Er is toch wel een probleem met de films in Cannes. De kwaliteit is van een degelijk, maar niet van een hoog niveau. Oorzaak: door de enorm groei van de streamingsdiensten zijn er heel wat films die in aanmerking hadden kunnen komen weggevallen. Want Cannes wil die niet accepteren binnen de competitie. Heel sterke arthouse-projecten worden door de Netflixen van de wereld opgepikt en die zijn dus verloren voor Cannes, terwijl bijvoorbeeld Venetië geen probleem maakt met streamingsfilms. Vroeg of laat zal Cannes moeten buigen, want nu krijgen we toch iets minder sterke arthouse-films op onze boterham.
Cannes heeft wel de nieuwe HBO-serie The Idol een platform gegeven. We kregen twee afleveringen te zien. Mijn God, zoiets slechts heb ik zelden gezien. Je zou de serie kunnen omschrijven als Fifty Shades of Grey met een megapopster. Lily-Rose Depp speelt een Britney Spears-achtige ster die net haar moeder heeft verloren en naar verluidt kamp met psychologische problemen. Ze moet een videoclip opnemen, maar dat lijkt niet meteen te lukken. Intussen papt ze aan met een mysterieuze nachtclubeigenaar (The Weeknd). Sam Levinson, die omhoog viel met de zwaar overschatte serie Euphoria, monteert wat shots door mekaar zonder dat hij een script lijkt te hebben.
Levinson geeft hier de indruk dat hij nog nooit geregisseerd heeft. De dialogen bestaan uit wat oninteressant geblaat en het acteren van de The Weeknd kan je enkel vergelijken met die van een zombie. Het beste aan die twee afleveringen is dochter Depp die in heel wat scènes half naakt rondloopt – maar ook dat gaat vervelen – en met een masturbatiescène een schandaaltje in Cannes schopte.
Tijdens de persconferentie van The Idol reageerde Levinson op een ophefmakend artikel in Rolling Stone over onrust op de set, beschuldigingen van een toxische werkomgeving, op het laatste moment herschreven scripts en op hol geslagen budgetten (wat de chaos die we gezien hebben zou kunnen verklaren).
Volgens Levinson was er niet aan de hand: “Toen mijn vrouw me het artikel voorlas, keek ik haar aan en zei: ‘Ik denk dat we op het punt staan de grootste show van de zomer te hebben.’ We weten dat we een show maken die provocerend is. Dat is ons niet ontgaan. Maar wat de aantijgingen in het artikel betreft, voelden die volkomen vreemd aan voor mij. Ze hebben opzettelijk alles weggelaten dat niet in hun verhaal paste. Dat hebben we de laatste tijd veel gezien.” Lily-Rose Depp zei van haar kant: “Het is altijd een beetje triest en ontmoedigend om gemene, valse dingen te horen zeggen over iemand om wie je geeft. Het was geen weerspiegeling van mijn ervaring.”
En dan was er nog Asteroid City van Wes Anderson: Hotel Budapest was geweldig en The French Dispatch had een uitstekende eerste helft, maar Asteroid City liet me volledig koud. Puur stijl zonder veel inhoud; of zonder veel interessante inhoud. De film begint met het opzetten van een studioproductie, maar die productie wordt vrij realistisch gefilmd. Een groep mensen stranden in een plaatsje in de woestijn (waar kernproeven worden gehouden en UFO’s worden opgemerkt). Wanneer ze later onder quarantaine worden geplaatst, komt het tot een interactie tussen hen. Een weduwnaar ontmoet een filmster, enkele jonge nerds trekken met elkaar op, een generaal komt speeches geven…
Het voelt Altmaniaans aan en Anderson probeert een jaren vijftig-sfeertje op te scheppen, maar dan in Anderson-stijl. Het probleem is echter dat het nooit echt grappig is – Anderson maakt komedies zonder humor. Erger nog, wat de regisseur te bieden heeft, verveelt mateloos. De Anderson-fans zullen uiteraard heel enthousiast zijn, want hun idool mag van hen zelfs het Belgisch Staatsblad verfilmen. Maar anderen zullen Astroid City ervaren als een hoogst irritante bedoening van iemand die verliefd is op zijn eigen stijl en geen barst geeft om het publiek. Dat mag hij uiteraard, maar ik vrees dat zijn met sterren bevolkte drukdoenerij een flop van jewelste zal worden. Tenzij Ruben Östlund een fan is en hem een Gouden Palm wil geven. Dat zou pas een verrassing zijn.
