Het filmfestival Oostende (FFO) was dit jaar aan zijn zestiende uitgave- en tweede wintereditie toe. Al vanaf de eerste dag werden we verrassend getrakteerd op een revelatie in de persoon van actrice Daphne Agten in Wannes Destoops sociaal openingsdrama Holy Rosita. Tijdens de after-Rosita-receptie die doorging in Ostend Sea P’lace van de hippodroom, was het aangenaam roodkleurig (met dank aan de sponsors) en werd het een best gezellig, maar vooral een verbaal feestje onder ‘kennissen’ uit het filmmétier.
Wat speciaal opviel dit jaar naast de verscheidenheid van de uitstekende programmatie, waren de hoogst interessante (neven)-activiteiten en vele filmvertoningen op diverse nieuwe locaties, geanimeerde sterleggingen op de walk-of-fame-dijk, de uitstekende muziekoptredens en concerten, diepgaande panelgesprekken en duidingsontmoetingen en het vakmanschap, enthousiasme en panache van Gene Bervoets, die blijkbaar dé Master bij uitstek bleek te zijn en iedere avond even goed geluimd de vele nationale en internationale gasten verwelkomde op de opgeblonken rode loper aan Kinepolis en het gezellige festivalcafé.
Verder waren we tijdens de negendaagse filmmarathon, getuige van nooit geziene taferelen zoals een Stijn Coninx (voorzitter van de internationale LOOK!-competitie) die zich in Lafayette Music Bar (de beruchtste en gezelligste kroeg van Oostende die dagelijks tijdens het festival zowat de hotspot van het festival was) met exuberante zonnebril, in de late uurtjes, op de dansvloer het beste van zichzelf gaf.
En ook Sam Heughen, de aanbeden rijzende ster slash knappe bink, die Oostende bezocht om de serie The Couple Next Door te promoten en op een van de drukke avonden en midden in de nacht, op een tafeltje in Bar Des Amis Oostende sprong, om in footloose-stijl zijn danstalent te showen.
En zo kunnen we nog een hele reeks fijne, markante en leuke anekdotes en feiten aan elkaar rijgen die we tijdens het FFO konden noteren, maar we onthouden vooral dat deze editie bijzonder succesvol was, een heel grote opkomst kende en dat het publiek met volle teugen heeft genoten van al het sfeervol lekkers dat op het programma stond.
De apotheose was zoals steeds, de uitreiking en het gala van de Jamies in De Grote Post en de glitter-afsluiting van het festival: de uitreiking van de Ensors met als prijsbeesten Wil en 1985 dit jaar en met de opdracht voor de organisatoren om zich te buigen over de genderneutraliteit van de Ensor-awards.
Een beperkte greep van Fast Forward uit onze lange lijst aan geziene films tijdens het FFO # 16.
SKUNK
Amai, we hebben er heel lang op moeten wachten, maar hier is hij dan: de beste Vlaamse film ooit! Scenarist en regisseur Koen Mortier deelt een uppercut uit die krachtiger is dan Mohamed Ali’s meppen in zijn Rumble in the Jungle-glorietijd. Een realistischer portret van een disfunctioneel en marginaal gezin – en zo zijn er spijtig genoeg nog heel veel in ons zogenaamd eigen ‘landje van belofte’ – als in Skunk, bestaat er niet. Alles in dit bikkelhard portret zit 100 % juist en is sociaal, psychisch, relationeel en maatschappelijk stevig onderbouwd. De prachtige Vlaamse ensemblecast (dank je wel Natali Broods, Boris Van Severen, Dirk Roofthooft, Sarah Vandeursen, Colin Van Eeckhout en vooral Thibaud Dooms) acteert op heel hoog niveau. Een pluim voor het op ware verhalen geïnspireerde script (en boek) van Geert Taghon, dat je anderhalf uur murw slaat, net als de muziek van metalband Amenra en dan hebben we het nog niet gehad over de strakke mise-en-scène van rebelcineast Koen Mortier. De scherpe en overduidelijke boodschap is dat het milieu waarin je wordt geboren en de opvoeding die je meekrijgt, determinerend is – en in deze situatie – traumatisch voor gans het leven. Chapeau op alle vlak. Stuur deze film naar de Oscars en we komen (eindelijk) zegevierend terug uit Hollywood. In Oostende kreeg de film alvast een speciale vermelding van de UFK-UCC-pers. (Marc)
