Film Fest Gent 2023 – deel 5 

De tweede week van Film Fest Gent is ingezet. In de wandelgangen en in het festivalcafé spreken de festivalbezoekers over de verschillende films die ze al ontdekt hebben en beginnen stil aan top 10 lijstjes te verschijnen. Gelukkig belooft het deze week ook nog een leuke week vol filmvertier te worden. Wim De Witte zien rondlopen met een gigantische beverhoed op zijn hoofd of met een t-shirt van Smoke Sauna Sisterhood is nogmaals het bewijs dat er nog heel wat in petto staat deze week. Ook het Fast Forward-team blijft de bekeken films oplijsten.

71 FRAGMENTE EINER CHRONOLOGIE DES ZUFALLS
Waarom zou je je kostbare tijd op Film Fest Gent verdoen aan het bekijken van klassiekers als je er meer dan honderd nieuwe kan zien? Het antwoord hierop is simpelweg de hand van gewezen artistiek Patrick Duynslaegher die niet de meest gemakkelijke titels koos, maar wel de meest spraakmakende en vooral parels in zijn classics-programma opnam die je nog maar zelden – om niet te zeggen nooit – op een groot scherm kan zien. Onder hen het ophefmakende 71 Fragmente, einer Chronologie des Zufalls van Michael Haneke die ooit nog jurylid was op Film Fest Gent. Deze film vormt het derde deel uit Hanekes media-trilogie (Der Siebente Kontinent en Benny’s Video) met een titel die de lading dekt. 71 fragmenten worden niet chronologisch en niet lineair door elkaar gehaspeld – net zoals de journalistieke wereld – om uiteindelijk samen te vloeien tot één groot drama waarvan de voedingsbodem het toeval is. Zoals altijd bij Michael Haneke een stomp in de maag die verdomd veel pijn doet. (Didier Becu)

SMOKE SAUNA SISTERHOOD
De opzet van regisseuse Anna Hints is doodeenvoudig: ze plaatst haar camera’s in en rond een afgelegen hut waar een aantal vrouwen met de regelmaat van de klok samenkomen om in een bloedhete sauna hun diepste geheimen te delen. Geen talking heads of andere beelden, je bent als kijker slechts een vlieg op de muur bij de intieme gesprekken over de trauma’s zoals borstkanker en verkrachting die ze meezeulen. Er worden geen trucjes gebruikt om de emoties te bespelen. Dat is ook niet nodig. Smoke Sauna Sisterhood is sowieso al een documentaire waar je niet goed van bent en waarbij je ook moet concluderen dat er helaas nog een lange weg te gaan is vooraleer vrouwen zich overal 100% veilig en gelijk kunnen voelen. (Raf Geusens)

ALL DIRT ROADS TASTE OF SALT
A24 heeft duidelijk een versnelling hoger geschakeld met maar liefst 20 titels in 2023 alleen. Daar zitten toppers zoals Past Lives en Talk To Me tussen, maar toch ook veel titels die je enkel op festivals kan aanschouwen en nadien in de vergetelheid dreigen te verdwijnen. Een lot dat ook All Dirt Roads Taste of Salt beschoren lijkt. De film van Raven Jackson schetst het portret van de Afro-Amerikaanse Mack. We volgen haar van kindsbeen af gedurende verschillende decennia, maar heel fragmentarisch en zonder veel uitleg. Als kijker moet je al een geoefende denksporter zijn om alle stukjes met elkaar te verbinden. Het resultaat is een visueel prachtige en poëtische film die ons inhoudelijk evenwel niet wist te raken. (Raf Geusens)

CAMPING DU LAC
In Wallonië worden veel – doorgaans sterke – films gemaakt met overwegend een sociale inslag, die echter weinig of nooit – met uitzondering van de pareltjes van de gebroeders Dardenne – de bioscopen halen in Vlaanderen. Film Fest Gent is dan ook een uitstekend platform om prenten van onze francofone landgenoten op te pikken.
Met deze positieve ingesteldheid, trokken we naar de visie van Éléonore Saintagnans Camping du Lac. Wat een vervaarlijke vergissing.
In een totaal misplaatste en erbarmelijke voice-over-stijl wordt het triviale en ongelooflijke verhaal vertelt van een jonge vrouw die door autopech voor een lange periode, verzeilt raakt op een Camping du Lac. Een wereldvreemd terrein waar ze naast een aantal maffe en karikaturale personen ook wordt geconfronteerd met een Bijbelse gigantische vis die de papier-mâché-versie blijkt te zijn van het monster van Loch Ness.
Camping du Lac – uiteraard zonder Nederlandstalige ondertiteling – is een van de pot gerukte, letterlijke draak van een pseudo-speelfilm die zeker niet tot in de Vlaamse bioscopen zal geraken. Heuresement! (Marc Bussens)

HERE
In tijden dat filmbeelden er flashy moeten uitzien kiest Belgische filmmaker Bas Devos voor een trage aanpak die zijn tijd neemt. Een stijl die vaak vergeleken wordt met die van Chantal Akerman en verder gezet wordt in Here, de vierde langspeler van Bas. Wederom is Brussel het speeltoneel en kiest de cineast twee mensen uit die door de massa vergeten worden, net zoals het mos waarop je trapt dat een voorname rol heeft in deze film. Devos schetst de relatie – of wat we denken dat het zal worden – tussen een Roemeense bouwvakker en een Belgisch-Chinese bryoloog. Here is zeker geen cinema voor iedereen, maar gelukkig is er nog geld – en plaats – voor filmmakers die zich verzetten tegen de alsmaar meer heersende commerciële wetten van de cinema en werkstukken afleveren die te nemen of te laten is, dit maar om te zeggen dat film niet alleen entertainend hoeft te zijn maar ook een aparte visuele kijk biedt over kwesties die ons doen nadenken. (Didier Becu)

IO CAPITANO
In de films van Matteo Garrone loopt het zelden goed af met de personages. Misschien geven we hiermee wel een karrevracht aan spoilers vrij, maar deze Italiaanse cineast die onder meer Gomorra en Dogman uit zijn mouw schuwde is nu éénmaal niet bepaald het soort mens die het mooiste laat zien van onze maatschappij, integendeel! Waarom de film Io Capitano heet, ontdek jezelf in dit aangrijpende verhaal van twee jonge Senegalese tieners die denken dat het gras aan de Europese kant groener is. Garrone die zijn elfde langspeler in Senegal en Marokko opnam, kreeg op het Filmfestival van Venetië hiervoor een verdiende Zilveren Leeuw. Garrone baseerde zich op verhalen die hij hoorde van vluchtelingen en creëerde een survivalavontuur waarbij de twee jonge tieners de ene maagstomp na de andere te verduren krijgen tot op het moment dat er zo goed als niets meer van hun menselijkheid overblijft. Io Capitano is meer dan een keel in de krop, meer een muilpeer waar je je als mens diep voor schaamt. Niet alleen één van de beste films op Film Fest Gent, maar één van de beste films van dit jaar tout court (Didier Becu)