religieus fanatisme, woke-terrorisme en wapengekte. Weinig enthousiasme voor deze te lange film. Dat was ook al het geval met (de onderschatte) Beau is Afraid. Maar hier lijkt Aster er een zootje van te maken. Hij stopte vele ideeën in een mixer en smeet het resultaat op het scherm. Toch is de film niet zonder merites. De vertolkingen zijn prima, de fotografie van Darius Khondji knap en bepaalde absurde scènes vallen zeker te smaken. Een tweede visie dringt zich op, maar de meeste toeschouwers zullen er zich niet aan wagen. Over enkele jaren zal dit raar geval zeker uitgeroepen worden tot een cultfilm.
Manas
Nonnas
Thunderbolts*
Another Simple Favor