RADICAL
Deze film van de Keniaanse cineast Christopher Zalla is gebaseerd op een artikel A Radical Way of Unleashing a Generation of Geniuses van Joshua Davis dat gepubliceerd werd in 2013 in het Amerikaanse magazine Wired. Onderwijs voor de kinderen is niet zo voor de hand liggend in de streek waar Radical zich afspeelt en waar misdaad welig tiert. Dat ondervindt leerkracht Sergio wanneer hij een vacature invult in de José Urbina Lopez elementary school. Velen worden reeds gerecruteerd in bendes op jonge leeftijd. Andere moeten de rol van mama op zich nemen en zorgen voor hun broertjes en zusjes omdat de ouders alles in het werk moeten stellen om de touwtjes aan elkaar te knopen. Of ze hebben gewoon de middelen niet om school te volgen door armoede. De langspeelfilm van Christopher Zalla is een rasechte crowdpleaser en was de publiekslieveling op het Sundance Filmfestival 2023. De film wordt op een luchtige grappige manier gebracht maar Radical is ook voorzien van rake duidingen van mensen die niet uit hun bubbel kunnen ontsnappen. Een film die niemand onberoerd zal laten en de Publieksprijs kreeg op het afgelopen FFO2024! (Dimitry)
THE END WE START FROM
Een naamloze kersverse moeder (Jodie Comer) moet Londen ontvluchten naar het noorden richting Schotland omdat de aanhoudende regen de hele stad en omgeving onder water zet en dat water ook blijft stijgen. Op hun vlucht raakt ze haar echtgenoot kwijt en moet ze het met een pasgeboren baby zien te redden in opvangkampen en een commune op een eiland. Grauw, grijs en troosteloos is The End We Start From, zowel in het onderwerp als in de kleuren die gebruikt worden. Iets om vrolijk van te worden is dit dus niet, maar Comer zet weer een prestatie van jewelste neer als een jonge moeder die gekweld wordt door de omstandigheden maar toch door blijft gaan voor haar zoontje. Gelukkig zijn er ook grappige momentjes en lichtpuntjes te vinden, maar dit is in eerste instantie het overlevingsverhaal van een moeder die ver geen toekomst meer ziet voor haar baby. (Evelyne)
LE SUCCESSEUR
Kan de misdaad van vader op zoon worden doorgegeven? Het zijn vragen waar al ontelbare boeken zonder pas-en-klare antwoorden over zijn geschreven. Maar in Le Successeur, de tweede langspeelfilm van de Franse acteur en regisseur Xavier Legrand is het antwoord zonnekaar. Na de mokerslag Jusqu’à la Garde die de Gouden Leeuw op het filmfestival van Venetië won is Legrand er opnieuw met een film waar je je achteraf alles behalve goed bij voelt. Elias Barnes is één van de te volgen guys in de modewereld van Parijs, maar wanneer hij terug naar Quebec moet om er de begrafenis van zijn vader te regelen stoot hij erop confronterende familietrekjes. Le Successeur richt zich op thema’s die je als mens zo vlug mogelijk wil vergeten, maar het cinefiel genot vaart er alleen maar wel bij. Nu al één van de titels van 2025. (Didier)
CITY OF WIND
Dit coming-of-age verhaal van een jonge sjamaan speelt zich af in de Mongoolse hoofdstad en de heuvels errond. Ook daar zitten jongeren te veel op hun gsm te tokkelen tijdens de les. Het contrast tussen traditie en moderniteit wordt ijzersterk in beeld gebracht en zorgt voor een verfrissende tragikomedie. Extra troef: De grote terugkeer van de mondharp. De Mongoolse inzending voor de Oscars. (Stefan)
EXCURSION
Wat de dramatische gevolgen van een domino-effect kunnen zijn als je een kleine leugen poneert om aandacht te trekken van je medestudenten, ontdek je ruimschoots in Una Gunjaks Excursion, een coproductie tussen (hou je vast) Bosnië en Herzegovina, Kroatië, Servië, Frankrijk, Noorwegen en Qatar. Er is een eindejaarstrip naar Venetië in de maak in de school waar Iman, een meisje als vele andere, die er de lessen volgt en goede resultaten behaalt. Terwijl de ouders volop discussiëren over de risico’s van zo’n schoolreisje, amuseren de leerlingen zich met een wat gewaagde versie van het ‘durven of doen’-spel. Onder peer pressure beweert Iman langs haar neus weg, dat ze haar maagdelijkheid is verloren door gemeenschap te hebben gehad met een jongen waar ze verliefd op is. Een onschuldige kwakkel die echter almaar grotere impact krijgt op het leven van Iman en uiteindelijk ook een straffe afloop kent. Excursion is een film waar de cineast filmmaker beslist de vinger op de pols houdt wat betreft de contemporaine way of life van jongeren en inzoomt op actuele jeugd-issues. Interessant als spiegelbeeld voor studerende jongvolwassenen en zeker voor hun ouders die via deze fantasierijke slice of life kunnen ontdekken wat er zoal leeft bij hun ontluikende nazaten. (Marc)
BLUE GIANT
Dat de animatiefilm een volwaardig genre is bewijst Blue Giant van de Japanse cineast Yuzuru Tachikawa. In deze film wil Dai Miyamoto het schoppen tot de beste jazzsaxofonist van de wereld en reist daarvoor naar de hoofdstad Tokyo waar hij verblijft bij zijn vriend Tamada. Ze komen er de getalenteerde pianist Yukinori Sawada tegen en vormen het bandje Jass. Oefening baart kunst, wat daar zijn de drie constant mee bezig wat resulteert in een liveperformance in een gerenommeerde jazzclub Old Blue. De animatiefilm spat van het scherm en is een feest voor het oog. Maar alles draait natuurlijk om de soundtrack van deze film van Hiromi Uehara. De Whiplash onder de animatiefilms! (Dimitry)
HYPNOSEN
Vera en André, een jong Zweeds koppel, mogen voor investeerders een start-up pitchen rond hevig bloedverlies om ook in de niet-geïndustrialiseerde wereld vrouwen te redden. Voorafgaand bezoekt Vera -om van haar rookverslaving af te geraken- een therapeut die hypnose gebruikt. Wat volgt is de ene knotsgekke en gênante situatie na de andere. Voor liefhebbers van The Worst Person in the World. (Stefan)
ONE LIFE
Dat Anthony Hopkins een veelzijdig en impressionant acteur is, hoeven we niet meer te onderstrepen. Het is dus helemaal niet verwonderlijk dat hij opnieuw op volle toeren draait in de rol van de 70-jarige Nicholas Winton, een man die maar liefst een kleine zevenhonderd Joodse kinderen evacueerde uit Tsjecho-Slowakije, net voor de uitbraak van de Tweede Wereldoorlog. One Life is een heel onthutsend en emotioneel portret in flashback, over de heldendaden van James Hawes, een bescheiden man met een geweten en vooral een groot hart. Alle feiten en omstandigheden in deze biopic zijn historisch correct. Anthony Hopkins is meesterlijk in het pak van de eenvoudige Britse nationale held. Hij verkeert ook nog in het getalenteerde gezelschap van Lena Olin (de ster uit The Unbearable Lightness of Being en Romeo is Bleeding), Helena Bonham Carter en Jonathan Pryce. Allen daarheen! (Marc)
HOUSEKEEPING FOR BEGINNERS
Tegen wil en dank moederschap opnemen. Daarvoor staat het hoofdpersonage Dita in dit familiedrama. Een drukke bende van outsiders die door omstandigheden samen leven. Over die verhalen vooraf kom je als kijker trouwens weinig of niets te weten. Anamaria Marinca schittert als Dita die dag in dag uit een gevecht levert om haar “familie” samen te houden. De film schuwt niet de momenten van irritaties en conflicten maar hangt die op aan die alles overstijgende kracht van een warm nest, een thuis. Goed geacteerd drama maar met een scenario dat vooral klassiek opgebouwde verhaallijnen volgt en daarom nooit kan uitgroeien tot een echt onvergetelijke film. (Stijn)
NATA PER TE
In het katholieke Rome hebben Luca en zijn vriend een vurige kinderwens. Wanneer er een opportuniteit hun weg kruist is Luca meteen verliefd. Zijn vriend ligt helaas dwars wat lijdt tot een breuk in hun relatie. De wetten zijn streng in Italië want homokoppels kunnen er niet trouwen en alleenstaande mannen komen niet in aanmerking voor adoptie. Een waargebeurd verhaal gebaseerd op het gelijknamige boek van Luca Trapanese en Luca Mercadente. Zowel auteur Luca Trapanese als regisseur Fabio Molle putten uit hun eigen ervaringen. (Dimitry)
