Tot nu toe bracht de Berlinale nog maar schaarse (film)warmte in het met sneeuw bedekte Berlijn. Echt beklijvende of verrassende films blijven uit. Tilda Swinton wist daarentegen wel het politiek ijs breken met een sterk geëngageerde pleidooi voor recht op asiel en een regelrechte kritiek op “hebzuchtverslaafde regeringen” en “een door een staat uitgevoerde en internationaal toegelaten massamoord“. In tegenstelling tot andere jaren tracht ik zoveel mogelijk de competitie te volgen. De uiterst visuele en kleurrijke Chinese film Sheng Xi Zhi Di (Living the Land) zorgt voor een uiterst aangename kijkervaring. Regisseur Huo Meng toont met zorg en stemming het alledaagse leven van een arme boerengemeenschap tijdens de 90-er jaren. De 10 jaar oude Zhuang, die bij zijn grootmoeder leeft omdat zijn ouders voor hun broodwinning naar de grootstad zijn getrokken, is zowat de gids doorheen het verhaal. Huo Meng’s film kan gezien worden eerbetoon aan deze voor velen onzichtbare en eenvoudige plattelandsgemeenschap, hun leven, geloof en traditie. Dood, geboorte, begrafenissen, gedwongen huwelijk, de een-kind-politiek en meer passeren op een ongedwongen wijze doorheen de vertelling. Bovenop dit alles vermengt hij discreet nog flarden geschiedenis en signalen van een politieke en sociaal kantelmoment in China. Het lijkt allemaal nogal overladen maar hoe dan ook weet Huo Meng alles goed de timen en brengt zijn grootbeeldfotografie je in vervoering.
Het Spaanse kustlandschap waarin Rebecca Lenkiewcz’s Hot Milk afspeelt is, op de zonsondergang na, minder mooi. Waarom de beeldschone, jonge en eeuwige antropologie studente Sofia (Emma Mackey) zich zo lang afslooft voor haar grimmige, norse en aan een rolstoel gekluisterde moeder Rose (Fiona Shaw) is me een vraag. Met ietwat verbeelding verstaat men ook waarom haar Griekse vader zijn vrouw verliet toen Sofia vier was. Beiden verblijven aan de Spaanse kust. Deels voor vakantie en anderzijds voor bezoekjes aan een plaatselijk paramedicaal centrum waar Rose hoopt genezing te vinden. Alles loopt al snel uit de hand. Rose stelt geen geloof in de therapie en haar arts. Sofia komt in de ban van de vrijgevochte amazone Ingrid (Vicky Krieps), heeft een tussendoortje met een redder en vliegt ook nog even naar Griekenland om haar vader en zijn nieuw gezin te ontmoeten. Door al deze kleine krakken zorgen stapje per stapje voor een bevrijding van het juk dat ze met zich mee droeg en rukken haar los van haar verleden en moeder. Gelukkig redden tot op zeker hoogte de acteursprestaties van de drie vrouwen deze niet bijzonder inspirerende uitstap naar de Spaanse Costa.
Met Ari (Andranic Manet) in de gelijknamige film van de Franse cineaste Léonor Seraille gaat het ook niet al te goed. Als kleuteronderwijzer weet hij zijn jonge bende niet te boeien met een te intellectueel sprookje over een zeepaardje. De stress bezorgt hem bewustzijnsverlies. Hij geeft alles op en zet zich op de straat. Eerst klopt hij aan bij zijn vader die hem verwerpt en niet begrijpt waarom hij zijn fijne vriendin verliet. Daarna zoekt hij een chique vriend op, die niet alleen zijn vrouw maar ook Ari vernedert. Na een ruzie timmeren ze elkaar ineen, maar zijn vriend geeft hem als goedmaking de sleutel van een huis aan de kust. Daar onstaat er een lustmoment met de tuinier die de rozen komt snoeien. Op dan naar de volgende vrienden die in een theatergroep zitten waar ook zijn ex deel van uit maakt. Het slot onthoud ik je. Seraille bouwt Ari’s route low-key op en doorbreekt ze met enkele flashbacks. Vreemd genoeg blijkt hieruit dat Ari wel een fantasierijke kleuterleider is, die kinderen weet de bezielen waardoor het begin in feite geen steek houdt. Ari is een film die teveel om sympathie smeekt en te onevenwichtig is in zijn verloop. Ondanks alles neemt dit mijn nieuwsgierigheid naar een volgende film van Léonor Seraille niet weg.
Harvest
The Tasters (Le Assaggiatrici)
Shambhala
Sentimental Value