MUTINY IN HEAVEN: THE BIRTHDAY PARTY
In deze muziekdocumentaire volgen we ’the rise and fall’ van één van de roemruchte (eerste) bands van Nick Cave. Hun infame reputatie van drugsgebruik en ander destructief gedrag zal voor muziekkenners geen volledige verrassing meer zijn. Toch leren echte fans (zoals ondergetekende) nog heel wat bij. De mix van interviews, graphic novel en concertbeelden doet denken aan Moonage Daydream. Mutiny in Heaven bewijst wat een unieke en totaal non-comformistische band The Birthday Party wel was. (Stefan)
LA VIE DE MA MÈRE
Behalve zijn liefdesleven, loopt alles op wieltjes voor de 33-jarige Pierre, een succesvolle Franse bloemist. Hij heeft een goed draaiende winkel en verkeert in het aangename gezelschap van een toffe en betrouwbare collega. Hij staat ook nog op het punt om een heus contract af te sluiten dat grote financiële toekomstperspectieven biedt. Doch een telefoontje met de mededeling dat zijn bipolaire en extravagante moeder is ontsnapt uit een gespecialiseerde instelling, haalt Pierre volledig uit zijn evenwicht. Hij beslist om zijn mama, die hij in geen twee jaar heeft bezocht in de voorziening, op te pikken en terug te brengen naar de kliniek, doch zijn intenties worden grondig overhoop gehaald. Uiteindelijk groeit er ‘on the road’ een begripvolle band tussen moeder en zoon.
La Vie de ma Mère is een (typische) Franse feel-good (weekend)film met een hoog humaan gehalte waarin vooral Agnès Jaoui, de 59-jarige Franse actrice, scenarist, regisseur, zangeres, meervoudige César-winnares en weduwe van de betreurde Jean-Pierre Bacri, haar kinetisch acteertalent breedvoerig over het scherm mag uitsmeren. De regie is in handen van Julien Carpenter die met deze sociaal-relationele komedie meteen tekent voor zijn langspeelfilmdebuut. La Vie de ma Mère won de publieksprijs op het Festival du Film Francophone d’Angoulème en veroverde menige harten tijdens de avant-premières op het FFO. (Marc)
TOLL
Een filmfestival schuim je natuurlijk in de eerste plaats af om een parel te ontdekken. Een omschrijving die zeker en vast geldt voor Toll an Carolina Markowicz. Deze Braziliaanse is zeker geen onbekende in Cannes, want in 2018 won ze er de Queer Palm Award voor haar kortfilm The Orphan en ook de daaropvolgende langspeler Charcoal werd wereldwijd prima ontvangen. Toll is een weldoordachte smeltkroes van een misdaadepos en een prangend coming-of-age verhaal vol twijfels. Toll is een aangrijpende zoektocht naar een eigen identiteit en het soort film dat je nadien nooit meer vergeet. (Didier)
FREMONT
“Next time you talk to me like a Fortune Cookie i’m gonna eat you.” Het prijsbeest in Deauville van Karlovy Vary is een prachtige zwart-wit film waar het narratieve op een mooie manier wordt verteld. Donya, die werkt in een klein bedrijfje die Fortune Cookies maakt, is op zoek naar geluk en stabiliteit in haar leven. Uniek, grappig en diep ontroerend. De hamvraag is moeten we zelf op zoek naar geluk of kruist het geluk je pad wanneer het dat wil? Een kleine parel die het moet hebben van het uitmuntend script. Puike cinema! (Dimitry)
LET ME GO (LAISSEZ-MOI)
Claidine, een gedistingeerde vrouw van middelbare leeftijd, is ‘naaister’ van beroep en een alleenstaande moeder van een mentaal achtergestelde zoon. Haar hobby: tussen de lakens rampetampen met solo-reizende buitenlandse gasten die voor enkele nachten verblijven in het plaatselijk hotel. Wat bevreemdend, maar qua camerawerk en decors, best oké. Toch een tikkeltje ongeloofwaardig want zeg nu zelf: al ooit op reis aangesproken door een dame (of heer) die je directief verzoekt om ‘genaaid’ te worden. Wij alvast nog nooit, jij wel!? (Marc)
INSIDE THE YELLOW COCOON SHELL
Het bijna drie uur durende Inside the Yellow Cocoon Shell is een visuele parel die je gezien moet hebben. De film voert je op een bijna hypnotiserende manier mee in het verhaal waar je nadien wat tijd nodig hebt om terug in de realiteit te stappen. Verbluffende cinematografie van Dinh Duy Hung. Zowel voor de DOP als voor cineast Tien An Phan is dit hun eerste langspeelfilm. Hopelijk krijgen we nog werk van deze tandem te zien. Een sterk debuut dat smaakt naar meer. (Dimitry)
MARIA MONTESSORI
Maria Montessori (1870-1952) is in de onderwijsmiddens een vaandeldraagster. Zij was een Italiaanse arts, voorvechter van de vrouwenrechten en oogstte naam en faam als pedagoge met haar zogenaamde ‘leer mij het zelf te doen’-methode, ook wel het montessori-onderwijs genoemd. Haar educatief en grensverleggend uitgangspunt is dat een kind een natuurlijke, noodzakelijke drang tot zelfontwikkeling in zich heeft. Opvoeding en onderwijs moeten onderkennen wat de behoeften van een kind op een gegeven moment zijn en daar moet worden op ingespeeld door de juiste omgeving en materialen aan te reiken. Wie bekend is met haar baanbrekend werk zal genieten van deze visueel mooie biopic, maar wie deze grande dame van de pedagogie niet kent, rept zich naar deze historisch fijne prent waarin de bloedmooie Jasmine Trinca – zij brak door met haar rol als Irene in Moretti’s met de Gouden Palm bekroonde La Stanza del Figlio en het mega-succesepos La Meglio Gioventù – in de huid van het titelpersonage en een bijna onherkenbare Leila Bekhi (La Source des Femmes en Les Intranquilles van ‘onze’ Joachim Lafosse), hun acteertalenten breedvoerig etaleren. Maria Montessori is geen karakteristieke biografische film, maar wel een uitvoerige verkenning van vrouwelijkheid in de door mannen gedomineerde beginjaren 1900. (Marc)
C’È ENCORA DOMANI
Zelden zo’n origineel en scherp komisch langspeelfilmdebuut gezien waarin straf en hoogst authentiek wordt ingezoomd op de patriarchale cultuur, gendergeweld en vrouwenrechten en eveneens nog een prachtig eerbetoon is aan het Italiaanse neorealistische filmgenre. Dit pareltje van de Italiaanse schoonheid Paola Cortellesi, kreeg een speciale vermelding van de pers tijdens het FFO. Cortellesi zet zichzelf trouwens meteen internationaal op de filmkaart want ze is niet alleen co-scenariste en de vrouw achter de camera, maar ze neemt bovendien nog eens op schitterende wijze, de hartveroverende hoofdrol voor haar rekening in dit vrouwelijk tragikomisch pamflet. Dit hoopgevend en fantasierijk in zwart-wit-gefilmd-drama is in Italië een monsterhit en intussen goed op weg om ook de rest van Europa in zijn armen te sluiten. In het FFO mocht La Cortellesi alvast het opgehoopte zand wegvegen om haar blinkende ster bloot te leggen op de boardwalk aan de Noordzee, met groot genoegen zo bleek. (Marc)
THE SETTLERS
The Settlers speelt zich af in het begin van de 20e eeuw in het zuiden van Chili. Bij aanvang lijkt de film een Jarhead-achtig surrealisme te kleven op de expeditie van de twee hoofdrollen, Engelse legercommandant MacLennan en Amerikaanse huurling Bill. Weinig tegenstand en ontmoetingen maar vooral een bijna nietszeggende expeditie in het overweldigende decor van de Tierra del Fuego, een eilandengroep aan het zuidelijkste uiteinde van Zuid-Amerika. Maar bij een eerste ontmoeting met lokale Indianen krijgt het verhaal een veel gruwelijker gezicht. Die pure administratieve expeditie bleek veel meer te zijn. Gedragen door geweldig camerawerk, regie en een sterke score van Harry Allouche wordt The Settlers een beklemmende duik in een donkere periode van de Chileense geschiedenis. (Stijn)
FEMME
Niet alleen tijdens het Filmfestival van Berlijn keek het publiek met eyes wide open, maar ook op het FFO zorgden de projecties van Femme, het regiedebuut van Sam H. Freeman en Ng Coon Ping, voor heel wat verbale opschudding. Je zou voor minder, want in Femme wordt op unieke wijze onderzocht hoe keiharde wraak en nood aan vergelding worden gevoed en wat daarvan de weerslag kan zijn op de menselijke psyche voor iemand die zich in een dergelijke precaire situatie bevindt.
Logisch? Wel, Jules is een jonge en vrolijke drag-artiest. Hij zorgt elke avond voor een topact in de drukbezochte lokale travestietentent. Na één van zijn optredens, keert hij rustig huiswaarts, maar wordt op straat aangevallen door een groep heethoofdige schorriemorries onder leiding van een tot de oren getatoeëerde scumbag die blijkbaar een verregaande aversie heeft tegen non-heterogene medeburgers. Eens genezen van zijn diepe wonden, ziet Jules zijn kans op wraak wanneer hij zijn agressor tegen het lijf loopt in een homoclub. Jules verleidt bewust zijn aanrander die dus eigenlijk, maar dan wel heel stiekem, zelf homofiel blijkt te zijn. Op het gepaste moment rekent Jules meedogenloos met hem af. Een heftig debuut van het reeds aangehaalde duo, dat bits inzoomt op de toenemende agressie bij jongeren en meer specifiek op geweld tegen mensen uit de LGBTQIA-gemeenschap. Hard, scherp, actueel, gewaagd, efficiënt, trefzeker en uitstekend vertolkt door George MacKay (hij was nog te zien in La Bête, een wat apart AI-drama was dat ook tijdens het FFO werd vertoond) en Nathan Stewart-Jarret (Candyman). Een uitblinker in de SOON!-competitie. (Marc)
QUITTER LA NUIT
Dankzij Het Smelt weten we ondertussen ook dat Veerle Baetens een fantastische cineaste is, maar in de eerste plaats – voorlopig toch – is ze de uitgesproken Vlaamse actrice die alles aandurft en alles aankan. Ook in Quitter La Nuit schittert Baetens als een agente die werkt op de noodcentrale en zich wil verdiepen in een zaak die dreigt om onder het stof te worden geveegd. Quitter La Nuit is het langspeelfilmdebuut van de Belgische regisseur Delphine Girard en een filmvorm van haar gerenommeerde kortfilm Une soeur. Delphine Girard koos voor dezelfde cast als in de kortfilm met als resultaat een uiterst spannende arthousethriller die toont waar je op strandt als je de feiten alsmaar weet te verdraaien. (Didier)
BIRTHDAY GIRL
De Deense scenarist en regisseur Michael Noer (Papillon) en de meest gelauwerde Deense actrice Trine Dyrholm, zakten af naar Oostende om hun gezamenlijke moeder-dochter-prent Birthday Girl, persoonlijk voor te stellen aan het publiek en om een ster te onthullen op de wandeldijk. Trine was overduidelijk in haar nopjes – wie zou dat niet zijn als je een eervolle ster krijgt aangeboden voor je hele carrière – door de massale belangstelling die haar te beurt viel. In Noers recentste prent speelt ze een wat te veel opgedirkte gescheiden moeder die opnieuw een band wil opbouwen met haar (eigenzinnige) Barbie-dochter Cille. Om haar 18de verjaardag te vieren, mag ze samen met haar vriendin, mee met haar moeder op cruise naar de Caraïbische eilanden. Wanneer Cille ferm dronken door een Adonis aan boord seksueel wordt aangerand, springen bij moeder, dochter en de cruise-crew alle lichten op rood. Er volgt een spannende zoektocht naar whodunit en of deze ongewenste situatie de band tussen de twee vrouwengeneraties nauwer zal aanhalen, is nog maar de vraag. Een strakke regie, een visueel opvallend productiedesign, een claustrofobisch en spannend sfeertje en vrouwelijke vertolkingen die naar adem doen happen, maken van Birthday Girl een ander feestje dan je aanvankelijk zou verwachten op een cruise. (Marc)
SOMETIMES I THINK ABOUT DYING
De titel voorspelt maar weinig goeds en dat snap je eens je de wereld van Fran binnentreedt. Een muurbloempje die alles en iedereen uit de weg loopt, ook haar eigen collega’s. Een film over eenzaamheid en geïsoleerde zielen. Rachel Lambert baseerde zich op een toneelstuk van Kevin Armento en was zo clever om Daisy Ridley te casten. Een actrice die zo veel meer kan dan mee te lopen in de al lang uitgemolken Star Wars-franchise. Sometimes I Think About Dying was dan ook niet zonder reden één van de revelaties op het Sundance Film Festival van verleden jaar. Verplichte kost. (Didier)
IL PLEUT DANS LA MAISON
Een sociaal en uit het leven gegrepen Waals drama van Paloma Sermon-Daï en meteen (alweer) een opmerkelijk sterk debuut. De regisseuse liet zich inspireren door autobiografische ervaringen die ze vakkundig en beklijvend vermengt in fictie en documentaire. De jonge cast en in het bijzonder Purdey Lombet in de rol van de oudere zus Purdy en Makenzy Lambert als de broer Makenzy, kleine crimineel in wording, zijn illustrerende voorbeelden van beklijvend naturelle acteerprestaties. Door de permanente afwezigheid van hun gescheiden alleenstaande moeder die leeft in Mach 5-versnelling, moeten de twee jongeren zelfstandig proberen te overleven. Zij doet uit noodzaak een vakantiejob in een plaatselijk hotel terwijl hij steelt van toeristen. Niet bepaald een optimaal pedagogisch verantwoorde gezinssituatie, maar toch houdt het misdeelde jonge tweespan het hoofd boven water terwijl Il Pleut dans la Maison. Deze kitch & sink-parabel was geselecteerd voor de Semaine de la Critique-sectie in Cannes en werd tijdens het FFO positief becommentarieerd door vele bezoekers. (Marc)
PERDIDOS EN LA NOCHE
Sinds het in Cannes bejubelde Heli weet iedere cinefiel waar Amat Escalante voor staat. Na het ietwat eigenzinnige The Untamed en het Netflix-uitstapje Nacros is de Mexicaans-Spaanse regisseur er opnieuw met een misdaaddrama om de duimen en vingers bij af te likken. Perdidos En La Noche vinkt dan wel alle clichés aan, helaas zijn ze ook een onderdeel van het leven van de Mexicaanse bevolking die dagelijks moet toezien hoe ze geterroriseerd wordt door drugkartels. In een gesprek dat later volgt op Fast Forward verklaarde Amat dat hij zich liet inspireren door de Man without a name-trilogie van Sergio Leone en Kubrick’s A Clockwork Orange, en dat zie je! Een moedig misdaadepos dat ook nog eens gevat de draak steekt met de klassenstrijd. (Didier)
THE IRON CLAW
Wil je sekssymbool en posterboy Zac Efron bijna uit zijn glad geoliede, gebruinde spiermassa zien barsten onder een ongezien jaren tachtig-kapsel, dan zit je goed in The Iron Claw, een op ware feiten gebaseerd worstel-familie-epos over vier broers en een bezeten vader met een mond vol slogans over doorzettingsvermogen en overwinning, die als vleesklompen met spierballen tegen elkaar botsen in de ring. Je volgt de opgang van een kwartet worstelaars, maar zoals al eeuwenlang het adagium weerklinkt: ‘how higher the top, the longer the drop’, word je als kijker in het tweede deel van deze kenmerkende USA-kroniek, overtimmerd met alle leed en ellende die het gezin Von Erich ondergaat. Uit deze ingrediënten een film optrekken die het hart op de juiste plaats heeft, emotioneel en ontroerend is en ook nog de aandacht gedurende bijna 130 minuten aanscherpt, is een kunst. Je gelooft het niet, maar filmmaker Sean Durkin slaagt in deze uitdagende opdracht met brio. The Iron Claw is (alweer) een meer dan geslaagde A24-productie die onbegrijpelijk werd genegeerd door de Oscar-academy en uiteraard tot groot ongenoegen van de worstelwereld en of wat dacht je, de horde die-hard-Efron-fans. (Marc)
